Leo Silencio percutido de Eva Veiga e abandónome a un estadio de emerxencia epifánico. Os seus versos son oráculos que erguen unha escada de luz escura, un óbolo que nos conduce a rexións de abismo conceptual nas que os derregos do intuído, o coñecido e o dicible esvaecen sen solución de continuidade.
A poética do silencio na que habita Veiga procede da procura da orixe, tamén do recoñecemento da perda, da asunción complexa do coñecemento da luz, da comprensión da orfandade e o limes da morte, da entrega ao regreso, da aprehensión do imparable paso do tempo, do acollerse na linguaxe como boia á que asirse no proceloso océano do inefable, do impronunciable.
O silencio é un magma, un limo mouro da raíz ao que a escrita conduce e do que a escrita procede. A poeta en soidade desce/ a un vasto fondo/ toca algo inexplicable/ que doe e se resente. Nese intre acontece a revelación: e o límite veu ser o centro de toda escuridade/ de calquera vida (
) noutra luz aínda máis escura/ botamos a andar. Todo o que ten sentido está por debaixo das palabras/ no segredo e non é a fermosa ninfa quen desaparece, senón o seu salvador Orfeo: mais non é Eurídice quen se esvae/ coma nun soño/ é el/ quen desaparece de si mesmo.
As palabras son vieiros para acceder ao ser. Son as coisas vivas das que falaba o Ferreira Gullar que cita Veiga, as mesmas que explican a sentenza de Gadamer que tamén comparece nestes versos: o ser que pode ser comprendido é linguaxe. Mais debemos recear das posibilidades da linguaxe, de que tras o umbral de pel e a través da perfección dos túneles se nos leve,
finalmente, ao bosque errático da luz; hai que: desconfiar do que as palabras acaban por dicir das imaxes que a memoria negocia co esquecemento da lóxica encargada de facer fiable o desexo.
E, secasí, son o único camiño para regresar á orixe, que, en parte, é tamén a memoria do tempo párvulo: (infancia, ese lugar). Estás aí./ Acaso aínda,/ para sempre, en min?/ Sol irradiándose./ Por que persistes así, luz,/ como se a dor/ non te presenciara?. O presente é arredamento e hai que volver a esa inocencia/ desatada/ de todos os principios. Por iso a poeta proclama: poño aquí/ o que non está; isto é, os intersticios do continuum existente polas físgoas do cal se coa o coñecemento e a luz, o silencio poético e o inaudible de Eliade, o indicible de Rilke, o latexo do non manifestado de Valente, o poeta co que se abre este libro, tamén el, como a propia Veiga, mestre da condensación extrema da palabra.
O sentimento é a percusión do corazón, un órgano da razón que acompasa co ritmo da poesía, unha metáfora do ser en silencio que, co pensamento de Zambrano ao fondo, explica o aparente oxímoro do silencio percutido, do silencio matriz que todo o xera, o silencio do silencio, a orixe da orixe, o silencio que precisamos para que o balbordo do pensamento deixe adiviñar, sentir o ser verdadeiro.
Como en San Xoán da Cruz, é preciso ir ao descoñecido polo descoñecido, deixar que nos habite a fluencia do río, o sangue da orixe e comprender que a porta de acceso é o irrenunciable Tacet, os 433 de John Cage, o silencio que reine como unha condición para a palabra, un estado da mente no que ir reconciliándose cos nomes que se afastan ―terra erma―, como en Eliot, e abrazar a ferida da beleza diazcastriana.
Silencio percutido é como ese algo/ indefinible que pasa. Por iso o poemario remata dicíndonos: deste fluír/ fican só espellos/ a vida continúa a súa viaxe. Somos no tránsito, cara á escuridade da luz, mergullando na orixe de onde todo emerxe e a onde todo retorna, alén do alén, cidadáns do éxodo, para, con Blanchot, proclamar que ese estrañamento, o desterro do ser auténtico na cerna do silencio, existe para que, pola autoridade da experiencia, aprendamos a falar.
