Pingas de Orballo

A pota do caldo
Quixen buscar a pota do caldo e farteime de fedellar polos chineiros e armarios, polas despensas e recantos escuros. Nada de nada. Chamei a Valeria, a veciña que teño enfronte mesmo da casa, para que me botase unha man e case ma bota ó pescozo cando me dixo se non era aquela que estaba enriba mesmo da propia cociña de ferro. Viume subir de tal maneira as cores á cara que non lle quedou outra que sentenciar cunha “has de ir ó mar e non has de encontrar auga”. Pois case ten razón. É máis, ten razón. Estaba mesmo diante dos meus ollos e non a vía. É unha pota grande. É unha pota vermella. É unha pota digna de ver. Eu non a vin. Fun ó mar e non atopei auga. Fun ó mar e non vin auga. Hai que ser ben pailán! A pota de caldo, por certo, está chea de caldo. De caldo de repolo. Si, a verza do país é moita verza de cristo, pero para este molgués que escribe, onde estea un bo repoliño que se quiten todos os manxares. A pota do caldo estaba e está por enriba da cociña de ferro. Tivo que ser a veciña, Valeria, a que ma ensinou. Eu fartárame de buscala e non a vira. E iso que é grande, e vermella, e digna de ver. Outro por certo, a veciña tamén é digna de ver. Claro que Valeria ten tan só vinte e poucos anos. E unha moza con estas idades... Seguro que ela si atopa auga no mar. Á miña idade a cabeciña non dá para máis. Será porque pensa no caldo de repolo que está por enriba da cociña de ferro.