O ruxerruxe do mar
Vai cantando o bacallau pola rúa do Medio: Tira badacindo badó, tira badacindo badá". E queda a sardiña pampa por entre os codesos do monte Aquela. Cando o bacallau cala, a sardiña chora. Quen entende os ruxerruxes do mar? Só as matogueiras senten a luz do verme luceiro cando este sae ó camiño do ir e vai ti saber cando volverá. O mundo é unha quimera que vai e vén por entre os biosbardos dos sentimentos. Vai ti saber quen vai! Vai ti saber quen vén! Queda o bacallau de parola coa sardiña sentados na punta dun toxo, coa cabeza, e na galla dun piorno, cos pés. Verás cousas que nunca pensaches ver e oirás o disco raiado do bacallau cando lle cantaba á sardiña do mar Angazos, aínda que esta nunca saíra da piscifactoría de Sotomaior. Pasa o tempo, sae a lúa, asoman as estrelas e os dous peixes cóllense das aletas para marchar cara á praia da Escolástica. Alí deixan que o ruxerruxe do mar faga de almofada dos tempos para que os soños debuxen arabescos sobre a area.
Levaba veleno no sangue
Chámome Flanagan O´Reidy e nacín no oeste americano. Nacín alá porque a miña nai optou por tombarse entre unhas
matogueiras dun monte pelado de Arizona. Tombouse para parir pero tamén para descansar. Levaba máis de seis horas andando por terreos inhóspitos e fuxindo do seu propio home. Eran as tres da tarde. O sol era un inferno. Cando saín todo enguedellado unha serpe de crótalos mordeume o calcañar dereito. Hai que ter mala sorte nesta vida acabada de nacer! Non obstante, ós tres segundos, a serpe exhalou o seu último suspiro. Aí caín na conta xa de que eu levaba veleno no sangue. Era malo. Son malo. Desde que puiden cun Colt 45 xa quixen matar ó primeiro veciño que asomou pola porta da chabola na que viviamos, pero o maldito revólver atrancouse e cando fun buscar o coitelo de matar os porcos, o veciño xa batera cos pés no cu. A miña vida delituosa seguiu por todo o oeste americano e só consistía en ir de aquí para alá para matar a alguén, pero o deserto no que viviamos non tiña fin. E non atopei a ninguén.
