Nunca tal me pasou

Si, nunca tal me pasou, chegar a xunto dunha igrexa pra un funeral e non entrar.
Permítanme unha breve explicación. Ó mellor todos os meus posibles lectores neste medio saben da miña operación de larinxe hai tres anos. Por se algún non o soubese, vai un cursiño acelerado: O 20 de xuño do 2013 perdín a miña larinxe nun quirófano do Hula e nunca máis volvín en busca dela porque xa non me servía. A causa da perda foi ter sido durante 41 anos, ata remates do 2005, fumador compulsivo.

Fumar tamén me deixou como herdanza un severo EPOC, (enfermidade oclusiva crónica pulmonar). A operación de larinxe e o buratiño que queda no pescozo fai que os que pasamos por ela traguemos moito aire. Iso á súa vez condiciona que sexamos máis propensos a sufrir de gases e os gases, ademais de producir torzóns de ventre, oprimen o diafragma e ós que temos pouca capacidade pulmonar útil auméntanos a fatiga respiratoria, tamén chamada tecnicamente disnea e vulgarmente falta de vida.

Pois isto tan simple foi a causa de que o sábado pasado, día 1, non me baixase do coche no que me levaran Beatriz Sinde e súa nai Olga, filla e viúva respectivamente de Emilio Sinde. Íamos ó funeral da nai dun gran amigo dos catro, Ricardo Gómez Polín, a quen súa nai, Elvira, deixou na segunda orfandade, partindo cara o Alén.
Levaba preparadas unhas palabriñas. porque ben sabía de antemán que non ía ter problema pra dicilas co amigo cordial, cura de Pena de Castroverde, onde se celebrou o funeral. Como non puiden dicilas alí, fágoo agora grazas a este púlpito que se me presta en Galicia Dixital. De maneira que, se alguén chegou lendo ata aquí e non quere escoitar unha prédica, pode retirarse e, tan amigos.

Sigo, logo, prós que queden:

“Amigos e irmáns na fe, se vos falo agora con esta voz que pode soar a guitarra desafinada e sen cordas non é por congratularme co amigo Ricardo impedindo que escoitedes outras voces máis sonoras e outras palabras máis atinadas. Estarían fóra de lugar congratulacións neste momento e entre amigos. A verdade é que tampouco podo dicir moito de súa nai, a señora Elvira, por non chegar a tratala.

Casualmente levaba o mesmo nome ca miña. Á miña leváronnola con 56 e esta, por fortuna chegou ós 97. Noventa e seis tería agora a nosa. Curiosas coincidencias; ou quen sabe?. Creo que as coincidencias enteas dúas son moitas máis e, nese caso, podería dicir tamén moito máis desta señora Elvira.

Hai un dito popular, moi de labregos que os evanxeos elevaron a rango de palabra divina. É: “Coñecerédelos polos seus froitos”. Non coñezo ós outros fillos da señora Elvira. Coñezo bastante ben a Ricardo e á vista da súa xenerosidade, da súa capacidade de servizo pagando moi a miúdo por servir, e de cómo coidou a súa nai, teño que pensar que seus pais fixeron nel unha boa sementeira que está dando froitos sazonados. E como ninguén dá o que non tén, podo pensar que sei moito de quen tanto ben sementou.

Dicíalles a miúdo ás parellas novas que, se desde o egoísmo puidesen educar na xenerosidade, por egoísmo deberían ensinarlles ós fillos a ser xenerosos; do contrario, cando os necesiten mirarán pra outro lado e os vellos estaremos radicalmente sós. Pero desde o egoísmo é imposible educar na xenerosidade nin en nada.

Na esquela mortuoria desta boa muller lin as fermosas e sentidas palabras do poeta chairego Xesús Rábade Peredes en loanza da súa nai, da miña, da de Polín e de todas as nais e mulleres labregas: “Se miro cara atrás véxote inqueda /co teu pano á cabeza pola aira./ Énchesme a casa toda, tan lizgaira,/ tan lonxe desta dor que hoxe me aceda”.

Se mo permitides, seguirei un chisquiño máis da man doutro poeta, Jorge Manrique, nas coplas con motivo da morte de seu pai. E, se mo permite o poeta, farei algunhas modificacións desde a miña fe cristiá que tamén era a súa, pero comprendo que el escribía nun momento de turbulencia debido ó doloroso desgarro, fillo da morte, e non na calma na que hoxe podo recitalo eu.

El dixo: “Nuestras vidas son los ríos /que van a dar en el mar/que es el morir”. Modifico o remate: Van dar ó océano de amor infinito do colo dun Deus Pai e Nai ó mesmo tempo.

Segue dicindo: “Partimos cuándo nacemos./Andamos mientres vivimos /y llegamos/ al tiempo que fenecemos”. Modifico: Ó tempo que chegamos non fenecemos esfachados contra unha negra e pechada porta que só conduce á nada máis absoluta; senón que traspasamos o limiar que nos dá paso á Luz plena. Nesa Luz da que a señora Elvira levaba tempo sen ver o reflexo reflectido na luz de cada día. Rectifico: Non o vía en directo, pero si en diferido; porque alguén lle prestaba os ollos como ela os prestara antes tamén.

Debaixo do seu pano na cabeza había outra luz inmensa. Unha gran riqueza inmaterial pola que Ricardo tanto loita, a inconmensurable sabedoría das mulleriñas labregas que cruzaban eiras e toxeiras.

Non fixen traizón a Jorge Manrique, non; porque el tamén escribíu no mesmo poema: “A Aquel solo me encomiendo/ Aquel sólo invoco yo/de verdad/ que en este mundo viviendo/el mundo no conoció/ su deidad.

Nos retablos das igrexas de aquí abaixo poucas imaxes hai de Elviras, Josefas ou Manuelas; pero teño motivos pra crer que nos retablos celestiais hai máis imaxes delas ca de frades, monxas e bispos; simplemente, porque elas son máis e tamén porque son nais. Se non deixan de querenos como nais, -e deixar non deixan, porque o amor permanece, conforme ó que nos di San Paulo-, aló nos agardan e seguen mirando por nós.

Recemos, xa que logo, por elas e con elas a Aquel do que o mundo non coñeceu a súa deidade. E queira Deus que estas consideracións mingüen a aceda dor da temporal separación.

(Homilía pró funeral de Elvira Polín Lence).