Pecados mortais e veniais
Se alguén te busca é porque quere atoparte. Aínda que o detalle está en
que para que te busca? Uuuii, xa empezan a ser palabras maiores! Pode que te busque para darche un premio, por exemplo. Pero o peor é se é para darche unhas labazadas. Tede conta que cando se dan unhas labazadas, queda un moi agustiño. É o mesmo coma cando se bota un pecado. Por certo, non caedes na conta de que, xeralmente, ó escribir usamos a palabra insulto en vez de pecado? Será porque vou vello, pero, antigamente, non insultabamos; botabamos pecados. Despois había a distinción dos pecados mortais e os pecados veniais. Seguro que os rapaces de agora non saben que había esa diferenza. E non era o mesmo confesar uns e outros. Para confesar os veniais pódese dicir que ata ías contento falar co cura. Mais se eran mortais, moito ollo!, aquilo xa daba medo e, por suposto, moita vergonza. Solución: que lle mentías ó cura, que carallo! Non botes pecados, Chito! Por certo, estou só; ninguén me atopou.
Un, dous, tres
Un, dous, tres. Quen lle asubía a aquel xabaril que foza entre o bulleiro da diverxencia? Quen se achega a aquela sombra que se alonga, que se alonga? Quen mente para que creamos que di a verdade? Todos os apóstolos viaxaron na procura dunha doutrina que alguén lles predicou. O problema está en que xa non saben quen foi. Ben prosmeira é a memoria cando queremos que se acenda entre as sabas brancas dun recordo. Un, dous, tres. Ó mellor ninguén calza alpargatas de cor marrón e todos usan botas de becerro con taco alto. Claro que, uns cantos, andarán descalzos. Por que o paso que dá unha alpargata é máis lene, máis livián que a pegada dunha chanca de madeira? Por que os amallós de coiro contemplan as pingas de orballo cando un paisano, calquera paisano, cruza polo lameiro do veciño. Hai que ser retorcidos; sempre esmagamos a herba da conciencia que está á nosa beira. O noso sentimento deixámolo que acougue durante tres minutos. Un, dous, tres.
Frase Fetiche
Louis Armstrong pon o son da trompeta e Ella Fitzgerald a súa voz. Aí é nada! E mentres Ella Fitzgerald mira apampada e sorrindo a Louis
Armstrong, este deixa escapar esa voz tan súa, tan grave, tan escangallada, pero tan preciosa que a min non me queda outra que quedar caladiño, mover os pés e a cabeza para seguir o ritmo. Puro jazz! Ó mesmo tempo penso que o tiroliro a sete voces é o contrasinal perfecto para que a miña muller engurre a testa. Eu, ó pensar nisto, sorrío. Explico: chamoume tanto a atención o título deste libro de Xosé Fariña Jamardo (que teño e lin a mediados dos 80), que cada dous por tres téñoo na punta da lingua. E cada vez que o digo, fágoo así coma cantando. Isto á miña dona pona xa dos nervios. Eu, ó sabelo, claro, empurro máis e, ale: tiroliiiiro a sete voooces. Hoxe en día teño dúas frases fetiches: "tiroliro a sete voces" e "imos a Cachamuíña!" (algo así como "imos alá". A Fitzgerald remata un dos temas. O Armstrong empeza outro. Eu, simplemente, escoito.
Para que diga bonito
Todos os anos pasa o mesmo: o Día das Letras Galegas remata axiña: na segunda páxina dos xornais. Brillan os ollos de ilusión cando empezas a ler nas portadas todo en galego; pero viras a folla e a ilusión foi tomar para aquel sitio. Falo dos xornais galegos, claro. Dos galegos que escriben en castelán. E mirade, case lles paso esa falcatruada coa nosa lingua (e coa deles, penso), pero o que máis me rebenta, o que máis me enrabecha é que practicamente tamén todos os medios de comunicación galegos, no día de hoxe, fan especiais sobre este día E escríbense libros que distribúen cos periódicos conmemorando a data. Pero das, non sei, 70, 90 páxinas que ten un periódico, unha, tan só unha vai toda en galego. A primeira, claro, a portada. Para que nos faga soñar. para que diga bonito. Es as outras, todas en castelán, non vaia ser que non nos decatemos das noticias ou que esquezamos a lingua castelá. A nosa xa chega ben, xa sobra con falala.
