Sempre a Música
Sento na cadeira de catro patas para escribir. Abro o ordenador. Conecto os auriculares. Meto o jazz de Greg Osby. Fochico, primeiro, un chisco polo feisbuq. E alá vou: Escribo sobre a conciencia dun mosquito, que nin tan sequera sei se a ten. Escribo sobre o son dunha gaita que toca máis alá da nosa terra, quizais naquel planeta onde, seguro!, xa hai un galego. Escribo sobre o sorriso dunha bubela, porque, hai que ver!, como se pon
a condenada cando atopa as bostas das vacas. Disimuladamente, fago que o meu corpo, principalmente a cabeza, se mova ó ritmo da música de Greg Osby. Escribo sobre a música, que racha a tristura por uns acontecementos da natureza que non puiden evitar, que amansa a impotencia que quere rañarme a alma e que me inspira para dicir que sigo escribindo, xa co ordenador aberto, sentado nunha cadeira de catro patas. E escoitando música, claro. Sempre a música poñéndome no lugar que me corresponde: o da calma, o do sosego, o do acougo.
Bestas sen conciencia
Somos como animais para as guerras. Somos bestas paras as pelexas. Somos malnacidos para os insultos. Somos cafres, máis ben monstros, para nós mesmos. Pois ben, todo isto ata chego a soportalo e aguantalo. Pero o que sempre se me pon costa arriba, ou aínda máis, o que non soportarei nunca son al maldades contra os nenos. Sei que verteremos sempre frascos de veleno nos vasos da súa inocencia. Está aumentando a desaparición de nenos que chegan sós a Europa. Tal desaparición é porque caen en redes de trata de persoas. Ó ler isto sempre exclamaremos aquilo de "por Deus, que só son nenos!". Moitos dos que exclaman isto pertencen a esas redes. É lei de vida que esa maldita hormona que temos chea de pezoña se descargue sempre contra o máis inocente, contra o indefenso. E non digo nada se tal trata de persoas vai acompañada de maletíns de diñeiro, que por suposto que vai. Ó haber diñeiro por medio, hai mafias. Negocio lucrativo para bestas sen conciencia.
Os pendóns do millo
Quero contemplar os pendóns do millo, pero os ollos tan só se me van para a igrexa de Baños de Molgas. Estou no fondo da Pitediña, sentado baixo a sombra dun amieiro que bebe das augas do río Arnoia. Hai uns minutos que deixei de ler e agora estou a facer tempo para marchar. O remusmús da corrente envurúllame nunha morriña que, a verdade, nunca se foi. De esguello quero examinar eses pendóns do millo que hai na leira do Sandiós, pero o barrio da Igrexa, aínda que está máis distante, faise grande, morriñento e, por que non, bonito. A igrexa coa súa torre de 30 metros de altura. A Aira de Arriba cos seus canastros e a fantasía dos palleiros de herba seca e de palla. A infancia pululando, bulindo polos xogos que levabamos a cabo por entre eses canastros e palleiros antes de entrar ó rosario, por exemplo. Rosario diario, por suposto. Pasou o tempo. Teño que marchar. Ergo. Os pendóns do millo quedan atrás e paso a paso métome nas mesmas entrañas de Baños de Molgas.
A Ponte das Cepas
A carballeira non deixa pasar o sol e Dionisio Salmerón Salgado senta sobre o mazadoiro do muíño do Dositeo. Acaba de chegar cunha saca de millo que descargou do burro Evaristo. A saca pesaba de raio e os ósos de Dionisio resentíronse. Como o muiñeiro aínda non chegara, O Alpabardas (a ver, quen se non máis ca Dionisio, quen se libra dos alcumes nas aldeas?), logo do descanso, optou por achegarse ata a Ponte das Cepas, esa mole ferroviaria que, desde arriba, e contemplando o río Arnoia, espaventa un chisco. Pero antes de chegar, O Alpabardas fíxase nos cinco impresionantes arcos e imaxina a un caza pasando por alí á velocidade da luz. É verdade, para onde carallo vai ir o caza se xa nin hai xente para guerrear!. É igual, Dionisio Salmerón Salgado (veña, dío: O Alpabardas) segue imaxinando ó seu pai -de cando traballou na Ponte das Cepas-, deixando caer un penedo sobre o imaxinario caza e esnaquizándoo contra as rochas do río Arnoia. Vaia pensamentos do homiño! Cun sorriso nos beizos regresa para o muíño.
