Pingas de orballo

Non sabe que facer
Restituto Sansaturnino Turino ten o xesto pensativo e a ollada perdida no horizonte, é dicir, algo máis alá da cristaleira do bar. Non sabe que facer. Leva boa parte da tarde a velas vir porque non sabe que facer. Aínda que sabe perfectamente que ten moito traballo pendente na súa casa. Pero amárgalle ir para a casa. Restituto é algo nugallán. Ou bastante. Sempre lle busca á muller calquera escusa con tal de non facer nada. E cada vez que pensa nunha escusa, sorrí. Porque se lle vén ó pensamento as escusas nocturnas das mulleres. El, claro, non quere ser menos e di que, segundo as mulleres finxen unha dor de cabeza, por exemplo, el simula un lumbago para non cambiar nin tan sequera unha lámpada. Restituto Sansaturnino Turino deixa de pensar, mira á camareira, saca a carteira e bérralle cun “aquí che queda isto”. E marcha xa cun sorriso nos beizos. Ó mellor xa se lle ocorreu que facer, aínda que só sexa o lacazán.


Pola beira do río
Estaba alí porque non estaba noutro lado. Estaba alí, pola beira do río, lendo. Lendo e matando a tarde. A tarde, aínda que xa se está no outono, é longa. É longa porque cando non hai moito que facer o tempo semella que non avanza, que non corre, que non pasa. Así é que el, o home (tamén podía ser unha muller, pero é home), quixo entreterse, quixo que o tempo avanzase, que correse, que pasase e optou por ler á beira do río. Ás veces sentaba e ás veces paseaba. Pero sempre lendo. Tan só levantaba a vista cando se cruzaba con alguén ou para botarlle unha visual ó chan; non fose que os desniveis o fixen tropezar. Estaba alí porque non estaba noutro lado. Podía estar na cama, lendo. Pero xa estivera e durmíase. A lectura facía topenear. De aí que optase pola lectura á beira do río. Agora xa está aquí porque xa non está noutro lado.