Os clásicos do cine mudo
De cando en vez asoman polas redes sociais ou mándanse por guasap curtametraxes de Charles Chaplin. Véndoas non queda outra que pensar naqueles anos nos que TVE botaba practicamente todos os días algo desta xente, é dicir, de Charlot, Buster Keaton, Harold Lloyd e O Gordo e O Flaco, entre outros. Eran curtas que nos facían gozar a máis non poder. Agora... agora pregúntaslle a un cativo (e non tan cativo) quen era esta xente e non teñen nin idea. E, non obstante, con eles naceu o cine. Por lei tería que haber un día polo menos á semana no que algunha televisión proxectase películas deses cineastas, así como os colexios terían que amosarlle ós estudantes toda unha
época do cine mudo que, aínda que non se falase, entendíase todo. Cada vez que penso en Buster Keaton, aquel actor que nunca se ría pero que te facía escachar coa risa; ou no zapato que comía Charlot en "A quimera do ouro", que o dicía absolutamente todo. Queremos ver ós clásicos do cine mudo!
As sete vidas dos gatos
Sete vidas ten un gato. Non sei, non sei. Por en canto, asoman mortos máis dos que se quixera polas estradas galegas. Penso que, estatisticamente, é o primeiro ser vivo que atopa o seu final en atropelos. Despois creo que lle segue o ourizo. E por que non digo ourizo cacheiro? É máis bonito. A min o de cacheiro encántame. E xa postos, se me refiro a nomes, temos cada cousiña: bolboreta, papoia. E que me dicides da papuxiña ou xoaniña. A ver!, xoaniña está ben; pero onde estea a papuxiña! "Papuxiña de Dios, cóntame os dedos e vaite con Dios". Quietos parados!; acabo de descubrir os nomes do vagalume, ó que nós lle chamamos verme luceiro. Aí van, é unha morea deles e algún máis: bicho carozo, bicho da luz, bicho de alumar, bicho do lume, bicho sen cú, ciroque, corcoño, coroceiro, luceiro, lucencú, lucerna, pirilampo, vella do caldo, vella dos valados, vella facendo as papas, vella facendo o caldo, vella sen dentes, verme canteiro, verme carpinteiro, verme da luz, verme da noite. Mira ti!, a onde nos levaron as sete vidas dos gatos.
O ruído do mar
O mar. Que é o mar? O mar é unha enorme cantidade de auga que fai ruído. Algunhas veces ponse medio tolo e outras vólvese calmo, manso, sosegado. Pero sempre con ruído. Aí está o choio: o ruído do mar. Cando a xente, no verán, fala das vacacións todos os pensamentos tiran cara ó mar, pero coa mente posta nas praias. A min non me gustan as praias. A min gústame o mar, o ruído do mar. As prais, meu Deus!, con toda esa area apegada á pel!, que non sae nin cunha boa ducha. Mentres que se me sento na peneda dun outeiro ou no bordo dun acantilado, ai amigos, aí, en silencio, escoitando o mar, o ruído do mar. E ten cada son! Contemplo, si, esa infinidade; pero chega o momento en que a ollada xa non dá máis de si, mentres que o ruído, o estrondo ou o ruxerruxe desas ondas que van e veñen está aí de continuo. Canto me gustaría pasar unha noite de inverno nunha aldeíña da Costa da Morte, por exemplo, para escoitar o ruído... o ruído do mar.
A emoción galega
Gústame o fútbol. Gozo co fútbol. Pero ás veces que mal o paso vendo o fútbol. Partido de volta dos cuartos de final da Liga Europea entre o Genk e o Celta. Se marcaban os belgas quedaba eliminado o Celta. Pero marcou o Celta. Canta alegría! Mais a alegría na casa do pobre dura pouco. Axiña marcaron os belgas. Aínda pasaba o equipo galego (en Vigo quedaran 3-2), pero, outra vez, se marcaba outro máis os do Genk, adeus Celtiña! Quedaban aínda 29 minutos. Longos, dolorosos, eternos. Canto sufrimento, por Deus! Cada vez que os belgas atacaban, o corazón dálle que dálle; a bombear angustia, a bombear medo. Cada vez que os olívicos perdían o balón o sorriso dáballe paso ó desacougo e seriedade. E non digo nada xa cando os contrarios mandaban os balóns á área. A miña cara imaxino que sería todo un poema. Os cinco minutos de desconto foron coma un cravo para que, carallo!, para que me desangrara. No asubío final xa todo volveu á normalidade e o sufrimento deu lugar á emoción... á emoción galega que levo dentro.
