Chove sobre a noite
Chove sobre a conciencia dunha beirarúa e sobre os faros abertos dun coche. Chove sobre un disco de Grant Green e sobre os auriculares negros dun oínte que está aí porque si. Algunhas veces estamos porque hai que estar e a maioría das veces porque nos puxeron aquí. A vida é así. Como? Un sen vivir, por exemplo. O un viva-la-virgen, tamén. A vida é como esa gota de auga que cae porque non lle queda outra. A vida é vida porque tira para adiante. E se non tira para adiante... malo!, moi malo! Quedaches no camiño. Chove desde unha nube negra ata o asfalto (negro) dunha rúa. Chove sobre a
sensibilidade dun mosquito e sobre o esguello do ollo dereito dun tal Evaristo. Non todos miramos de fronte; a moitos mirámolos de esguello. A ver!; a felicidade, moitas veces, vai por camiños distintos. Non é o mesmo un carreiro cheo de bulleiro que unha pista asfaltada con cemento. Chove sobre unha cabeza que desbarra e sobre unhas liñas escritas que non din nada. Chove sobre a noite que entra.
Pintar a mona
Dous ou tres espirros ó aire. Estarei a arrefriarme? Coiro de pita. Jazz de Duke Ellington. E a noite que está pecha. Porque é noite e porque está moi nubrado. Tantas canles televisivas, e non teño ningunha película para ver! Das tres ou catro que botan, xa as vin; algunhas incluso máis dunha vez. Manda truco en Baños de Molgas! E con todo o cine mudo que hai por aí. E con todos os clásicos dos anos 30 e 40. Xa non espirro. Doulle no youtube a "saltar anuncio" para seguir escoitando a Duke Ellington. Hoxe tocou Duke Ellington. Mañá tocará, por exemplo, Bud Powell ou outro calquera. Polas noites, primeiro, jazz e, despois, se sigo co ordenador, outra música calquera. O caso é escoitar música mentres escribo os relatiños para Pingas de Orballo e mentres fochico pola internet, é dicir, polo feisbuq. Como diría aquel; que todo sexa por pintar a mona. Por certo, ás veces non vos é nada fácil pintar a mona. Hai que ter arte para dicir trapalladas e quedar tan pancho.
De puro cansazo
Tan só teño ganas de rañar os ollos. De puro cansazo. Pero hai que botar peito, coller aire, engurrar o fociño e tirar para adiante. É dicir, que unha palabra vaia detrás doutra ata cambiar de liña para que sigan máis palabras en fila india e a darlle cun sacho. Hai veces que non importa que o pensamento se deteña calmosamente en tal ou cal xuízo ou opinión ou noticia ou trapallada, con tal de que unhas liñas e máis outras formen un parágrafo ou un relato. Estes relatos adoitan ser de parágrafo único. É que se a 12 liñas de Word lle metemos un ou dous parágrafos, alá vai o burro coas noces, ou sexa, non contar nada en nada.
Así é que ó dito: único parágrafo para este relato. Agora raño a fronte mentres se me abre a boca. De puro cansazo. Creo que as ansias de escribir están soñando tan só cun leito de flores ou con sabas brancas de tergal. Pero non queda nada aínda!: un cacho de lectura, unha película enteira e que a canseira se acomode á miña beira. Seguirei rañando aínda que non me proia.
Un alieníxena en Baños de Molgas
Cando me dixeron que había un alieníxena en Baños de Molgas peguei tal bote que pensei que daba no teito da oficina. Por fin unha nave extraterrestre non aterraba nos Estados Unidos de América! Subín ó Pancracio e en cinco minutos estaba na vila na que me pariron. Tiñan ó alieníxena nas Mestras, atado a un carballo. Deume pena. Ós veciños díxenlles que como quero ser astronauta, teño outra sensibilidade para tratar cos de máis alá das estrelas. Achegueime a el e faloume nunha linguaxe que non coñecía pero souben que me dicía que viña en son de paz. Ti es un amigo, carallo! Así lle soltei. Abraceime a el con moito coidadiño, porque, sinceramente, era pouquiña cousa. Tamén eu lle falei nunha linguaxe que nin eu mesmo coñecía: amigo meu, tiveron que darche mal as coordenadas porque a túa nave non aterrou nos Estados Unidos de América; alí a tes, na Pitediña de Baños de Molgas. Se ves que tes frío pola noite, aí cerquiña méteste no piote da burga, que ten a auga quente. Díxenlle ós veciños que o soltaran e foi el agora o que me deu o abrazo. Pouquiña cousa pero cun gran corazón... se o ten. É un alieníxena.
