Se eu che contase (6)

.../...
Divina Comedia,
de Dante Alighieri.
Os curas de antes, moitos deles, de tan bos xa eran parvos. Os de agora, nin se sabe, pois como andan sen sotana pásalles coma aos militares de paisano, que ninguén se lles cadra; e logo que na taberna igual estás bebendo e xurando ao pé dun cura, ¡e daquela nin lle pides perdón, nin lle pagas a consumición!

Nunha parroquia da miña bisbarra había un crego tan santiño e tan perfecto que moito sufría porque os mozos non lle crían nas ánimas. Un día, polo outoniño, díxolles aos rapaces:

-Pagueille á Cega de Gondel e mais ao seu xenro, ¡cen pesos!, para que vos toquen unha foleada, aí no adro, desde que salgamos da Novena, pois, como as ánimas dos vosos avós están saíndo do Purgatorio, ¡a pares, por parellas!, paréceme xusto que se celebre este acontecemento, ¡tanto ou máis cá festa do Patrón! Por iso, se non vides á novena, terei que bailar con elas, coas ánimas, eu só.

-Señor Cura, ¿será solto ou agarrado, coas mozas ou coas ánimas?

Nin que dicir ten que aquela tarde fóronlle tódolos mozos á Novena, ¡por se acaso!

Don Teótimo, hoxe si que ten parroquianos! -Bisboulle daquela o Sancristán.

-Si, xa o vexo; a Deus grazas. Escoita atento: (E deulle as instrucións pertinentes..., ¡para facer un milagre, xa que tan difícil lle resultaba catequiza-los seus fregueses!)

”... porque la fe mueve montañas, y por eso la Comunión de los Santos hace milagros; y por eso Dios se ablanda y nos libera...; poco a poco, pero libera a las benditas ánimas. Yo mismo, que soy pecador, si pido con fe, ¡que caigan rayos..., caerán rayos!”

-¡Ao carajo, señor Cura; tardou moito en decidirse, e xa se me apagou o tizón das muxicas!

Aquel Sancristán, escondido na tribuna do fondo da igrexa, non soubo representa-la divina comedia que lle encargara aquel bendito Párroco, e coa súa torpeza abortouse un sermón tan magnífico e tan necesario para aqueles incrédulos. ¡Pola miña parte coido que non hai sacrilexio nin irreverencia, pois, segundo mo contaron aqueles fregueses, así o transmito!

De alí en diante aquel creguiño dedicouse a facer máis e a predicar menos, pois estaba visto que aqueles fregueses só entendían do, “...venga a nós...”. O primeiro que deu en facer foi deixar de cobra-los estipendios, e despois diso pasou a repartir cos pobres a metade da súa paguiña. Con todo iso, seguía co macho de ramal, mentres os seus colegas mercaban autos, ¡a cal máis grande, que nin que tivesen familia!
-.-

Caso parecido aló en Pena, unha parroquia da mesma bisbarra. Pero o titular desta chamábase don José, case tan santiño coma o seu tocaio de Nazaret.

Unha mañá, pola Pascua, díxolle ao colega dunha parroquia veciña:

-Don Benito, se me leva a Lugo no seu auto, págolle a gasolina. ¡Teño que mercar chilindradas para os nenos da Primeira Comuñón...!

-Don José, gasolina, o que é gasolina, no coche teño abonda, pero se paga o xantar, ¡daquela tamén vale!

Chegados a Lugo, díxolle don Benito:

-Sei dun restaurante, aí pola Rúa da Cruz, que é unha rúa moi cristiá, e fan un menú piadoso, de Curas, bastante bo.

-Entón encargue vostede ao seu xeito, mentres eu compro esas argalladas.

Despois da mariscada, ¡menú de Curas, por suposto!, don Benito díxolle ao irmán José:

-Quédese para pagar mentres saco o auto do aparcamento, nese soto de Santo Domingo...

Cando lle presentaron aquela minuta, don José alzouna ao Ceo coas dúas mans, con toda veneración:

-Oia, Camareiro, ¿pode saberse se don Benito tiña aquí..., iso, débedas atrasadas?

A resposta foi negativa. En vista do irremediable, don José suspirou, pagou e calou, pero aínda bramaba cando chegou á beirarrúa, para recollelo, aquel colega do auto:

-Veña, suba, que xa estou aquí.

-¿Sabe qué lle digo, don Benito? ¡Pois que vou mandar ao carajo as obras de misericordia, todiñas, e daquela mercar un auto, pois a caridade ben entendida seica comeza por un mesmo; polo menos, ese é o exemplo que vostede me dá..., e iso que pasa por ser un bo Cura!

-¡Así se fai, don José, que xa me parecía que un home verdadeiro non ía querer gaña-lo Ceo..., á conta dun coche alleo!
-.-

¡Oh, Dante, Dante Alighieri, moito alixeiraches na túa Comedia Divina, pois casos destes pasáronche desapercibidos! Naqueles tempos, séculos XIII / XIV, é certo que non había autos, pero mariscadas destas, de gorra, ou mesmo de bonete, supoño que si, ¡e nada dixeches delas!

-.-

Wuthering Heights,
de Emily Brontë

Cumbres Borrascosas
Aqueles cumes da Fonsagrada, esas terras altas e sacras onde se morre máis cerca do Ceo, non só estaban borrascosas con aquela invernía do diabro, senón que, a maiores, a vella desta historia, chamada Emilia, e por alcume “A Lista”, deu en sentir que se achegaba a súa morte.

¡Miña pobre, cómo tremía coas febres! E coas febres, os pesadelos; cos pesadelos, aquela lámpada das bagoas, as súas e mais as do xeo, alí na ventá, que medraban e medraban coas pingueiras, ameazando con tapiala; despois diso, cos ollos e coas ventás ocluídas, ¿por onde ía fuxir a súa ánima?

Deixárana soa por culpa da feira, que era cousa de subir á Vila merca-lo cava do Nadal, ¡que era unha vez ao ano!, e menos mal que lle deixaron aquel neto, o da casa, que ademais de coidador, era o gardián da súa faldriqueira.

-¿Avoíña, para que non chores, vouche á taberna do Manuel, por algunha cousa que teñas de antollo...? ¡De paso cámbioche ese billete grande, o das cen...! Lémbrate de que aínda non me deches o aguinaldo do Nadal...

-¡Ti toléasme, rapaz: cen pesos che din onte!

-Con aqueles pagueille ao Manuel outros cen que me emprestara para..., para cousas da rapazada; ¡xa sabes, desas que quitan o aburrimento destas aldeas tan aburridas!

-¡Maldito folgazán! ¡Non te aburrías se foses arrinca-los nabos para que fagan a caldeada dos porcos cando volvan da feira!

-¡Non se pode, que están xeados!

-Desta terás que irme polo Cura, que estou tremendo, ¡e nin có mandil! ¡Vou morrer sen confesión!

-¡Mal cho vexo, avoa, pois ao señor cura pillouno a nevarada, non sei se en Lugo ou na Fonsagrada! ¡Virá cos da feira..., que lle prestarán unha egua! Pero a min díxome o Mestre, daquela, no Catecismo, que en caso de necesidade unha contrición a fondo tamén vale. ¿Ti, de qué te arrepintes, avoíña?

-¿Eu? ¡De nada, que aturei seis fillos; seis fillos e unha sogra, todo a un tempo, que daquela non tiñan Subsidio, e nin o diabro as aguantaba! Estouche malísima, que nin me teño de pé; e vou morrer sen facerche a manda, pois ti, despois de todo, algo me coidas.

-¡Pois iso non me viña mal, xa que cansei de estudar; así botaría nun cabalo de meu!

-¡Non sei, non sei; eu, morrendo, e ti matinando nun cabalo! En definitiva, ¡que máis dá, pois das cousas deste mundo dos mozos xa non entendo! En calquera dos casos, vouche dar tres recados..., antes de perde-los folgos! O primeiro e principal, que se morro aquí abaixo, neste Burón, me enterren na Fonsagrada; e se morro máis adiante, tal que cando suba á Vila para ve-la filla, daquela que me enterren no Burón, ¡e non na Fonsagrada!

-¿Avoíña, iso, por qué?

-Para amolenta-la xente, rapaz; e de paso, que non se aburran, pois os enterros curtos aburren tanto ou máis cás Misas longas. ¡Xa que non soportades o aburrimento, daquela...!

-¡Queda anotado! ¿Cal é a segunda petición?

-Que me leven ao lombo; e mentres, o Cura que response, ¡que xa está ben de viaxar por viaxar, uns e outros!

-¡Pero, avoíña..., co que pesas! ¿Isto..., por qué?

-¡Igual cá primeira, para fode-la xente; e de paso, darlles tempo para que recen, que se lles está esquecendo!

-¡Non che sei cómo será, que todo iso é moito pedir de Deus!

-Daquela, se non se cumpre, non herdarás nin para mercar un cabalo, que estas condicións heinas poñer no testamento..., ¡cando suba á Fonsagrada!

-Espero que a terceira sexa máis liviá...; ¿cal é?

-Pois, para demostrar que fun unha muller de boa conduta, aínda que agora levo loito por teu avó, quero que me enterren de branco!

-¿Isto último, por qué, avoíña?

-Pois, tamén, para fode-la xente, que visten de mouro aos mortos en lugar de poñerse eles; encima diso, por veces, fan que lle rezan ao cadáver, e só matinan na herdanza!

-Avoíña, con estes pensamentos vaite levar o diabro. ¿Non sería mellor que te arrepentises, por se acaso?

-Xa o fago, xa, aínda que non cho pareza, pois como os rapaces facedes o contrario do que se vos di, daquela teño que darche mal exemplo!

O rapaz, cabreado por aqueles requisitos da vella, do que non entendeu cousa, foise á taberna do Manuel, co billete das cen ben apertadiño, no peto, para que non se lle mollase coa neve, e como o nevarío foi a máis, na taberna se quedou, durmido coma un leirón, ata que o foron buscar seus pais para dicirlle que morrera a avoa.

Con aquelas estrapucias, a “Lista” morreu fría, pero tranquila, sen egoísmos ao seu redor. O que non sei é onde a enterraron, pois o rapaz que me relatou esta historia, despois, no verán, alí no Hotel Alameda, foi discreto e non quixo esgotar o relato. De non ser por esas curvas tan “eróticas”, que así lles chamou Forges, valía a pena escolarizarse na Fonsagrada, ¡polo filósofos que son!
.../...