Ninguén dá o que non ten

Hai un refrán que di que non se lle poden pedir peras ó olmo.
Eu penso que é ben certo.
Se vostede me pide algo que eu teña ou que estea ó meu alcance, pode contar con el; pero se non…
Se non teño, non podo dar.

No mes de abril pasado, celebrouse a Semana Santa en toda España. Nuns lugares celebrouse con procesións, noutros foi día laboral, noutros fixéronse os tradicionais oficios que celebra a Igrexa Católica.
Cadaquén organizouse á súa maneira: praia, montaña, viaxes, familia, turismo rural, oficios relixiosos…
A min –nesta ocasión- tocoume esto último.
Na miña Comunidade Parroquial tivemos os Oficios tódolos días.

A cousa xa empezou co Domingo de Ramos para celebrar a entrada triunfal de Xesús en Xeruxalén.
Ese día houbo bastante participación.
Incluso apareceron persoas que pisan a igrexa de pascuas en ramos, como adoita dicirse.
Eso do ramo ten o seu encanto.

Chegado o XOVES SANTO:
A afluencia, xa foi inferior á do día dos ramos.
Eso que ese día, celébrase a institución do Sacerdocio, o amor fraterno e…
¿Por qué non dicilo?

Co cambio da estación –quen máis e quen menos- aproveita para estrear algo e hai quen recrea a vista ou presume porque ten moita fachenda.

O VENRES SANTO, xa é outro cantar.
POUCAS PERSOAS –ENTRE AS QUE SE CONFESAN CRENTES- SON CAPACES DE AGUANTAR Ó PÉ DA CRUZ.
¿Por qué será?
Só Deus sabe a fe de cada persoa, pero polo que se ve só un reducido número de mulleres teñen esa sensiblidiade.
Os homes, xeralmente, pasan.
De non ser polas mulleres…

¡Parece mentira que a Igrexa Católica lles poña os obstáculos que lles pon!
As Autoridades Eclesiánticas no se atreven a dar eso paso.
¿Por qué será?
¿Cando comprenderán o valor da persoa independentemente do sexo ó que pertenza?
¿Non somos todos e todas fillos de Deus?
¿Non estamos feitos da mesma masa?
¿Non recibimos todos e todas un mesmo bautismo?
Non o entendo nin penso que chegue a entendelo nunca.
¡Que mágoa!

POUCOS CRENTES SON CAPACES DE RECOÑECER O SIGNIFICADO DE QUE TODO UN DEUS SEXA HUMILLADO E CRUCIFICADO COMO UN LADRÓN PARA ENSALZARSE COMO REI PORQUE O SEU REINO NON É DESTE MUNDO.

POUCOS CRENTES SON CAPACES DE ALCANZAR O AMOR DO PAI QUE ENTREGA Ó SEU FILLOR POLA NOSA SALVACIÓN.
¿Cantos crentes teñen esto asimilado?
Non sei porque me parece que son moitos menos dos que parece.

Se os adultos -que nos confesamos cristiáns de toda a vida-, non estamos convencidos destas crenzas…
¿Qué lles podemos ofrecer ás xeracións futuras?
Ninguén dá o que non ten, non nos enganemos.

As novas xeracións son froito do exemplo que lles damos.
Son o noso fiel refrexo.

POUCOS CRENTES TEÑEN CLARO O VALOR DA DOR E DO SUFRIMENTO.
Non me extraña, a ninguén lle gusta; pero é unha realidade.
¿Poderíamos darlle un cambio de significado a esta realidade?

POUCAS PERSOAS ESTAMOS DISPOSTAS A LEVAR CON PACIENCIA A NOSA PROPIA CRUZ.
A cruz de cada día presenta múltiples caras.
Pódese levar con paciencia e tratar de darle un significado ou dar patadas contra o aguillón.
¿Qué será mellor?

POUCAS PERSOAS SON CAPACES DE ESTÁR Ó LADO DOS QUE SOFREN
Que lle pregunten ó persoal sanitario ou ó das residencias de anciáns.
¿Gustaríanos a nós que nos abandoaran soíños nun hospital ou nunha residencia de anciáns ou mesmo no noso fogar?
Seguro que non, pero a realidade dinos que son moitas as persoas que se atopan nesa triste situación.
¿Por qué será?
Porque non se pode dar o que non se ten.
SE NON SE TEN AMOR, NADA BO PODEMOS DAR.
Necesitamos cambiar o noso “chip”.
Precisamos cambiar a nosa vida.

CAMBIO DE VIDA, eso é o que precisamos.
Este será o título do seguinte artigo.
Estou convencida de que vostede ten presenciado máis dun caso dos que expoño anteriormente; pero tamén estou convencida de que vostede dá moito porque ten moito para dar.
Grazas