Unha oración por (e a) Evaristo Lorenzo Orol

O xoves pasado facía pública nesta habitual colaboración una homilía non pronunciada no funeral da mai de Ricardo Gómez Polín. Hoxe van unas palabras ditas só a medias noutro funeral en Recaré do Valedouro. Non quixera converter o espazo que se me presta nesta plataforma dixital nunha páxina de necrolóxicas, pero estamos no outono por fóra e algúns tamén o estamos no outono por dentro e no outono cae moita folla. Non o digo con nostalxia nin con medo ó inverno. Por que terlle medo se, se cadra non chegamos a entrar nel por fóra, debido ó cambio climático, nin por dentro debido a….¿a?

Por que nostalxias ou tristuras se o outono tamén é primavera? Si, tamén é época de maduraren as froitas un chisco máis duras que as do verán, pero non por iso menos saborosas. Co outono vén a outonía, que non deixa de ser unha regalía. Esa herbiña que vai amosando paseniña e timidamente, porque non se sementou prá ocasión, pero que estaba sementada de vello, e tamén mantén sen descompoñer.

No outono pode haber menos horas de luz pró ollos de fóra, pero máis prós de dentro. E non sigo, porque me vou facer chorar. Romper a chorar a quen as lía, o crego Ramón Otero Couso, foi a causa de que se lesen só a medias as palabriñas que eu escribira en homenaxe ó irmán Evaristo Lorenzo Orol, outro crego, outro cura, e compañeiro de curso.

Sesenta e dous anos desde que nos coñecemos no seminario de Vila Nova de Lourenzá! Sesenta e dous de compartir ilusión e decepcións, esperanza e temores, grandes ideais e mesquinas ramplonerías. Sesenta e dous anos son abondos para facer de dous compañeiros dous irmáns.

A Ramón, que me prestou a voz, púxenlle un guasap cando cheguei á casa. Dicía: “Noraboa, Ramón. Liches mal, pero demostraches que algúns curas aínda temos corazón, e iso é moitísimo máis importante ca ler ben” Onde pón curas, autorizo para que se poida poñer: homes ou mulleres.

Esas palabriñas están escritas tal como foron saíndo sen forzalas nin pulilas e non sometidas a cánones literarios nin dogmáticos.

Vou transcribilas e, como falan ben dun cura, aviso a posibles lectores anticlericais que chegasen lendo ata aquí de que poden retirarse para non sufriren.

“Nos primeiros tempos de seminario e sendo compañeiros de curso, neses anos
en que se vai deixando de ser neno; pero tampouco aínda se é mozo, non tardei en saber que Evaristo Lorenzo Orol proviña dunha familia humilde, humildosa e numerosa do Valedouro. Tampouco tardei en observar por min meso que era un chisco berrón. Quero dicir: que tiña un son de voz afinado contra riba, e que tamén era nervioso, apurado, sen moitas agardas e que tampouco lle faltaba unha pizquiña de mal xenio se se vía apertado.

Pero cando tocaba rezar, acougaba quedándose quietiño, non parado, e mesmo apertaba os ollos e os dentes, coma facendo forza pra axudarlle a Dios a facer o seu traballo.

Eses trazos e outros moitos foron conformando a súa identidade de home maduro e de ben.

Nunca renegou das súas orixes e así, a humildade, como proximidade, sentirse á altura dos de máis abaixo, foi a súa bandeira.

Proceder de familia numerosa ensinoulle a amar de xeito moi aberto, sen poñer cancelas, nin constrinxir o seu amor a estreiteces pesadas e medidas, ou con lindes moi ben definidas e cerradas sobre si.

Ser berrón, sen chegar a perder o control de si mesmo, permitiulle facerse oír. Denunciar a multinacionais que cambiaban excesivo flúor pra todos por traballo pra uns poucos; e tamén lle permitiu ser denunciado por desacato, enténdase: falta de submisión, á autoridade incompetente, pero obediente. Sobráballe voz e grazas a iso puido prestárllela o moitos expropiados dela.

O vivir apurado, sabendo diferenciar moi ben entre dez minutos e un cuarto de hora, pero sabendo tamén parar o que faga falta con quen sofre, incapacitouno pra perder un minuto na sementeira do ben, da verdadeira xustiza, do Evanxeo e da Gracia de Dios.

Así viviu 50 anos de cura e así pasou o que tiña que pasar: Foille medrando, medrando, o corazón ata non caberlle na caixa e… ¡zas!, morreu de amor o célibe.

Si, diga o que diga o parte médico de defunción, Evaristo Lorenzo Orol morreu por ter o corazón máis grande do normal!

Ha custar traballo telo quieto no futuro, pero, de momento, Descansa En Paz.
Se pode ser, Evaristo, vai preparando un sitiño por aí por cerca de ti e mira que tampouco quede lonxe de Manolo Cao do Cadramón e de tantos outros amigos que xa viven na Luz, porque tén que ser certo o que di S. Paulo: “O amor non pasa nunca”. Amén”.