Estes días non fai falta marchar ó Alepo, a Siria para ser testemuñas dunha guerra cruel e mortal. Hoxe témola no noso país. É certo, aínda que si é cruel, non é mortal. Por agora. O PSOE anda en guerra. Nunha guerra fratricida. Porque o poder revira, confunde, trastorna a alma de calquera. E o poder político moito máis. Ata as eleccións galegas pódese dicir que os coitelos estaban tan só desenvaiñados; mais desde o outro domingo tales utensilios xa se afiaron de verdade. E cortan de carallo. Cada día semellaba que lle querían quitar un bisté a Pedro Sánchez. Ata que lle quitaron a asadura por completo. Eu, que queredes que vos diga: estaba con el. Quizais porque o atacaban a morte e sempre defendín ó máis asoballado. Pero a miña maior defensa era para que non deixase gobernar ó outro. Non puido ser. Unha pena.
Tamén creo que se lle deu moita pompa ó tuit de Fernán Vello. Non sexamos hipócritas e admitamos que algunhas veces ou incluso moitas veces e nestes casos de eleccións- pensamos o mesmo que pensou o poeta lugués. Fallou na súa declaración en voz alta, ou mellor dito, en voz escrita, pero acertou no pensamento de moitos. Verdade que si?
Sigo pensando no cambiachaquetas que somos nos bares, nas redes sociais, nos parladoiros: todos imos en contra do PP. Logo... acadan a maioría absoluta. E cada vez semella que máis grande. Rematadas as eleccións, volves falar por aí e resulta que ninguén os votou. Negámolo tanto e votamos o contrario que ás veces ata me pregunto se eu mesmo non votaría ó PP. Me cago no mundo!, xa me está entrando a dúbida.
Café Paladium da Valenzá. Venres, 30 de setembro de 2016.
