Tremores e ouveos

Seica van alá 20 anos daquel terremoto de maio que nos deixou a todos tremendo de medo. Foi unha noite moi longa na que deixaron de existir os valentes para unirnos nos descampados e compartir a terrible incerteza de non saber, de non poder prever e de non poder defender á nosa xente contra a natureza.

Lembro que foi unha noite de frío moi dura de pasar nun coche e lembro, tamén, que os cans empezaron a ouvear dunha maneira distinta. Nunca os sentira ouvear dese xeito. Ouveaban perdidos, querendo espantar unha ameaza invisible. Nun intre os ouveos fixeron un coro incerto que retumbaba en toda a aldea. Eran os anunciadores das pequenas réplicas e abofé que acertaban. Os cans sentían antes que nós os tremores. Aprendemos a escoitar os cans. Xa non era o mesmo ladrar que ouvear. O ouveo semellaba dicirnos “escoitade á terra” e, dalgún xeito, protexíanos da adversidade. A verdade é que chegamos a “escoitar vir” algunha que outra réplica.

Máis alá deste “coro” a noite enrareceuse e ficou un ruído ameazante que nunca escoitaramos. Entón comprendemos que os ouveos eran un bo aviso.
Despois, durante un tempo moita xente íase a durmir despois de preparar un “dispositivo de terremotos” e incluso houbo quen fixo un refuxio polo que puidera pasar.

O tempo calmou o medo e a rutina converteuno nunha anécdota mais aquela sensación de impotencia volve con cada réplica. Proba disto é que a do 17 de abril suscitou no grupo de facebook de “Eres de Lugo si...” máis de 200 comentarios nunha hora. A memoria segue viva e o medo que agroma nestas situacións confírmanos como amantes da vida. Da mesma vida pola que ouvean os cans...