A mestra das saias longas (6)

.../...
O fiadeiro da véspera rematou con música de fondo, aquela da radio, da Blau Punk, pero tivo un momento de estridencia, de tensión, cando un rapaz, casualmente fillo dun desertor da do 36, lle pediu ao pai de Amalia que lle buscase, ou lle deixase probar co dial, se se oía alí a…, a Pirenaica! Amalia, que captou aquela inoportunidade, ao instante, evitou unha deflagración irrompendo en escena e pedíndolle ao rapaz, ao veciño, que a acompañase ao muíño, que se lle esqueceran as zapatillas cando estivo vixiando a peneira, e…, tiña medo de ir soa, por máis que levase a luz de carburo! O rapaz, un mocetón xa entrado en quintas, accedeu con toda ilusión esperanzado en que o carburo non lles impedise algún arrumaco, pero si que foi obstáculo pois Amalia alargoulle o candil para que o portase…, e así tívoo coas mans ocupadas! Cando estiveron de volta a radio xa estaba, intencionadamente, apagada. ¡Que listos eran os caciques daquela contorna!

Por aquel entón aínda non se coñecía a anestesia previa, así que os oito macabeos foron pasados a coitelo, sen piedade, e o sangue recollido, segundo era costume, para elaborar riquísimas filloas. Os porcos sufriron pero os matachíns gozárona, pois entre crime e crime bicaban a bota con todo deleite. ¡Os homes, todos, e algunha muller, tamén!

Amalia, a reflexiva Amalia, seguía coas súas reflexións, sen por iso deixa-la axuda correspondente, salvo, excepto, en cada unha das oito agonías, que lle partían a alma. Tivo claro que o seu eran os libros, por moito que a branqueasen!

Os rapaces, entre eles o da luz de carburo, cada vez que izaban un porco pasándolles aqueles traveseiros polas patas traseiras, animaban a inmolación cantando, a pleno pulmón, o:
Lá em cima está o tiro-liro-lito
Cá embaixo está o tiro-liro-ló
Juntaram-se os dois na esquina
Tocar a concertina, dançar do solidó.
Comadre, ai minha comadre!
Eu gosto da sua pequena!
É bonita, apresenta-se bem
Parece que tem a face morena!
Comadre, ai minha comadre!
Eu gosto da sua afilhada!
É bonita, apresenta-se bem
Parece que tem a face rosada!
¿Quen dixo que non é divertida a xente da aldea? ¡Si que o é, que sempre o foi, pero hai que saber entendela, que non todas as mestras foron capaces diso!

-.-

A profesora de lingua encargáralles, como tarefa vacacional, unha redacción baseada na feira de cada lugar, para que as futuras mestras se fosen adestrando na tradución lingüística, tan necesaria para entender como para facerse entender nas aldeíñas que lles correspondese ilustrar cando saísen Mestras; este foi o exercicio que presentou Amalia, segundo se lle pedira nas dúas linguas, pero aquí vai o de galego:

Non é que me custe madrugar, nin me custa nin me desgusta, pero hoxe fíxeno en demasía, que lles puiden axudar algo na casa pois cando me presentei no campo da feira os pendellos estaban nus, sen lonas e sen mercadorías. Foron vindo pouco a pouco, pero non en gran cantidade, e iso que amenceu despexado; teño para min que este país aínda está saíndo do seu retroceso bélico, e non abundan nin a oferta nin a demanda. O primeiro que apareceu foi un coche da Empresa Montaña, do que por certo se baixou un señor que teño por ilustre xa que foi capaz de educar un fillo non menos ilustre: refírome ao pai de don Delio Mendaña, Director do Instituto. Policarpo, que todos lle chaman así, sen don, ten o don da amabilidade, pois correspondeu ao meu saúdo cun sorriso de orella a orella:

-Mire, eu fun alumna do seu fillo, e estoulle moi agradecida porque nunca unha palabra tivo máis alta cás outras connosco, cos seus alumnos, fósemos femias ou varóns, e iso que íamos das nosas casiñas tan bravas coma as xatas cando se lles abre por primeira vez a cancela do prado…

-Dáme satisfacción oílo, miña nena, pois o agradecemento non abunda, e iso que me coñezo este país de punta a punta, desde Ribadeo á Maragatería! ¿E logo, que fas aquí, onde tes o cesto dos ovos?

-Señor, é que…, que virá miña nai, pero máis tarde; adianteime porque quero retrata-la feira, para…, iso, para facer unha redacción que nos encargaron! Daquela, mentres non lle vén xente, pode contestarme unhas preguntas?

Policarpo aceptou, e aquí vai a entrevista:

-Para comezar, ¿que tal se levan vostedes, os intermediarios, cos produtores do rural?

-Muller, se tivese a cultura do meu fillo, que entre outras cousas domina o francés, contestaríache cun, comme ci comme ça, pero voucho dicir na lingua deste país: ¡coma o can e o gato! As produtoras chegan cansadas á feira, e por tanto xa veñen de mal humor; traen pouco e queren mercar moito, así que comezamos con regateos para acabar, por veces, con insultos; eu procuro conterme, pero algunha piteira…, iso, que merece que lle chamen así! Do outro lado, Montaña, sempre escalando montañas, esixe mercadorías baratas por dous motivos: un, porque pretenden pasarlle diante a don Juán Marx; en riqueza, quero dicir; o outro é que eles tampouco poden vender caro porque nas cidades…, nas cidades, hoxe por hoxe, hai máis tixolos que cartos!

Nisto que comezaron a chegar mulleres co seu cesto das pitas e dos ovos, e non quixen seguir importunando pois…, ¡o negocio é o negocio, a negación do ocio! Dinlle as grazas e pasei ao posto do barreiro, que estaba expoñendo as cuncas, ben lustradas por certo:

-Dígame, señor, vén de moi lonxe?

-¿Que se veño de lonxe…? ¡Veño de Bonxe! Veño dunha cárcere de barro, da que non damos saído: a miña muller amasa que amasa, seu pai atiza que atiza, e eu, arrastrado polas feiras…! Despois din que Deus fixo o home de barro…, ¡pois boa paciencia tivo o Señor! As mulleres sodes máis feitucas porque…, porque sodes costela pura! Pero voume deixar de andrómenas para atenderte: ¿Cales cuncas che gustan máis, cales queres mercar? Mira, estas grandotas fágoas así para o caldo, por aquilo que din de que, ¡Se non queres caldo, dúas cuncas! Coas miñas non fai falta repetir…, ou non quedaría para o resto da familia! As cativiñas, estoutras, estas de máis verniz, son para o viño…, pois sendo cativeiras non admiten que se lle engada auga, auga ao viño, ¿entendes, rapaza?

¡Claro que o entendín, pois viña de padecer un mal consello que lle dera ao Taberneiro da miña parroquia! Cortei dicíndolle unha mentira piadosa para non decepcionarlles as perspectivas mercantís: Que estaba agardando por miña nai, para que decidise ela…

Mesmo a continuación do barreiro xa estaba o capador premendo nunha cocha, porque seguramente a estaban cebando… ¡Deus, isto debe ser parecido a iso que lles fan as nenas dos mouros, cortándolles o clítoris! Aprovéitanse da capacidade procreadora, e para o resto, coitela! Chegárame cos berros da nosa matanza, ¡oito agonías!, así que me larguei, correndo, para a outra esquina do campo.

Pero caín de matamala en matapeor porque na feira das vacas había unha discusión que…, ¡que nin a Guerra do 36! Un xateiro cagábase no de arriba e no de abaixo, xurando e perxurando que cando marcou o xato foi porque o dono lle dixera que estaba conforme no prezo, pero que nisto chegou a súa dona e…, volvéronse atrás! O xateiro insistía: -¡Me cago en Tal, me cago nese deus que todo o compón, pero despois vén a muller, e todo o descompón!

Se os homes teñen de certo que as mulleres descompoñemos os pactos, ¿que nos espera ás mestras, maiormente nas escolas mixtas, onde o lema é ensinar a convivir? Remato aquí, que non sigo co tema ata que as miñas profesoras da Normal me ensinen a ensinar, a ensinar sen conflitos de xénero! Se non son capaces de mostrarme o bo camiño, a receita eficaz, eu non sigo: ¡métome monxa!
.../...