Parece como se en Vilalba pasásemos amplamente, por non necesítalo, do Sistema Métrico Decimal
lóxicamente, tamén Mero. A fin de contas, Manuel María, no Terra Chá, xa nos explicou claramente como se miden as cousas, e aplicou ferrados de corazón, fanegas de alma como unidades de medida para as cousas, tanxibles e especialmente intanxibles, que manexamos os humanos que tivemos a sorte de nacer e medrar nestas terras.
Aquí, se queres beber un trago de algo, resulta que bebes un papado, que non ten nada que ver co de Roma, senón coa cantidade de líquido que che cabe no papo; ou para coller algo, colles unha présa, cantidade que che cabe nunha man. Así que para facer un libro coma este, o autor Mero- non bota contas de facer mil ou cinco mil versos, senón que, de acordo coas medidas nosas, fai de ducia en ducia ata doce, o que ven ser unha grosa de poemas, un poemario de doce ducias de composicións .
Como non podía ser menos (xa dixo o Manuel que a planura da Terra Chá, non hai xeito de medila dunha ollada), aquí as medidas son amplas, que eu sempre souben que mentras os ferrados na maior parte do campo galego son de trescentos e pico a catrocentos e pouco metros cadrados
Aquí, non
se non cambiaron as cousas, cincocentos vintecinco
pola medida de Vilalba. Isto sóubeno desde moi neno, pero o que tiven que aprender de maior foi o das ducias
Nunha das festas de Santa Cilia da Polifónica de Vilalba, á miña muller déronlle un ramo de flores, coido que de caraveis
e como me encheron o ollo outro xeito de medida das cousas na nosa terra- contei as frores, e eran trece. Comentando logo o tema de que soaba extraño recibir trece fermosas frores nun ramo, aclaráronmo coa explicación: é que en Vilalba as ducias son de trede unidades. Pola xenerosa medida de Vilalba.
Pois Mero ofrécenos doce ducias, unha grosa de poemas, que aínda que non o sexa polo número, si que son pola medida de Vilalba na orixe, na intención, na temática, no sentido
e no idioma, que nós, querendo ou sen querelo, falamos en chairego que poida que para os especialistas non sexa máis que o galego da Chaira, pero é o noso documento nacional de identidade, carta verde (aquela que antes facía falla para circular por Europa), que levamos troquelado no lugar determinado onde calculamos por ferrado (no corazón), e no lugar intanxible onde medimos a extensión das fanegas (na alma).
Mero di coas súas palabras, coa súa poesía, o que dicía Celso Emilio do idioma, que falaba porque si; porque me gosta; porque me peta, e quero, e dame a gaña
Mero respira en poesía
e pola noite, no papel en branco, vai deixando caer (dío a canción) lagrimas negras, ledas ou tristeiras,, que van manchando de amor, como é debido, que dixo un poeta- a brancura do papel, dándolle vida.
Xorde así a poesía
na cálida mensaxe da urxencia
de apremar os sentimentos desde un baleiro
nunha folla de papel e unha pluma
saboreando a vida, intre a intre
con sosego, para que nos sirva de alimento
e exima, de deixar a alma na culpa
nun deserto cego.
Unha das virtudes de Mero é a música
algún día algún filólogo diranos que Mero e música (e Mini, claro) son sinónimos. E para adiantar traballo, para logo musicalos máis doado, Mero os poemas fainos xa coa música posta:
Sen sombras, sen remorsos,
todos de utopías cheos,
sen dúbidas, sen consignas,
sen derrotas nin lamentos.
Pero non da unha puntada sen fío
En cada verso asoma a xente e máis a fala, porque como dixo un poeta moi grande Galicia somos nós / a xente e máis a fala./Se buscas a Galicia/en ti tés que atopala).
Donos do noso e de nós,
do ceo, do mar e a terra.
Sobre do branco e azul,
cores da nosa bandeira.
No libro aparecen os amigos, o pai e a nai, Mariña e Raul, o gaiteiro maior do Reino, a lingua, a terra nutricia desde Irimia ao lonxano mar, o río Madalena, o Café Roca; a Chaira sempre, e por riba do sempre Vilalba. Que é moito máis ca un berce; é un colo
O colo é ese recanto de culto
do sosego máis tranquilo
onde dormen entre soños
os antídotos do medo
as angustias e o desgusto
na beira dun aloumiño,
nesa canle natural
da orixe no seu inicio
que nos mira toda a vida
para lembrar o principio.
E complemento directo, non circunstancial, os debuxos de María Guerrero, dos que Mero me falou coido que antes ca do libro. Entusiasmado, emocionado, con toda a razón. Eu oía falar de María Guerrero, soábame a familia, e hai pouco re-coñecémonos físicamente
que eu debería lembrar vino, repasando antigos programas de festas- que hai xa tempo, ela era unha nena, foi dama de honra nun San Ramón vilalbés no que eu forzosamente tiven que participar.
Remato xa, e non leerei máis anacos de poemas, que parecen gañas de reventar o libro, pero é que un libro coma este a Meropoética en xeral- é para bébelo a papados é para cóllelo a présas, `para vivilo e para reventalo a forza de lelo
É un libro á medida das nosas apetencias, dos nosos gustos, das nosas querencias, das nosas ilusións
non poido decilo máis claro: é un libro pola medida de Vilalba. Amén.
(Texto lido polo autor en Vilalba o 1 de xullo de 2016, na presentación do libro de poemas "Doce ducias" de Baldomero Iglesias Dobarrio-Mero).
