Como un trallazo. Unha ledicia branca que agroma ao pasar a derradeira páxina. Esa foi a sensación que ficou aboiando no ar des que rematei A ferida no vento, a última novela de Antón Riveiro Coello.
Nas mesmas fontes da memoria da primeira mocidade abrolla este relato que tanto ten de autobiográfico, por máis que se adorne coas grecas da imaxinación, que, porén, non ocultan o mimetismo de episodios, personaxes e, claro está, a asunción protagónica que iguala narrador e autor.
A ferida do vento é unha historia poliédrica, que participa tanto da novela de iniciación coma da prosa de evocación comunal. É, a un tempo, a narración dun espertar amoroso complexo e, tamén si, o retrato dunha vila e un tempo, o Xinzo dos finais dos setenta no que o propio Riveiro Coello findou a puberdade para entrar, de cheo, na adolescencia.
Mais esta novela é tamén un engaiolante gurgullar de personaxes que provocan admiración, dende os familiares máis directos do protagonista (ese seu avó Mauro, siso e ilusión en perfecta proporción; o seu pai, sempre a sensatez e bo consello; súa nai, avoa e tía, o aconchego garimoso e comprensivo) ata o insólito censo de tolos que inzan pola localidade limiá, un tropel disparatado que, non obstante, proxecta luzadas que revelan ángulos da realidade desapercibidos para o resto da xente.
A canda esta auténtica procesión de doidiños desenvólvese a impactante historia de amor do protagonista, que sabe da traxedia e tamén da intensidade sensual, o cravo que quita outro cravo, a vida mesma.
E enlazando este discorrer de augas narrativas cruzadas, a aparición do fillo de don Paco, o mesmísimo Carlos Casares, tamén el interesado en tanta cabeciña de vento daquelas terras, sorprendido polo natural talento dun rapaz de quince anos, que lle conta historias como quen modela arxila, anunciando xa o sólido escritor que hoxe é.
Mais A ferida do vento non só é unha homenaxe casariana (os paralelismos con A rapaza do circo de Vento ferido son recoñecibles e recoñecidos), senón tamén a crónica dun Xinzo que foi e que Riveiro Coello ten narrado noutras ocasións, velaí, poño por caso, nos relatos de Casas baratas. Este espazo nutricio convértese nun territorio revestido de especial simbolismo a través da figura de Demetrio, ese louco ciclista que crea un memorable bosque de árbores que planta co nacemento e o pasamento de cada un dos habitantes da vila, alustrante metáfora que debroca estas páxinas nunha outra das súas liñas de forza: a definición da identidade en construción, o sentido do amor e o seu reverso, a morte.
Moitas outras son as realidades que merecen atención neste daguerrotipo da mocidade que é A ferida do vento. Así, a importante presenza da música, o destacado papel da amizade, a memoria da Historia do pobo e a plenitude das súas paisaxes, tamén o sentimento de unción comunal que as celebracións vilegas achegan ou os delicados equilibrios que cómpre facer para resistir as convencións sociais e o día a día nun ambiente tan coutado como o dunha localidade do semirrural galego de décadas atrás.
Escrita cunha prosa coruscante, que arrinca luminarias en cada parágrafo e converte en aparentemente doado a dificilísima arte de contar ben e sinxelo, este A ferida do vento é un dos textos nos que máis auténtica palpita a voz de Antón Riveiro Coello, quen cumpre con esta novela curta cunha promesa longamente adiada: a que no seu día lle fixera a Carlos Casares de escribir un texto sobre os tolos conterráneos. Sentado no seu sillón azul, o amigo estará a dar por saldada a conta, agradecido por tanta luz da memoria.
