Salir del armario

Xa levo varios xoves presentando as miñas colaboracións neste medio envoltas en certo manto de loito. Paréceme que xa é hora de volver o sorrir, sen desdicirme do dito e á vista de que, despois de beiras dun ano dos políticos, (eu “nosos” non o digo nunca), cobrando sen facer nada máis ca dicir que quizais fagan, que quizais deixen facer ou que poden-unidos non deixar facer.

Que quede ben clariño que, en nome da democracia, non se obriga a ninguén a sorrir, e que se na primeira volta non constitúen maioría absoluta os que sorrín, anúlanse automaticamente tódolos sorrisos, incluso os que cheguen por correo.

Tamén me creo no deber de avisar de que deberíamos aproveitar tódalas ocasións que se nos presenten de rir mentres non nos sobrecarguen desde Bruxelas con outro imposto (trabuco) por facelo, xa que os alemáns so rin os fins de semana cando lles empeza a facer efecto a cervexa.

Hai uns días recibín unha carta moi agarimosa dun que agora é gran amigo, pouco máis ou menos da miña idade, setenta e poucos, e que comezáramos insultándonos coma inimigos encarnizados. Remataba él dicindo nesta súa misiva: “Un abrazo y un beso de mi esposa. Me ha insistido mucho en que no me vaya a olvidar del beso. ¿Y sabes lo que te digo? A mí que me da repelús lo gay, y que no me gusta la costumbre que se va imponiendo entre los chicos de besarse en el saludo, los rusos, los franceses y los árabes también lo hacen, pues te mando un abrazo y un beso. A nuestras edades nadie podrá pensar que responda a otra cosa que no sea el cariño que mi mujer y yo te tenemos”.

Isto dos bicos do amigo non gay e da súa doce e xeitosiña esposa tróuxome á memoria algo que me aconteceu una vez e que me parece que pode ter certa gracia pra facer aflorar un sorriso. Aí vai pra quen queira saber como foi.

Pois, resulta que aló polo verán de 2013, despois de operarme o 20 de xuño dunha larinxectomía total que me obrigou a ter que volver a aprender a falar con ferramentas novas, aconselláronme tamén os médicos tomar aires do mar con sumo coidado de que non me entrase auga pró pulmón polo buratiño do pescozo, chamado tecnicamente “estoma”.

A tan pouco tempo da operación non me valía por min só pra conducir, porque aínda tiña o pescozo entangoado debido ós 54 puntos que me deran de orella a orella pasando por debaixo do barbarote, nin pra falar, xa que as cordas vocais quedaran no quirófano du HULA, e aínda estaba en proceso de iniciación moi rudimentaria grazas ás ensinazas da logopeda da Asociación Contra o Cancro de Coruña, porque en Lugo non hai. Polo visto, aínda que non falemos os de Lugo pouco se perde, con tal que votemos...

Tratando de compaxinar clases de logopedia e aires do mar pasei uns días preto de Coruña e miramos de buscar unha praia con máis pedra ca area pra que esta miudenza non voase pró estoma arrastrada pola brisa, dimos con ela en Mera de Oleiros. Unha praíña pequerrecha e abrigosa que hai ó lado da grande.

Antes de seguir vou aclarar dúas cousiñas: Primeira: Pedinlle á logopeda que me ensinase a falar de novo en galego e non en curuñés; porque pra falar o chapurreado adobiado de romano coma don Paco Vázquez prefería seguir mudo.

¿Ó tú nó, hómbre? Segunda: A susodita logopeda é moi boa. Moito!, xa que a primeira vez que falei tardei dezaseis anos en dar dito en francés “mon amí” e en cambio con ela, ós tres meses xa lía; “eau de toillet” e dicía: “ó de tualet”.

Ás persoas algo afeitas ás miñas limitacións non me facía falta escribírllelo todo, porque non tiñan reparo en mirarme prá cara e líanme nos labios, e pola contra, tíñao difícil cos compañeiros curas, máis afeitos a mirar prós cangos, prá porta do fondo da igrexa a ras da tribuna ou prás biqueiras dos propios zapatos, aínda que repitamos a miúdo:
“Amadísimos hermanos”.

Estas actitudes creo que son debidas ó medo a que nos critiquen se polo camiño das olladas atinamos a tropezar coa dalgún muller.

Pois a miña experiencia dime que agora, coa idade que imos tendo case todos, calquera mal pensamento contra o sesto ou noveno sería directamente atribuíble ó reuma, e, en consecuencia, máis cuestión de galeno ca de confesor.

Sempre igual… Por onde ía? Ai, xa!

Un día estabamos comendo algo a persoa que velaba por min e me prestaba a súa voz e eu nunha terraciña próxima á praia; e a carón de nós estaba tamén unha parella da que ningún dos dous baixaría dos 80 anos. Chegou outra parella, home e muller, máis ou menos da mesma idade cá esta e saudaron ós primeiros, que con certo aquel de sorpresa, preguntaron, en oleirés, o consabido: “Jómbre, ¿qué milajre? A resposta foi, tamén en oleirés pero tirando máis ben contra Sada, que tén menos geada: “Yá veis, agora, por fin, salimos del ermario”.

Meus pobres, seguro que nin sabían o significado do modismo: “Salir del armario”, ou “Salir del closet”; porque non creo que tivesen lido o “Dicionario de analogías gay”.

Pero, ¡Oh, milagre! Pecador de min, no puido conterse o mudiño e nun esforzo case sobrehumano falou e entendéuselle: “¡Vaia, por Dios! Tiveron que esperar a que lle podrecesen as portas pra poder salir del”.

Creo que un dos camareiros de “A Lanchiña” de Mera aínda segue rindo disimuladamente. Quen me coidaba ameazoume con deixarme só se volvía a saír con outra patada semellante. E por pouco non remata en traxedia o conto. Menos mal que os petrucios non entenderon e pensaron: “Un toliño, o malo é crialo”.

Pois éravos iso o que tiña para contar.

E a ver se vai aguantando a Caixa de pensións e non nos matan a risa de vez ós pensionistas e con eles a fillos e netos. Tén unha de boa a crise: Que se coidan mellor ós vellos para que duren.

Vaia que agora xa non rides. Ai, logo ben!