jueves, 18 de abril de 2024
Vai un sol do carallo. Hoxe, ata Os Resentidos se quedaron curtos. Polo menos na provincia de Ourense. E mañá din que en toda Galicia. Manda truco en Baños de Molgas!; hoxe si que é verdade que queima. Aquí, en Baños de Molgas, na Valenzá e na Costa da Gándara. Ás seis en punto da tarde saín da casa para mercar algo, para tomar un café, para ler La Región e para escribir isto. Pois ben, ó saír do portal, e debido a que á fachada do edificio lle daba o sol, pensei que me quedaba sen respiración. Tiven que folguexar varias veces. E menos mal que tiña o Pancracio á sombra! Aínda así case semellaba que estivera ó sol. Meu Deus, que forma de quentar! Ou mellor dito, de arder. Porque era lume. Pola Valenzá non se vía unha alma. As terrazas das cafetarías, incluídas as da sombra, estaban baleiras. Agora mesmo son o único ocupante da terraza do café Paladium. Da terraza e de todo o café. Estou á sombra, pero súo. Teño problemas para deslizar o pulso ó escribir porque se me pega á mesa á causa da suor. Ata no aparcadoiro do Mercadona había sitios a moreas. A xente non sae das casas. Normal. Hoxe si que é verdade que se asan os paxariños. E mañá seica se asarán estes e todo o que se mova. Eu penso moverme (cedo). A Louro. Haberá que volver tarde. Son de montaña, de ríos, de fervenzas, pero os rapaces merecen unhas horiñas de praia.
Á veces, aínda que non as quite, cáenme. Miro para os pés. E a vista váiseme cara á deda pequeniña do pé dereito. Está tan curvada, tan curvada que semella o Outeiro Babeiro de Baños de Molgas. Uf, non hai anos xa que se me puxo así! Aínda era neno. Nunha desas tardes nas que, milagre!, me deixaron ir á piscina. O de milagre vai porque non sempre un podía facer o típico dun neno; naqueles tempos os nenos do rural, ou mellor dito, os das vacas, non tiñan tempo para ser nenos. Fóra do verán: escola e vacas ou eidos. No verán: vacas e eidos. Pero unha tarde fun á piscina. Esta, por toda a súa beira, tiña un bo tramo de formigón antes de que aparecese a herba verde da Ansuíña. Nunha desas, o paisano que escribe botouse a correr, mediu mal a altura de levantamento do pé dereito e este, claro, arrastrou, pegou no cemento. A deda pequeniña foi a que levou o golpe. Encollinme de dor, e non berrei por vergonza. Pero desde aquela tarde, esa deda ten a forma do Outeiro Barbeiro. Agora, algunhas veces, cando probo algún que outro calzado, ó principio, cústame acomodar ben o pé dereito. Menos mal que, despois, o calzado vai cedendo.
