Caneaba ó seu avó polas airas

Testemuñas da Memoria
Caneaba ó seu avó polas airas
Falar hoxe de David Ferreiro é fácil. Todo consiste en botar man do San Guguel para que lle pegues un repaso á súa vida nos últimos anos. Porque, hoxe, David Ferreiro Quiroga é bastante coñecido na provincia de Ourense e no mundo do fútbol (que este adoita ser universal). A súa ligazón a este deporte fai posible que o sigan a moreas. E aínda que ó principio era algo difícil seguir os seus pasos (por pertencer a varios equipos), agora parece que está asentado en Lugo, é dicir, máis que achegado ás nosas vidas. É como aquilo de “canto máis prima máis se arrima”. Pois el, canto máis cerca máis se lle quere, non si?

Por querer xa se lle quería antes. Por veciño. Por ser fillo dun amigo. E polo motivo que sae nesta reportaxe: por bulebule, por pillabán, por fuxefuxe, por inquieto. Pero traste en plan cariñoso, en plan cativo. Non sei, pero a min, polo menos, sempre me gustou máis un neno inquieto que un paradiño. E de cativo había que ver a David. Perdón, o de ver quizais estea mal expresado; porque David era visto e non visto. Cando pensabas que estaba detrás de ti, zas, xa o tiñas que ir buscar á burga. (A burga era por antonomasia, e creo que aínda é, o lugar de encontro de todos os veciños de Baños de Molgas: cativos, mozos e adultos. O seu mazadoiro de pedra ten máis segredos que todos os petróglifos xuntos de toda a contorna). Cando pensabas que podías botar man del para facerlle tal ou cal pregunta, ale, xa o tiñas que ir buscar á Aira do Pombal, ou por detrás da ponte vella, ou á Aira de Arriba, ou xogando en calquera rúa ou praza.

Cada vez que o nome de David se me vén á cabeza, aseguro que non penso nel como xogador de fútbol xa bastante coñecido, senón que o seu nome debuxa na miña mente a imaxe dos seus avós, principalmente do seu avó Inocencio que, logo, nas xuntanzas ou nos bares falaba e falaba do bulideiro do seu neto. Era visto e non visto. Recordo cando falei de Moncho Borrajo que dicía que era un cu inquieto; e agora teño que rectificar un chisco, pois Borrajo ó lado de David Ferreiro era un santiño, incluso un nugallán. David era e creo que aínda é nervio puro. Incluso os ollos e toda a cara o delataban: tiña unha cara de pillabán que te desarmaba ó momento. E, non obstante, hoxe, a timidez semella que impera no seu ser. Xa se sabe aquilo de que o tempo pasa e todo cambia. Incluso as persoas.

David Ferreiro Quiroga naceu o 1 de abril de 1988 (vai para 28 anos) en Baños de Molgas e xa de pequeniño (era pequeniño de estatura) despuntaba co balón nos pés (normal; aquel nervio e aquela picardía tiñan que valer para algo). A proba é que axiña se deu a coñecer nas categorías inferiores do Pabellón Ourense. E como os observadores futbolísticos non son parvos pasou nun santiamén ó Club Deportivo Ourense. Foi a partir de aquí cando, un rapaciño, empezou a percorrer media España detrás dun balón. E foi a partir de aquí cando, un rapaciño, se volveu home porque, a convivencia, faite bulir a marchas forzadas. Por iso moitas veces penso que a vida de moitos futbolistas non é tan bonita como a pintan. O que máis e o que menos ten que pasar pola etapa da desconfianza, do descoñecemento, do afastamento dos seus. Aínda que tamén é certo que a causa disto, un faise home. A vida dá voltas coma un balón. David correu e aínda corre detrás dun balón polos equipos de Lorca, Zamora, Granada, Cádiz, Santander, Hércules e Lugo. De cativo driblaba, caneaba ó seu avó Inocencio por entre os palleiros e os canastros das airas de Baños de Molgas.