Entre lusco e fusco (2)

De grandes ceas…
De grandes ceas están as sepulturas cheas! Que si, Alfredo, pero ti non te fuches por culpa dunha cea, de ningunha cea, que ben frugal eras. ¡Frugal e valente! ¡Ai, Deus, qué certo era aquilo do Meu Cid:

Mío Cid Ruy Díaz por Burgos entróve,
van en su compañía sesenta pendones;
salen a verlo mujeres y varones,
burgueses y burguesas a las ventanas se ponen,
llorando de los ojos, ¡tan grande era su dolor!
De las sus bocas todos decían una razón
«¡Dios, qué buen vasallo, si tuviese buen señor!».

¡Que gran cabaleiro, ti e mailos teus compañeiros, meus admirados paracaidistas…, se daquela tivésemos (no Pardo) un bo señor! Ti, tamén; e contigo aqueles cabaleiros lexionarios, do “follón” de Ifni, pero…, Madrid, sempre Madrid, esa racha de malos gobernantes, covardes, felóns, vende patrias, presumindo do contrario!

Celebrouse o teu funeral aquí en Coruña, na Igrexa Castrense, da rúa San Andrés, que ti ben o sabes, pois por ti rezamos, e por ti nos cadramos; ex - combatentes si, pero, ex - amigos, non, nunca! Compañeiros teus, con aquel uniforme evocador; e amigos, tamén, moitos, eu entre eles.

Terminadas as preces, e xa no atrio, apertas, moitas e sinceras; pola miña parte, de agradecemento, pois, sen vosoutros, sen os paracaidistas, nin Santiago nos ía librar daquela acometida das…, ¿fuerzas incontroladas? Eu coñecía, recordaba, especialmente, a tres deles, coma ti de altos, como castelos, castelos inexpugnables…, que inexpugnable fixestes a nosa cidade, aquel Sidi Ifni…! Pois ben:

Mentres ti, impávido paraca, sobrevoabas e recoñecías o territorio invadido, medio cento de estrelados, ¡todo un firmamento!, sobrevoaba no Casino en nubes de Whisky. Aqueles días aprendín que tamén hai gloria alén das estrelas, pois Deus é infinito, e se en España chegou a poñerse o sol, no Ceo, non!

Aos teus compañeiros, despois das preces na Igrexa Castrense, propúxenlles cear connosco antes de irse, fose na miña/súa casa ou nun restaurante. Preferiron a intimidade familiar, máis cando viron á miña dona asando castañas, ¡das miñas, da miña/vosa finca!, e un queixo do Cebreiro encima da mesa, ¡austeros, sempre austeros; paracaidistas en definitiva!, estes heroes frugais prohibíronnos ampliar o menú. A sidra trouxéraa a nosa filla dunha viaxe a Chantada.

¡Resistiron: castañas, Cebreiro, e sidra…, á cea! En vista da súa altura, tanto física como moral, a miña dona, ¡eterna periodista in pectore!, non se contivo sen preguntarlles se estaban casados, respondéndolle un deles:

-¡Aínda non!

-¡Oh; iso…?

-Ás baixas tiñamos que levalas en brazos, e as altas adoitan ser inalcanzables, fachendosas!

-Había unha solución: Que as cativas se subisen en tacón…, que sempre estivo de moda, aínda que non tanto coma hoxe, se cadra!

-Ti ben dis, pero…, ¿aguantalas, de vellas? As mulleres subidas en tacón alto, que seica o fan para vernos a calva aos homes, aínda que, tratándose de paracaidistas nin con esas, acaban, sen excepción…, pero non cho digo todo, pois…, por se non o sabes, son Médico, así que podo mandarche unha ducia de folios explicándoche as consecuencias taconís, e non só a largo prazo. Mais…, como o teu marido é un adicto á Internet, que che abra o tema e xa verás o que é bo!

Algo diso sabíamos, pero mellor non sigo, que se me van enfadar as interfeutas, e non hai nada menos diplomático que levarlle a contraria a unha muller…, que tampouco Adán o fixo, preferindo asumir as consecuencias! Só direi que me dixen: Se desde os avións interpretan así o que pasa na terra, ¿qué non sería, qué non farían, de subirse á lúa?
-.-

Propaganda ou…, despilfarro?
    
Conste que tirei a foto de madrugada, segundo baixei polo periódico, pois, se agardo á tardiña, que é cando a señora da limpeza alixeira o portal, entón non se ía distinguir o “contenedor” por..., polo amontoamento do día! Un escándalo, non si? Se eu, servidor, non tivese estudada a sinatura de Publicidade e Propaganda, hoxe daríame por aprobado con só entrar, ou saír, polo meu portal! ¿O único nesta Coruña, nesta “Ciudad de Servicios”? ¡Que va! Pero ten unha cousa de bo: que canto máis papel gastemos nestas chorradas, menos eucaliptos, e por ende, máis espazos libres para volver ás hortas!

Neste portal somos 28 veciños, e querédesme crer que nunca, en anos, vin a ningún veciño levarse as propagadas de cadansúa caixa? ¿Si / non? Retiramos as facturas, iso si, en previsión de que non nos las dupliquen, que tamén ten pasado. ¿Cartas, misivas? ¡Iso era antes dos e-mails!

Nada teño en contra, nin dos empresarios nin dos seus equipos ou contratas publicitarias, pero ándame na cabeza, nestes tempos de penuria, pedirlles un aluguer pola miña caixa do correo…, xa que evidencian, acotío, que a eles lles sobra. Claro que a esperanza seica é o último que se perde, e aos tales prívaos a necesidade de vender; ¡seguro! Pois doulles un consello; gratuíto o consello, pero non a caixa do correo: ¡Que exporten, que abran mercados, fóra, pois aquí estamos fartos de importantes, séxase, de importadores…, que empezou a habelos co ouro e coa prata rapinada aos indios americanos, seguindo coas divisas dos nosos emigrantes…, tan mal empregadas!
-.-


Volvendo, e seguindo, con iso dos inventos antigos, o máis primitivo, o máis xeneralizado, debeu ser este: O Señor preguntoulle a Caín, despois de que matara ao seu irmán: -¿Onde está Abel? A resposta do asasino foi rotunda: -¡Non o sei! ¿Ou son eu o garda de meu irmán? (Xénese, 4, 8-10). Aquel innomeable acababa de inventar a falsidade, a mentira, a hipocrisía; e encima, con chulería, increpando a Deus, xurando en falso! A prole de Caín foi, ¡é!, numerosa, xa que os temos ao noso redor, en todas partes, en tódolos países, pero Deus é tan paciente que agarda, agarda, e agarda, pola confesión, polo retrato, do mentireiro.

“Caín asasina a Abel”, e encima faino
mirando para outro lado, disimulando.

Retratarse, arrepentirse, devolver a honra quitada, é dificilísimo; algo así como frear as ondas que se forman na auga ao tirar unha pedra. ¿Quén é capaz de volver eses círculos concéntricos á súa quietude inicial? ¡Pois, coas mentiras, outro tanto! Se acaso, as piadosas…, segundo os casos e segundo a súa inevitabilidade.

O mentireiro, para non ser descuberto…, quero dicir, ao momento, pois á larga sempre o é, ¡desde Caín!, precisa ter unha memoria de elefante, prever de antemán os cabos soltos que pode ir deixando. Eses cabos, coma as coartadas falsificadas dos asasinos, levan en si o xerme da desintegración, e por consecuente, cando menos se espera, rompen, fanse visibles as contradicións!

Un dos trucos máis xeneralizados é iso de afirmar que, … díxomo un paxariño, tentando facernos crer que…, ¡que llo dixeron, que non o inventa el, que non é froito do propio inventor da matraca, senón que se deduce das enquisas…! Se eu fose máis mozo, afellas que me matricularía en Ciencias Políticas…, aínda que só fose para aprender a dicir o que a xente quere oír, que non deixa de ser unha forma, un xeito de facer felices aos mediocres, aos do medio, tantos que hai…, polas trazas! ¿Será unha obra de caridade? ¡Acabo de abrir un Catecismo, dous, o do P. Astete e mailo Ripalda, e neles non está. ¿Estará no di Bernardo dei Machiavelli? ¡Pero como non sei italiano…!

Meu neno / miña nena, en cuestión de mentiras as únicas verbas ben ditas, iso, benditas, son aquelas que nos tragamos envoltas en cuspe, pois as outras, as lanzadas ao vento, de ser falsas, proliferan, e proliferan, invadindo o mundo. Deus, pola súa parte, con iso de que nos regalou a liberdade, déixanos facer, déixanos mentir; ¡ah, pero no día da ira, no dies irae, seremos nós, nós mesmos, xulgándonos a nosoutros mesmos os que diremos a verdade, pois no Ceo está prohibida a mentira: só poden entrar os limpos; limpos ou lavados, arrepentidos, confesados, coa restitución feita, pero, son tan difíciles de restituír as honras quitadas, as maceladas!

Daquela, se no Ceo está prohibida a mentira, qué facemos, qué adiantamos, aquí abaixo, cultivando esta clase de ortigas! ¡Polo menos as ortigas, de ben cocidas, son comestibles, pero as mentiras…, nin asadas nin cocidas!
-.-