Pingas de Orballo

Mañá de NíscalosComo o tempo estaba frío, moi frío, e, para máis aquel, ameazaba chuvia ou incluso neve, a Clodomiro Cloruro Sódico (pobre home!) non lle quedou outra que marchar ós cogomelos. Para pasar a mañá. Así é que puxo unhas boas botas, unha forte cazadora, abriu o maleteiro do coche, colleu a cesta que tiña para as setas, chamou ó can e marchou. Non tardou en coller os primeiros níscalos. Que era ó que ía, pois imaxinaba que os boletus -os poucos que quedasen- xa non valerían moito, xa estarían inservibles pola auga que leva caído estes días. Andou polo lameiro de Inocencio Laretas Sofrito e en tan só un recanto xa case mediou a cesta. De cando en vez, e cando o can pasaba á súa beira, sempre lle facía uns aloumiños e lle daba uns biquiños na testa. Do lameiro de Inocencio pasou, uns metros máis adiante, ó lameiro de Ludivina Fachós Encendida, onde xa, faltaría máis, acabou de encher a banastra. Non seguiu buscando máis níscalos. Para que? Marchou para a casa.


Facemos as cousas ó grandePara contemplar o campanario da igrexa de Baños de Molgas teño que levantar o pescozo como as xirafas porque 30 metros de altura non é moco de pavo. Case é mellor que pille as ás do anxo que está á súa dereita e intente voar ata o ruxerruxe das campás, ou aínda mellor, ata o propio pararraios para completar os 30 metros. Sempre oín que a torre eran 27, máis os 3 do pararraios. O que si sei é que as catro esferas do reloxo son grandes coma as rodas dos carros, ou máis; e que as agullas semellan o tamaño dos estadullos. En Baños de Molgas facemos as cousas ó grande. Ata o señor Oíncho as intentaba facer: empurraba nas enormes pedras da torre como se se fose acabar o mundo. Para impulsar aquela forza xemía coma un condenado e soltaba aquel oíiiincho! que lle quedou de alcume. Deixo as ás do anxo en paz e subo os 133 chanzos para repenicar as campás.