Hai moita besta solta
Sigo a voltas cos árbitros ou coas arbitraxes porque hai e hai e hai moito energúmeno, moita besta solta no noso país. Desta vez foi no campo de A Pontenova cando medio equipo (ou máis) do Guitiriz se abalanzou sobre o árbitro. Tivo que escapar a fume de carozo. Normal; quen non lle escapa a hienas que non teñen dous dedos de fronte. E sigo dicindo que non é problema de educación. Suponse, presúmese que xa desde cativos nos inculcan o respecto polo ser humano, por calquera ser humano. Que todo ser humano comete erros. Pero que tamén os temos que saber perdoar. Por que non correron detrás de tal compañeiro (que é unha persoa)
que mandou aquel balón ás nubes cando tiña opción de marcar gol? Por que non aldraxaron a aquel outro compañeiro (que tamén é persoa) porque deu tan mal pase que lle entregou o balón ó rival? Hai fotos, hai imaxes; a miña sentenza é fácil: suspensión total de práctica do fútbol a eses abisinios e case borrar do mapa ó equipo.
Quen entende as matemáticas?
Quen entende as matemáticas ou a física? Os do PP de Ourense non as entenden. Como pode ser positivo algo negativo? O AVE retrásase, repito, retrásase, é dicir, réstase un ano. Os do Partido Popular din que é positivo. Se restamos un ano, aí creo que botamos man das matemáticas... sumar, restar, multiplicar e dividir, non si? Se o polo positivo é o mesmo có negativo ou viceversa, non sei, eu moito non entendo (non volvín estudar máis desde a época dos Milagres), pero aí creo que entra a física. Entón, outra vez: quen entende as matemáticas ou a física? Se a resta suma, e como se adoita dicir: que baixe Deus e nolo explique. Eu non o entendo. A ver sé é porque somos de Ourense? Aquí, ós de Ourense, sempre nos deron por aquel sitio. E como nos deron sempre, xa estamos tan acostumados, que seguimos querendo que nos dean máis. Se é así, dámoslle logo a razón incluso ó que nos refrega unha operación matemática falsa ou ó que nos escofa unha fórmula física imposible.
Da tarde á noite
Tarde de inverno. Tarde de chuvia e saragana. Tarde de sesta e lectura. Tarde de ordenador e música, moita música. Á media tarde, faltaría máis, houbo que saír, con paraugas, claro, a tomar café. E a ler algún xornal máis. Pola mañá xa lera outro. De camiño, coches que pasan, ruído a chan mollado, xente que anda por debaixo dos balcóns ou galerías. De camiño tiven que ir en silencio porque o móbil anda que non anda e calquera lle mete dentro uns cantos temas musicais para pasar o tempo; abondo teño con que aguante algunha que outra chamada, se a hai. Tarde desapracible.
De volta xa, tarde de ordenador e música, moita música. No ordenador pasando escritos que escribín nun caderniño que traio sempre comigo... dentro do libro, claro. Tarde de máis lectura. De lectura ata que a dona da casa berrou aquilo de... a cear! Total, que a tarde de inverno, de chuvia, de saragana, de lectura, de música deulle paso á noite. A noite que empeza con máis ordenador e máis música ata que chegue a correspondente película noitébrega.
Pola calle de Baños de Molgas
Lembro perfectamente as tardes ou as noitiñas que baixaba pola Calle de Baños de Molgas na busca dos caldeiros de auga quente para as vacas neses días de inverno nos que non podían saír para o monte. Cantas veces baixei e subín esa rúa. Cantos descansos facía porque eu, pobre cativo, case non podía cos baldes cheos. Cheos precisamente cando había que subir para a casa. Pero tamén non había tarde na que non pousase o cu no mazadoiro da burga. Alí sempre había alguén para dar parola. Ás veces tamén me entretiña metendo e sacando as mans do cano da burga; aquela auga tan quentiña, aquela auga na que axiña tiña que retirar a man se non quería que me brasase, aquela auga que ciscaba polas feridas para que curasen máis rapidamente, aquela auga que bebía cando notaba que a gorxa empezaba a arder, cando notaba que a catarreira se faría dona e señora do meu corpo. Despois subía, lentamente, pola Calle cos caldeiros colgando dos debiluchos brazos.
