Dedicado ó doutor Alfonso Mateos
Interrompo por un día a serie sobre humor e relixión pra intercalar este relato, vivencia, testemuño, ou como queiras chamarlle. Se es dos ou
das que me segue neste medio pode que xa che soe, porque teño publicado algo parecido. Hoxe vén refeito, debido a novas vivencias que quixera compartir, por se lle poden axudar a alguén. E, se non, a min axúdame falalo.
O ano pasado por estas datas estaba convalecente dun novo ingreso nun centro sanitario lucense. O día primeiro de ano celebreino na casa, pero tiña a firme e fundada convicción de que sería o último que o celebraba por aquí abaixo. Non era a primeira vez que me ocorría, por iso dispuxera de tempo pra asumir a realidade e perderlle o medo irracional e instintivo ó que se di que é a causa profunda de todos os nosos medos, a morte.
Tiven tempo pra facer varios repasos á miña vida e en todos cheguei á mesma conclusión: Nin combatín todo o ben que debera o meu combate nin chego vencedor á meta, como desexaba e nos ensinou a desexar San Paulo, pero, nin creo que a morte sexa a última meta, senón o final da penúltima etapa, nin vexo, co Evanxeo na man, e en consonancia co predicado, a un rigoroso xuíz olímpico, cronómetro e escaleta en man; senón a un pai bondadoso e misericordioso, bo, pero non bobalicón, que xa sabe que os meus EPOCs, enfermidades oclusivas crónicas que tamén oclúen espíritos, impedíronme moitas veces combater ben e correr máis.
Non foi fácil chegar a estas conclusións, afeito como estaba a facer exame exclusivamente do que non fixera ben, coma se no Evanxeo non se dixese: Vinde
, porque tiven fame e déstesme de comer
.. Menos mal que en tempos de maior silencio podo pensar máis e mellor, porque non me interrompe a miña tantas veces oca palabrería que me confunde.
Despois dun ano sigo aquí e non vou dicir como tópico por min tantas veces repetido: Gracias a Dios. Non. Digo: ¡¡Gracias, Dios!!
Non sei por que me concederon outra prórroga máis. Só sei algo de como ma concederon. Se queres, segue lendo e cóntocho e se non queres, tan amigos. Es moi libre. ¡Non faltaría máis!
Segues aí?... Pois verás:
Resulta que se botou sobre min a noite. Non se fixo de noite de súpeto. Non. Foi cousa de varios días, pero poucos foron necesarios pra que reinase sobre min a escuridade case total. Aínda que había luar, eu non o vía, porque prefería ter pechadas as contraventás e baixadas as persianas como siñal dun forzado recollemento que, máis ben, era un repregamento sobre min mesmo. Malia a escuridade non era capaz de conciliar un soño profundo e reparador, en parte por medo a non espertar e morrer por un fallo de respiración, que tamén se di por falta de vida.
A negrura íase facendo cada vez máis espesa e pesada, chegando ó punto de que ela mesma me oprimía o peito. Nin ánimos tiña pra acender a luz da habitación, porque estaba convencido de que non me serviría de nada, xa que, ó meu entender, non había luz capaz de fender tanta escuridade e abrirse paso. Así obrigaba a estar en penumbra tamén a quen me acompañase.
De cando en vez parecía que se acendía unha luciña parpadexante dentro de min mesmo, pero, por máis que trataba de agarrarme a ela con fe, non lograba evitar temores ante as inseguridades do crido, pero descoñecido. Sospeito que esa luciña interior miña non alumaba con maior intensidade, porque non me preocupei mentres puiden de recargarlle a batería como debera na luciña do sagrario, ou de aprovisionarme de aceite do bo pra lámpadas de invitados ó banquete.
Tiña a convicción de que moi axiña xa non habería pra min un novo amencer. E creo que os que me acompañaban sospeitaban o mesmo, aínda que non me dicían o que pensaban pra que eu deixase de pensar o que non dicía.
Con estas cavilacións e rendido polo esforzo de vivir pra respirar e non á viceversa como é o natural, entrei nunha especie de sopor que me foi envolvendo coma unha nube e sumiume na semiinconsciencia.
Volver a vista atrás atemorizábame, e pra mirar cara a adiante non tiña folgos.
Entón escoitei:
-Non te deas por vencido. Son un Rei Mago, sementador de ilusións, que che quere devolver a túa, pero non contra a túa vontade.Tés que colaborar.
Respondinlle en voz moi baixa, pra non malgastar alentos que non tiña:
-Non estou en condicións de recuperar ilusións que xa non poderán facerse realidade. Que ilusións pode haber cando se chegou á meta? Pra que quero ilusións incapaces de reconverter en luz a escuridade que me afoga?
Entreabrín os ollos e sen acender a luz albisquei un rei mago ó meu lado e pensei:
-Pobre de min. Xa comezo a delirar!
Volvín a pechar os ollos apertando as pálpebras ata que me doeron e seguín escoitando:
-Compadézote, amigo, pois véxote disposto a apearte do tren nalgunha estación anterior á que che corresponde, ou, no caso de non apearte, a negáreste a mirar pola ventaíña e contemplar a paisaxe. Crees que viaxarás máis a gusto ás escuras?
-A miña viaxe está terminando. Déixeme, por favor, e non perda máis tempo comigo. Siga o seu camiño con quen poida ser máis eficaz.
Insistiu o Mago:
-Os nosos camiños adoitan ser improvisados e imprevisibles. Tampouco nós tiñamos moi claro entón cal sería o noso destino. É certo que nos guiaba unha estrela, pero non nos daba seguridade total e por veces ata se apagaba, sabes? Era algo semellante a esa luciña que se acende e se apaga dentro de ti. Con todo, pagounos moito a pena seguir camiñando e non deternos ante as dificultades, nin sequera ante os herodes asasinos de ilusións e de futuros. Mira, vouche deixar esta pequena bolsiña de veludo vermello atada cun cordonciño dourado. Non a abras ata pola mañá e así terás motivo pra esperar esperanzado un novo amencer. Antes de despedirme vouche subir a persiana pra que volvas a saber cando volve a ser de día outra vez.
A miña cabeza era un aloucado remuíño. Quen lle falou a el dunha luciña interior? Tiña que ser todo froito do delirio preagónico. Non estou seguro de se lle din as grazas. Probablemente non; porque ata que vin pola mañá a bolsiña de veludo parecíame todo obra da miña quenturenta fantasía. Pero algo me confundía. Volvía a sentir necesidade de ver abrir o día e de saír das tebras daquelas longas noites.
Cando empezaba a ser día e abrín a bolsiña só atopei nela un papeliño dobrado que dicía: Nunca renuncies antes de tempo ás escaleiras que che poden axudar a saír dos abismos. Segue subindo, aínda que por veces che pareza que se dobra a escaleira. Non deixes de apoiarte tamén en ti mesmo, pero sobre todo apóiate no AMIGO que se fai presente nos amigos, nos sanitarios, na familia
Gardo con gratitude e agarimo aquela bolsiña de veludo vermello e cordonciño brillante dourado e cada vez que miro dentro dela podo ver rostros de persoas moi queridas e sentir ata a Dios e todo iso sen delirar.
Presteilla a algúns e foi eficaz, pero non o é con todos. Hai que aprender a mirar dentro.
Como andan mesturados soños e realidade, non sei certo, pero cada vez lle vexo ó Rei Mago máis cara dun médico amigo.
