No corazón está a solución

Tódolos humanos tempos dous corazóns: un que dá vida ó corpo e outro que aporta enerxía á nosa vida emocional e á nosa espiritualidade.

Nun mundo tan acelerado no que -uns máis e outros menos-; pero todos nos sentimos bombardeados polo consumismo, polo materialismo, polo que dirán e polos nosos prexuizos en xeral…

Con necesidade ou sen ela, levamos unha vida estresante na maioría dos casos.

Moitas veces abandoamos os coidados dun órgano tan vital como é o órgano que bombea día e noite o sangue da vida, durante toda a nosa existencia.

Pero aínda temos máis abandoado –se cabe- o noso corazón emocional, o noso corazón espiritual, a nosa conciencia a nosa alma…

Ese punto no máis íntimo do noso ser interno onde reside o máis sagrado que temos: O LUGAR DAS CONSULTAS, O NOSO GUÍA ESPIRITUAL, O NOSO ORIENTADOR, A NOSA ESENCIA…

Xulgando polo que se ve, paréceme que en moitas ocasións deixámonos levar polo que dirán, antes que pola nosa conciencia.

XA NOS GUSTARÍA SER NÓS MESMOS Á HORA DE ACTUAR, PERO…APARECEN “PEROS”.
APARECEN “PEROS” POR TODAS PARTES…

-GUSTARÍANOS SER UNHA PERSOA Á NOSA MANEIRA; pero non quedaría ben diante da sociedade.
Daquela …déixome levar e fago como todos:
¿A dónde vas Vicente?
A onde vai a xente.

¿Qué nos dirían a nosa razón e o noso corazón se os consultáramos?

-GUSTARÍAME QUE OS MEUS DESCENDENTES CONSERVARAN AS TRADICIÓNS DA FAMILIA; pero como non están de moda… déixome lavar e que fagan como todos.
¡Hai que modernizarse!
E da noite para a maña, ráchase con todo.
¿Aconsellaríanos eso o noso “corazonciño” se o consultáramos?

-GUSTARÍAME QUE A XUVENTUDE DA MIÑA CASA NON ANDARA POR AÍ ATA ALTAS HORAS DA MADRUGADA; pero como todos andan… os meus non van ser dferentes.

Pois a razón dinos que non sempre ten a razón a maioría.
E o noso corazón estaría máis feliz se o deixáramos actuar en conciencia.
Porque os entendidos din que cantos máis cartos se lle dean e canto máis tarde volva a xuventude para casa, máis perigos ten.

-GUSTARÍAME QUE OS MEUS NENOS CELEBRARAN O CUMPREANOS NA INTIMIDADE; pero como todos o celebran fóra …
¡Eu non vou ser menos!
Terei que traballar algo máis, pero…

Pero …
¿Non estarei preparando o camiño para o botellón?

¿Non sufrirá as consecuencia o meu “corazón” se me chega a noticia de que o meu fillo/a morreu por sobredose etílica?

Non sería o primeiro caso…

-XA FAI CINCO MESES QUE FALECEU MEU PAI/NAI E A MIN XA ME GUSTARÍA IR COS MEUS AMIGOS A DAR UNHA VOLTA OU Á FESTA DO PATRÓN Á SÚA CASA; pero…

¡Que dirán de min!
Pensarán que non gardo loito por meu pai/nai…
Teño que agardar a que pase un aniño polo menos.
E despois do ano, ó día seguinte: ¡Xa son libre!
¿Qué relación gardan estes costumes co cariño que lle temos ós que se van diante de nós?

¿POR QUÉ NON SOMOS NÓS MESMOS?
¿POR QUÉ NON DEIXAMOS OBRAR O QUE O NOSO CORAZÓN NOS DIGA?

-POLO MEU GUSTO, VELARÍA ÓS MEUS SERES QUERIDOS NA CASA; pero como hai quen só vai ós velorios por ve-lo que teño e logo facer comentarios e criticarme…
Opto pola funeraria aínda que a veces pareza aquelo unha feira.
TODOS FAN ASͅE DAQUELA, EU TAMÉN.

-GUSTARÍAME FUNDAR UNHA FAMILIA CON ESTABILIDADE E FIDELIDADE PARA TODA A VIDA como se veu facendo até o de agora.
Para eso tería que esperar un tempo a coñecer ben á persoa coa que quero comparti-la miña vida; pero…
Hoxe en día non está mal visto, probar e se non me vai ben…
¡Coa música a outra parte!

Andado o tempo o corazón faise trizas.
¡Unha mágoa!
¿Qué tipo de sociedade estamos formando?
¿Qué pensarán de nós o que veñen detrás?

-PREFERIRÍA QUE O MEU FILLO/A REMATARA OS ESTUDIOS ANTES DE POÑERLLE UN COCHE NAS SÚAS MANS; pero todos o teñen e daquela:
¡Cómprolle o melloriño para que presuma!
¡Que presuma de seu pai e de súa nai!

Situacións así e outras moitas danse na nosa sociedade con certa frecuencia porque nos deixamos levar por razón externas a nós.

Deberíamos consultar con noso corazón para ver se o que facemos é verdadeiramente o que nos convén para ter mellor calidade de vida.

O SERES HUMANOS SOMOS SERES RACIONAIS, PERO A VECES DÁ A IMPRESIÓN DE QUE ACTUAMOS COMO SE FORAMOS DESCEREBRADOS.

Temos moitos comportamentos que teñen moi pouco de humano.

“E DESPOIS QUEIXÁMOSNOS”

Este será o título do seguinte artigo.
Moitas grazas por terme na súa consideración nesta ocasión.