Pingas de Orballo:
A procesión dos Santos Inocentes
Quero ser a tella do tellado para contemplar desde as alturas a procesión dos santos inocentes, que marchan caladiños porque non saben que dicir. A inocencia asoma nas súas ás pintadas cunha cor verde que se volve vermella cando a bágoa dun xílgaro cae na pluma bendita do último inocente. Todos os anxos custodios se burlan dos santos inocentes porque pensan que estes son inocentes porque non saben ou non queren ser parvos. Hai almas retorcidas que nin tan sequera se endereitan entre dúas rectas ben curtas, ou entre as catro paredes dunha habitación cos seus ángulos rectos. Quero ser santo inocente no son da campá do campanario da torre da igrexa de San Salvador de Baños de Molgas. Pero son anxo custodio na lápida que está máis ó sur do cemiterio parroquial. Alí teño que estar á espreita para que unha alma, calquera alma, non se desbande por entre as tumbas e os nichos das almas sen pena, ou dos corpos sen vida. Tres avemarías polo silencio dun berro e un nosopai polo berro dun sufrimento. Quero que me podreza a á esquerda para non asistir á procesión dos parvos de nacemento. Xa me chega ben que a inocencia, a miña inocencia toque a dó polos que se foron e nunca máis volverán. Quero ser pantrigo na mesa dun anxo custodio.
Tarde dominical de Transición
Asubía o vento. Corren as nubes polo ceo molgués. E as temperaturas amornan os pensamentos nunha tarde dominical de transición. Escofo o ollo dereito para dicir que a vida é un escaparate no que moitos non se reflicten. A ver, non todos sabemos vivir! Hai moitos que están mortos en vida, que lles falta espírito para dicir aquí estou eu. Así é que están pero non están. Está a folla do loureiro abaneando. E os anteollos sobre a mesa, á beira dun libro de Xavier B. Fernández. Raño agora o ollo esquerdo. Quizais por aburrimento. Ou porque o silencio acolle á pulga que non fai ruído. Anda que se a pulga fixera ruído! Son as cinco e media da tarde. Dunha tarde gris, nubrada e coas bolboretas bailando por entre as herbas dos lameiros. Por entre o millo bailan as pegas. Menos mal que agora vense poucas. En catro décadas desapareceron moitas clases de paxaros. É que o tempo pasa e todo cambia. Lembro aqueles concertos nas tardes de Barricobos ou nas mañás de Sudalomba: pegas, corvos, gaios, rulas, pombos, paspallás, lavercas, petos reais, verdeais, cucos, curuxas, mouchos, lavandeiras, andoriñas, merlos, bubelas, paporrubios, pardais, estorniños... Está o verme luceiro á espreita de que chegue a noite para saír a dar unha volta. Un servidor mira para o ceo molgués mentres lle pon o punto final a este momento.
