A riqueza da diferencia

Día das persoas discapacitadas (3 de Decembro)

Un ano máis estamos ante a conmemoración do “día das persoas discapacitadas” (3 de decembro). O soño de que este día sexa só unha referencia histórica non acaba de facerse realidade. Máis aínda, está anunciado o ano 2003 como o “Ano Europeo das persoas discapacitadas”. A Comisión encargada da organización quere destacar, unha vez máis, as barreiras e a discriminación a que teñen que enfrontarse. De seguro que organizará un evento importante e miles de actividades; xa coñecemos algunhas, por exemplo ¡sube a bordo! referido a un autobús que percorrerá os 15 países membros da Unión Europea. Certamente que un ano dá moito de si e xa nos estamos imaxinando ¿cantos actos para saír na foto? ¿canto diñeiro se investirá en burocracia? ¿cantos “coordinadores de coordinadores” haberá?
Non queremos negar os avances pero xa estamos cansos de plantexar sempre as mesmas reivindicacións dun colectivo que non cometeu máis delicto que sufrir unha minusvalía física como consecuencia dun accidente laboral ou de tráfico, unha enfermidade dexenerativa… Non deixa de asombrarnos que haxa que seguir reivindicando unha integración escolar con dignidade para certos nenos e que un coidador dependa da existencia dunha necesidade e non duns plantexamentos económicos. Aínda se consideran “noticia” plans de accesibilidade, transportes adaptados, plans de emprego, etc. Non están superados termos degradantes como deficientes, impedidos, anormais… nin tampouco conceptos como caridade, paternalismo... Seguen a falar de nós como un colectivo ó que hai que “salvar”.
A celebración está ahí e seguímonos preguntando se é necesario todo isto. Parece que os obxectivos van encamiñados a “igualarnos” cando o máis importante está en educar para saber valorar a diferencia. ¿canto se vai a investir nesta educación? Os que realmente me poden aportar algo, me fan máis reflexivo/a, me fan relativizar cousas… son os que coa súa diferencia camiñan, estudian, traballan, teñen ilusións… O noso secreto está en que non nos paramos tanto a pensar no que perdemos senón en sacarlle partido ó moito que temos. Señores gobernantes, señores “comisionados” destas suntuosas celebracións empecen por recoñecer vostedes “a riqueza da nosa diferencia” e traballen para que os demais nos vexan formando parte da sociedade. ¡Fagan posible a nosa integración xa! Empeñen os seus esforzos en abrirnos camiños a tódolos niveis, por lembrar algúns por se fose necesario: educación, laboral, sanidade, transporte, etc. Pero non só por nós, por facernos ese “favor”… senón polo que coa nosa diferencia imos aportar a esa sociedade que camiña cara unha “uniformidade” que xa empeza a ser preocupante. Hoxe máis que nunca é necesaria a nosa presencia.
“Reivindicamos” unha sociedade que recoñeza e acepte a diversidade como fundamento para a convivencia social, unha sociedade na que calquera ser humano vexa recoñecidos e respectados os seus dereitos e non encontre impedimentos para poñelos en práctica.