Cantando os pardais idos

Feitiñas de pel de cazapo de monte eran, si, as túas ás marrón. Sobre todo eras amigo. Áxil coma susto mañanceiro, tiñas querenza, amiguiño, por aquel burato da branca parede que a man esteta, coa paleta, aínda non tapara ou, se non, pola tella protectora do teu niño de herba mansa e plumas de poleiro. Eras ti enteiro unha pequena revolución. Un enxame revoltoso de compañeiros tiñas sempre ó teu dispor.

Levantabas ti o voo, e alá partían contigo todos. Eras o que se di un líder, case coma raíña entre as irmás abellas. E tanto a estas coma a ti que foi o que vos pasou? Da banda de acá, dos que nos chamamos humanos -que xa non tanto, a verdade!-, temos moitas teorías. De vós din que non tivestes pulo abondo para a tempo -como a nosa mocidade humana- vos marchardes para vida nova atopar alén dos eidos coñecidos. Erades –din- un chisco tradicionais de máis, obreiros máis ben de curto voo e non dados a migrar... Mais a verdade é que antes se nos foi a nós das mans, sen sabelo, a vida que adoitabamos apalpar a cotío entre os centeos, o millo miúdo ou entre o verde fuxidío dos saltóns que voaban ó noso paso entre a herba da veiga grande.

Din por iso que na vosa e nosa terra meiga non abonda agora xa tampouco o libre e feiticeiro gran, ese pequecho milagre de vida durminte que xeraba en vós, ó atopalo, alegría e loucos rechouchíos. O caso é que, sexa como for, non estades agora xa case entre nós. E ben que o sentimos! Ou viredes quizais de novo algún día para nos volverdes ofrecer abondosamente o que antes nos dabades?

Saudades teño de vós, benqueridos, porque ó lado noso poñiades, si, familiaridade, proximidade e tradición, alegrías de rapaces rebuldeiros e a fe segura en que todo volve, en que todo está de novo aí, coma se non pasase nada. Quero volver ollar, amiguiño, ese teu peteiro firme na túa donda e pequecha redondez e ouvir os ledos chirlos que ó ar ceibabas querendo quizais dicirnos só e simplemente que aínda si, que aínda alí estabas.

Ou ouvirvos, á hora do solpor, revolvervos en comunal rechouchío toleirón -parolando sen ton nin son- entre a mesta follaxe do achegado piñeiro manso. Volve, pois, xentil e cativo obreiro do noso sinxelo convivir, e senta cátedra entre nós de novo para nos volver aprender a fermosura e levedade da vida, do vivir e do morrer, e mailo valor e a gratuidade das pequenas cousas.

Pequenas coma ti, pequecho pardal sen dolo e sen aires de grandezas, que xa ben sei que elas non che van. Ti es bo amigo da humilde aldea humana, dos ritmos e andares campesiños, do ir e vir dos días e das noites, das colleitas e traballos teus e nosos. Vaiche a nosa vida, amigo, e a nós vainos tamén a túa.