Moitas máis horas!
Dúas noites sen ver ningunha película. Non pode ser! Semella que non son eu. Canto sufro, por Deus! Auténtica paixón polo cine. E polo fútbol. E polos libros. E pola música. E pola tinta que deixo caer sobre un papel branco ou cuadriculado. En todo un día consigo facer todo iso. Pero se por calquera motivo me falla algún... é coma se se acabara o mundo. Xa sei que non se acaba. Pero sinto que se acaba. Cada vez estou máis convencido de que os días deberían ter máis de 24 horas. Moitas máis!
A ver se así conseguía ocupalas todas. E sen durmir. Para que quero durmir! É tempo perdido! Menos mal que xa durmo pouco. Hoxe ten que rebentar definitivamente o mundo para que eu non vexa unha película. Hoxe si teño unhas cantas para ver. Teño onde escoller. Certo, só verei unha. Realmente é a única que teño sen ver, xa que todas as outras as vin, algunhas incluso varias veces. Resumindo, que estou contento. Porque hoxe, por fin!, vou ver unha película.
Troita á espreita
Son a troita que espero debaixo da carrancoña á altura das Mestras para contemplar o campanario da igrexa de Baños de Molgas. Vexo ó pescador lanzar o anzol, pero non pico. Son moi lista! Doulle ás aletas e nado ata a desembocadura do río Sor co Arnoia. Alí quero acougar durante uns instantes, pero non hai corrente. A min e creo que a todas as troitas nos gusta a corrente. Subo de novo ata a pasarela que cruza o Arnoia, á altura do fondo da Pitediña. Alí si boto un bo tempo, porque alí vai rápido o río. Non moito, pero vai. Doulle á cola moi suavemente e contemplo ós bañistas que están tombados ó sol no campo das Mestras. Hai bañistas para darlle cun sacho. Pero eu nin tan sequera quero asustalos cunha fouce. Pobriños, dánlle vidiña a aquel lugar. Aínda que sei que algún, se puidera, ben que me amolaría. Mais para iso sempre estou á espreita. Cada vez que escoito batuxar na auga, coidadiño, nado vertixinosamente uns metros e despois comprobo o motivo desas ondas que fai o río. Ó mellor é un simple caxato de amieiro, pero...
Falo por teléfono
Soa o teléfono. Collo o teléfono. Falo por teléfono. Da vida, que sempre vai un paso por diante da morte. Certo, cando chega a morte xa non hai vida, pero, despois, acaso importa xa? Nin tan sequera o teléfono importa. Mais agora mesmo, sigo co teléfono na orella. Falo por teléfono. Daquilo que foi e xa non é. Daquilo que pode ser, pero vai ti saber. Da familia que está e non está. Do silencio que se forma cando non hai nada que dicir. Da mestura das palabras porque o teu interlocutor tamén fala. A ver!, ó outro lado tamén hai un interlocutor. Falo por teléfono. Dunha película que proxectarán ou que xa botaron. Dun asubío que deixei escapar cando andaba por entre
a néboa do monte Medo. Dun acocho nas airas de Baños de Molgas. Falo por teléfono, e sento. Sento porque a parola pode eternizarse. E de pé, quieto, canso. Falo do ir e vir dunha formiga polas poulas do Formigueiro. Falo daquela nave na que quixen ir ó espazo, pero cando espertei o universo era a miña cama. Despídome. Deixo de falar por teléfono. Colgo o teléfono.
A Burga de Baños de Molgas
Quen son eu para berrarlle ó vento? Quen son eu para choutar por entre os valados das Pedradarcas ou polas caldeiras das Lagoas? Quero quedar en silencio para que o ruxerruxe do nordés pase sen que note a miña presenza. Quero sentar no mazadoiro da burga de Baños de Molgas para que o tempo discorra sen facer ruído. Ou para que a infancia sente á miña beira e me diga que a saudade está aí, entre o bafo da auga quente ou entre as parolas das lavandeiras labregas. A burga era o lugar no que a vida bailaba muiñeiras ó son dos golpes da roupa contra a auga termal, ou no que as rexoubas bulían das tinallas ós caldeiros coa roupa acabada de lavar. Quen son eu para soprarlle ó bafo? Quen son eu para pensar que a burga é un espazo inútil no alento de todo un pobo? A burga era a gran telenovela da vida molguesa. Ergo do mazadoiro da burga e vexo como o ronsel do bafo se perde polo río Arnoia. Subo, paseniño, cara ó barrio da Igrexa. Non son quen de berrarlle ó vento.
