Unha nova e especial oportunidade que non se debe estragar.
O pasado xoves, a portavoz do PSdeG-PSOE de
Portomarín Silvia Rodríguez denunciou en La Voz de Galicia (La Voz de Lugo) el total abandono en el que se encuentra el edificio que iba a ser destinado a museo etnográfico, tantas veces prometido a este pobo que considera unha inxustiza esta débeda pendente despois de 46 anos de espera. O escrito ven a dicir, con máis moderación e menos agresividade e retranca có que se lles mandara, días antes, aos veciños de Portomarín no Boletín Informativo do PSdeG-PSOE deste mes.
No escrito cúlpase ao goberno actual (PP) da situación e abandono do edificio (antiga praza de abastos), da necesidade de peches e pechaduras, pésimas condicións da edificación e tamén, de paso, do almacenamento de una buena parte de los muebles viejos e incluso alguna figura de madera que chegaron ata ese estragado local desde o Pazo de Berbetoros (reitoral vella de San Pedro ou casa da marquesa), propiedade da Diocese de Lugo, onde xacían resgardados/as e houbo que retirar ao se realizaren obras na nova reitoral feita por Fenosa.
Sen entrar no xogo político e menos nas súas liortas interesadas, despois de lembrarlles a todos os grupos (desde o goberno á oposición) que teñen a obriga de seren os primeiros en se unir e loitar, de xeito positivo, por enriba das súas ideoloxías, na defensa, decidida, firme e valente dos intereses comúns do pobo... paso a subliñar algúns detalles obxectivos do que aconteceu, estes días pasado, na sempre tranquila e pacífica vila xacobea de Portomarín.
O pasado martes (día 9) invitado por dous veciños, fomos ver e confirmar os tres (con amargo asombro, algunha bágoa, moita tristura e mesmo rabia contida) o que se anunciaba no boletín, multiplicado por mil. Aqueles muebles viejos e alguna figura de madera eran, nada máis e nada menos, que uns ricos e importantes restos (pezas soltas) de altares, retablos, predelas, capiteis, columnas (barrocas), fornelos, ocos de imaxes, figuras de anxos enteiros (ou só mans e pés), un oco tallado e pintado dun altar (moi coñecido/lembrado) case completo, un sagrario, un relicario...e unha man chea de tabulas talladas e pintadas. Todo iso indica que estamos ante un auténtico achado/tesouro que considerabamos perdido e que se conserva e se pode restaurar para que, algún día, poidamos contemplar as auténticas xoias que, sen dúbida, corresponden a unha (ou ás dúas) das vellas igrexas de Portomarín (San Xoán e San Pedro).
A desfeita foi enorme. Pero hai que pensar e traballar en positivo. Desde agora mesmo temos algo novo/vello que coidar/protexer coma o verdadeiro tesouro artístico, histórico, cultural. Outra riqueza engadida á que xa posúe a fermosa e monumental Vila Xardín. Non só por sentimentalismo (que tamén) senón coma unha obriga cara a historia do pobo. Creo que é o momento oportuno e a hora axeitada para retomar a vella idea duns tamén vellos amigos. A de crear unha Comisión Pro Museo de Portomarín (non só etnolóxico) ou unha Asociación de Amigos do Museo. Estou seguro (porque xa me consta) que tanto a Igrexa diocesana (que mantivo sempre a actitude de que todo iso pertence ao pobo) coma os organismos implicados (Consellería de Cultura, Patrimonio, Concello..) están polo labor. O urxente agora é colocar en lugar seguro/aireado e catalogar (por mans expertas) ese valioso material, felizmente atopado, resucitado e liberado da fogueira ao que parece ser estaba destinado.
