'Música para cuerda y espineta', de Carlos Casanova

O terceiro domingo de mes, un amigo libreiro que expón na bancada do seu expositor dos soportais da Praza Maior, regaloume un libro que xa lera “Música para cuerda y espineta” de Carlos Casanova, e non ben entrei pola portela das súas páxinas e apareceu un retrato de Carlos Casanova, aquel home que crucei tantas veces pola rúa e que me parecía un home inquedo nos andares e na cultura, mais abrindo o poxigo da lembranza a través da súa poesía, atopo unha infancia que solporeceu no seu corazón de poeta a través da vivencia dos seus fillos: Carlos e María a quen vai dedicado o libro. A infancia non se estiña a través do vagalume da súa palabra que segue medrando na adolescencia irrepetíbel e nunha casa que coido ten xardíns íntimos nos que o sentimento levita ao ritmo da música que parece moito lle gustaba, o mesmo que a busca do tempo perdido observado na conxunción das palabras, na tenrura conque dirixe a mirada esculcadora da verdade poética.

Canta sensibilidade hai neste poemario que se deixa levar como a auga dun río musicado en sílabas contadas e endecasílabos melódicos con persusión en terceira, sétima e décima sílabas, onde o estrondo acentual nos chama a atención para despois ir ecoando dunha maneira continuada musicalmente e que nos fai bébedos da beleza que se incardina en abundantes adxectivos que adornan con notas de sensibilidade que se vai indo según vas lendo como a auga que leva o libro según vai baixando pola canle poética da vida.

Como é un poeta morto, esculco, inquiro e afondo na súa poesía para ver se era tamén un profeta como o son todos os poetas, e . . . efectivamente, a concepción da morte aparece en tres situacións:

A primeira na poesía “El escondite”
“¿por qué te has ido pues, por qué nos abandonas
en la tierra desolada, oscura y silenciosa?
Así es que ahora te fuiste y tendremos que creerlo,
no habremos de dudar de tamaña evidencia
por más que contradiga aquello que intuímos:
que te estamos buscando, que tú estás escondido
sonriendo como tú sabías sonreir,
lleno de luz y de sabiduría
tras la vieja cancela que ya es tan sólo eso.”

Evidentemente, fúcheste, tan novo, tan áxil, tan imposibel de crelo, aínda hoxe me parece como se se fora para estar escondido e que en calquer momento sairá do escondite no que xogaba de pequeño e penso que tamén cos seus pequenos, con ese xogo que el chama cruel no que se xace silencioso baixo ese mármore gris e que nas súas palabras está escondido detrás daquela cancela que en realidade era a porta do ceo.

A segunda vez que se entroniza coa morte é no poema “Déjeuner sur l’herbe”, onde se insinúa dunha maneira moi sensibel, quizais imperceptíbel, mais moi delicado e afectivo:

“Entonces, al alzar nuestras cabezas,
cerraríamos los ojos, cerraría
la hierba como vulva sin sendero
y en el fondo de tu blusa medrarían
tus dos pechos coronados de amapolas.
“¿No me olvides!”-gritarían ciertas flores-

Facendo referencia quizabes ás fitas que como bandeirolas locen nas coroas e nos ramos das flores que indican o tránsito ao Léteo.

O terceiro momento atopeino no poema “Sábado”
“jamás se les debe ocultar que la muerte
no es sino el último giro de la rueca,
la quietud de la cuna y la mecedora,
la pérdida increible de los imperdibles,
la caída deshonrosa de algún pisapapeles
y la entrada del viento que pronto desordena
los papeles de las cuentas de la compra,
esa carta de amor que suma y sigue”

Neste poema converxemos co “Laberinto de fortuna” de Juan de Mena, onde a morte é unha roda que neste caso se converte en roca que dá voltas, e do xiro, chégase á quietude do berce abanado polos creadores da vida que somos os pais, ou á tamén quietude do mexedor bambeado pola curvatura da poltrona ou entre outros a chegada dun sopro de vento que desordena os papeis e por ende, a vida.

Amigo Carlos, aínda que non tivese o pracer de falar contigo, hoxe dedícoche estas palabras co ánimo de que sexas recordado por esa poesía tan musical e pausada que percibe fermosas sensacións de pequenos intres da existencia e nos fai disfrutar deles.

Sería bonito que en Lugo houbese un recordatorio de mulleres e homes maravillosos que estivesen presentes no noso pensamento pola altura de miras acadada na súa vida.

Sendo o próximo día tres de febreiro a data do teu pasamento e o décimo segundo aniversario, Carlos Casanova, pido para ti un forte aplauso.