En certa ocasión pedírame o que daquela era bispo de Mondoñedo-Ferrol, diocese á que eu pertenzo, aínda que me sinto tamén moito de Lugo, D. José Gea, unhas charlas pra mozos e mozas aló na Area de Viveiro. Díxenlle que si; pero que había que ter previsto reposto pra unhas horas por se se me presentaba un enterro nas parroquias. El respondeume que no enterro podía suplirme outro cura e eu retruqueille: -Non, señor, que cos anos que levo alí, normalmente cando me morre un feligrés mórreme un amigo e nos enterros dos amigos non nos pode suplir naide. E, se morre un inimigo, que tamén os teño, debo estar igual pra disimular.
Supoño que non me entendeu porque el pensaba que estaba de paso cara outra diocese mellor e por iso non daba botado raíces. Co tempo as cousas cambian e agora hai veces que por limitacións de saúde nin podo estar nalgún funeral de familiares achegados. É certo que a oración chega desde calquera sitio, pero o sentido de familia ou de comunidade non se expresa nada ben estando un só e apartado dos outros.
O martes pasado, día 30, celebráronse funerais por dous curas, meus compañeiros, amigos, irmáns e tampoco puiden asistir a ningún. O dun deles, Antonio Rodríguez Lodos, foi en Santo Tomé de Lourenzá e o outro, o de Juan Cabo Meána, en San Vicente de Meirás de Ferrol. A este xa lle deran terra a véspera en Asturias de onde procedía e onde o sorprendeu a morte cando estaba pasando uns días de descanso coa familia.
Merecéndome moito aprecio tamén Antonio, voulle dedicar agora unhas palabriñas a Juan, a quen moitos lectores das miñas colaboracións, supoñendo que os teña, non coñecerán. Se se quere estas palabras pretenden ser unha homenaxe ó amigo, pero a mellor homenaxe creo que lle la estou facendo ós dous na oración. Máis ben trato de destacar algunhas calidades deste Juan, como exemplo pra outros e a ver se de paso lles tapo algo a boca a algúns anticlericais que nos acusan a todos os curas de parásitos, escurantistas, retrógrados
aínda que logo deixen dito que queren tres polo menos no seu enterro, porque hai que ser coma os máis.
Juan naceu en Castiello. Berneueces, (Asturias), o 1953. Pertencía á orde relixiosa dos claretianos (CMF) desde o 1978. Desde o 1982 estivo de misioneiro no Perú ata o 2004. Na actualidade tiña encomendadas varias parroquias na comarca de Ferrol.
Coñecía a Juan Cabo de velo nalgunhas asembleas de catequistas e nalgún encontro de curas da diocese no que nos temos cruzado un -Óla -Óla. Ou sexa, que non o coñecía, ou distinguíao unicamente por fóra. E non obstante, el tiña manifestado aprezo por min, concretamente manifestárallo a un dos seus grandes amigos, e amigo meu tamén, José Carlos Enríquez, co que se xuntaba case todos os días pra tomaren café e falaren con bo humor de cousas serias. O mesmo José Carlos recoñeceu libre e publicamente que Juan lle ten axudado moito en momentos difíciles da súa vida.
A mediados do pasado mes de xullo o meu compañeiro, cura e cireneo, Javier Rodríguez Couce, e eu convidámolos ós dous a vir coñecer algo da Terra Chá e doutras comarcas próximas. Foron unhas cinco horas xuntos que me permitiron descubrir moito de cómo Juan era por dentro, sen que el viñese meténdome polos ollos o libro de instrucións pra dárseme a coñecer. Simplemente observando, (que agora, como podo falar menos, vou aprendendo a observar máis), atopeime cun home de fronte espellada, (despexada), por fóra e por dentro, libre de intolerancias, dogmatismo e talibanadas. Mirada limpa e directa ós ollos do interlocutor, sen nunca mancar, senón portadora dunha cálida paz envolvente, semellante á dos nenos ou á dos que se saben facerse coma eles. Sorriso permanente, en ningún momento forzado, moito de seu natural, que se ceibaba con naturalidade dunha boca un chisquiño entreaberta. Daba a impresión de non oír moi ben polos oídos; pero escoitaba tamén cos ollos, e pola boca entreaberta bebía as palabras.
Aquel día subimos ó cumio da serra de Meira, alí onde hai unhas antenas pra falar ó lonxe e detectar o fume, pra que eles dous puidesen ver, por un lado a inmensa planicie ondulada da Chaira que mesmo semellaba unha seara agardando pola seitura, pois xa estaba vindo o centeo e o trigo a maduro na súa sazón, entre os meses de San Xoán e de Santiago; e polo outro, a Fonsagrada e por tras dela montes de Asturias e León, algúns aínda con neve na que reflectía a intensa luz de mediados de xuño.
Javier, amigo tamén de José Carlos, e eu leváramolos ó alto pra que visen; pero paráronse pouco a mirar. Inmediatamente admiraron, e de súpeto, adoraron. Juan, correndo era torpe, un pouco zoupón; pero aínda así corría dunha banda á outra daquel miradoiro enchoupándose de inmensidade e grandeza divina manifestada nas criaturas.
Quen o diría? Correndo daquel xeito medio zampallán estaba entrenando, ou adestrando, pra nada máis ca dous meses despois partir co vento mainiño da alborada cara á adoración perpetua no regazo inmenso, coma unha infinita chaira, de amor sen límites dun Deus tan bo coma o mellor Pai ou Nai soñados.
Tamén aquel día viña Juan en mangas de camisa, lixeiro de equipaxe como bo misioneiro claretiano. Tampouco traía distintivos externos da súa condición, porque sabía, sen presumir diso, que se lle notaba de lonxe pola súa acción. Co equipaxe preparado e el ben adestrado prá marcha, partiu en dous días. Non se foi como van os ríos cara o mar que é o morrer, que dixera o poeta, pero non en galego. Foise coma os rixosos regos, regatos e regueiros, asturianos ou galegos, humildosos si, pero rebordantes de vida, que van paseniñamente cara ó Océano, fonte da Vida en plenitude.
Algo tiña que levar a culpa, porque sempre temos que buscar culpables de todo canto nos desacouga. A culpa levouna unha necrose de páncreas que tiña que virse fraguando de atrás, pero sen síntomas externos, porque non fora capaz de necrosarlle o sorriso. Pero os que tivemos a sorte de coñecelo por dentro sabemos que non foi iso. Simplemente é que Juan madurou en menos da metade do tempo que a outros nunca nos chega pra facelo e ofreceuse desde unha cama dunha UCI dun hospital de Xixón prá seitura e a colleita dos froitos sazonados.
Gracias a Dios que te deu e te trouxo a entre nós, Juan. E, se pode ser, en canto te acomodes, vainos mirando un sitiño por aí, aínda que sexa máis abaixo có teu, xa se sabe; porque, por moito que sexa, nunca moito tempo che habemos tardar.
