Non crin nos Reis Magos ata os setenta anos (2)

Tempos de madurez adulta

Retomando as miñas vivencias de anos atrás, sigo con esta especie de pequenas memorias doutro Balbino que chegou a facer carreira.

No desexo de ser o máis realista posible e de non ser motivo de enganos dos fregueses ou alumnos, nas prédicas e clases fun algo iconoclasta coa relixiosidade popular, porque aínda que sempre admirei e bendicín as cantigas de Reis, as panxoliñas, e mesmo algunha peza teatral sobre o Nadal, desmentín repetidas veces que se soubese con certeza que os Magos fosen tres e que aínda por riba fosen reis e de distintas etnias, porque no Evanxeo de Mateo só se fala “duns magos de Oriente“ que guiados por veces por unha estrela, tiveron que xogarlla a Herodes e levaron agasallos moi simbólicos ó Deus-Home feito Neno. Nin se din nomes, nin número, nin procedencia, nin propiamente condición social. Iso si, acostumaba a facer referencia a que moi soñadores debían ser aqueles homes pra botarse a andar sen rumbo fixo tras dunha estrela.

Así fomos chegando ó día de Reis, a Epifanía do Señor, do ano 2014, ano no que tiven prórroga pra poder cumprir os setenta. E xustamente o día seis de xaneiro dese ano recuperei parte da miña infancia e saíron á luz, coma se dunha longa e intemporal hibernación se tratase, os soños que latexaran durante tantos anos no meu subconsciente, referentes a poder crer nos reis magos como vulgarmente se entende esa credulidade e as múltiples tradicións que a envolven.

Xogando coa imaxinación penso que, se verdadeiramente traen agasallos, o mellor que me trouxeron a min foron tres sobriñiños que me chaman: “Abuelo Manuel”. De menor a maior son: Ero de dous anos, Navia, de tres e Martiño.

Este, que tén hoxe cinco, tiña daquela tres aniños, pero xa era moi espabilado. El andaba moi ilusionado cos Reis que xa os visitaran na gardería, e pra reforzar as súas conviccións infantís, marquei pola noite do día cinco ó pé da casa e fronte á ventá da miña habitación, as pegadas dun camelo. Pola maña do día seis levei disimuladamente ó pequeno por alí e el, un chisquiño sobresaltado, díxome:

-Abuelo, mira, as pisadas dun cabalo.

Moi sereno fixeime ben e respondinlle:

-Ai, non, Martiño! Os cabalos teñen as pezuñas redondas e unha soa en cada pé, que se chama casco; en cambio estas están partidas. Sonche de camello.
Foi a máis o sobresalto e exclamou preguntando:

-Dos Reis!?

-Pénsoche que si. Eu oínos e mirei pola ventá, pero xa non os vin.

Agarrouse a min o pequeno e con absoluta convicción afirmou:

-Eu vinos, abuelo!!

Foi tal a contundencia do neto, a limpeza dos seus ollos e a enerxía que me transmitiu coa súa maoíña dentro do meu puño, que así mesmo de pé como estábamos, pechei os ollos por un intre, relaxei a trapeliña do hipotálamo onde se crían os soños e… tamén eu os vin!! Vinos, si marchando sen presas un tras doutro pola chousa arriba e bamboleándose ritmicamente ó son das xorobas dos camelos.

Vanse cumprir dous anos e, aínda que a miña capacidade de soñar xa non é o que foi, cada vez que pecho os ollos con intención e miro cara á chousa sigo véndoos.

Non penso tampouco difundir moito esta nova experiencia, non vaia ser que se descolgue algún profesional das reaccións químicas que os lerdos, analfabetos de ADNs, confundimos co espiritual, dicindo que é normal que as neuronas se deterioren a certas idades. Pero, aínda que fosen tolerantes con chocheiras propias da senectude, habería máis de un que afirmase que só se trata dun invento fantasioso e non consciente do meu alter ego como mecanismo de defensa fronte a traumas infantís.

Nin me quero imaxinar que dirían se lles conto que ademais, ás veces, déixome ir e acaban levándome canda eles axeonllarme diante do Deus Neno ou dos Nenos de Deus.

Vai boa! Se a causa destes meus desvaríos son os traumas, moitos traumatizados houbo ó longo da historia e non quero nin pensar como estarían os que puxeron en marcha e manteñen con vida o Belén de Begonte.

Esa si que é unha factoría de soños pra persoas de tódalas idades, pero, non se me tome a mal, non é de todo orixinal. Non. Cada Belén, pero moi especialmente o de Begonte, é catalizador no que concorren máis de vinte séculos da gran Historia da Salvación soñada por Deus; máis de vinte séculos de pequenas historias de homes e mulleres, na súa maioría labregos e labregas, que soñaron e soñan coa salvación do rural; máis de vinte mil desexos de que reverta a historia da Chá e, acorde cos novos tempos, volva a haber e por mil primaveras máis, alguén que cante nela pra regalía do Patriarca Manuel e da súa Santa, Isabel.

Si, a de Hungría tamén, pero sobre todo a outra, a que unha vez esqueceu que xa non estaba en idade de ter fillos e, sen necesidade de fecundación in vitro, deulle un primo ó Enmanuel, que tampouco tivo pelos na lingua, e aínda hoxe dá moito que falar polo moito e ben que arremeteu contra a corrupción. Bueno, arremeter, arremeteron os dous.

E vou rematar, que xa dixen o que quería dicir e igual me dá por poñerme a matinar na relación que pode haber entre corrupcións e herodianos asasinos de soños e inocentes, por un lado, e polo outro, himnos anxélicos de paz na terra ós que, por teren corazón limpo, cren a boa nova de que se abriron os ceos para choveren do Alto un Neno-Salvador da humanidade.