Mendig@s preparad@s

Atopei unha viñeta firmada por Polo onde dous executivos se sorprenden ao ver un enxeñeiro pedindo esmola. O comentario que fan é: “Otra de las ventajas del capitalismo: garantiza una mendicidad muy preparada”. A viñeta recrea a dura situación na que se atopan moitas persoas que tras anos de loita, de preparación e de forxar un currículo á altura do esixido vense forzados á emigración, á dependencia da familia ou a aceptar postos moi por debaixo da súa cualificación con salarios que non chegan para emanciparse.

Esta é a triste realidade dun país que seica vai saíndo da crise. O problema e que esta crise económica provocou unha desestabilización das persoas que estaban plenamente incluídas na sociedade e agora atópanse nunha situación de vulnerabilidade. Ante esta realidade, dicir que imos saíndo é unha inmoralidade, máis cando esta xente non ve a luz ao final do túnel e, tras anos de loita, segue cada vez máis feble na citada vulnerabilidade.

É necesario recuperar a vocación de servizo na política e non está de máis que veña cunha dose de empatía co sufrimento do pobo (que ao fin e ao cabo, en democracia, é quen máis ordena...). A empatía na política equivale a dar a cara en todo o tempo e lugar aínda a risco de saír perdendo...

O único que non pode perder en democracia é o pobo que merece unha xestión cabal que mire polo seu benestar e evite sufrimentos e exclusións sociais.

Queiramos ou non a mendicidade preparada é unha dura acusación contra clase política que ten que dar resposta a unha xuventude desexosa de facer porvir na súa terra e pola súa terra. Quen sexa capaz de empatizar coa mendicidade preparada e darlle resposta ás aspiracións lexitimamente forxadas e loitadas quizais teña a oportunidade de gobernar. A quen o consiga haberá que felicitalo pero tamén advertilo dunha realidade latente: este país non soporta máis decepcións...