Os que perden, os que gañan

A desigualdade está entretecida de cifras, de tantos por cento.
Entendémonos así. Disfrazámola así. Con números.

A igualdade medrou en Europa desde a II Guerra Mundial. Ata que chegou nos 80 a ditadura neoliberal e a súa aniquiladora aposta pola desigualdade: uns poucos moi ricos e pobres máis pobres. E arrasamento das clases medias, espiñazo das democracias.

O coeficiente Gini que mide os niveis de desigualdade nas sociedades mostra que nas tres últimas décadas aumentou na maioría dos países. O Informe Oxfam denuncia que o 46% da riqueza mundial está nas mans dun 1%. 85 hipermillonarios, entre eles o noso Amancio Ortega, teñen máis riqueza que tres mil quiñentos millóns de seres humanos.
85~3.500.000.000. O Informe Capgemini and RBC Wealth Management sobre a Riqueza no Mundo afirma que as grandes fortunas aumentaron o ano pasado en España un 10% ata as 178.000 persoas.

Medra a riqueza duns poucos. Medra o medo de moitos. Ata a biblia neoliberal, The Economist avisa dos efectos dañinos da desigualdade. Nas élites hai preocupación: a desigualdade retrasa o crecemento, debilita a demanda e provocará novas crises financeiras. Coas inxustas diferencias de ingresos ferven os problemas económicos, as enfermidades e o malestar social.

Ata o Foro de Davos, blindado contra cidadanía na Suiza impoluta onde se agachan algúns dos cartos máis sucios, avisa: a desigualdade é un problema urxente. O mundo é cada día máis desigual e iso e moi perigoso: os países moi desiguais funcionan mal.

Da man da desigualdade medran soldos delincuentes de executivos, deportistas, financeiros, actores, políticos. Medran os soños aberrantes dos multimillonarios. E esa cousa banal que é o gran luxo. Nos anos da crise duplicouse o número dos superricos. Un deles, Warren Buffet di que ‘hai unha guerra de clases desde hai 20 anos. E a miña está a gañala’.
Cotiza menos impostos que a súa cociñeira e reivindica pagar máis.

A tendencia xeral á igualdade da 2ª metade do sXX virou 180 graos cara á desigualdade. Co inicio da crise, no 2007, as sociedades contemplaron abraiadas como os países ricos rascataban aos bancos, e tamén a xestión dos tramposos. Cun prezo brutal: condenar á poboación a vivir peor.
Rescatar é indispensable para manter o sistema, din, mentres que rescatar aos que teñen fame é ruinoso: os pobres son prescindibles.
E apareceron os indignados. Coa denuncia do nóbel J. Stiglitz sobre a excesiva concentración da riqueza USA, 25% nas mans do 1%, nacía o movemento ‘We are 99%’. Aquí o 15M.

Economistas lúcidos avisan de que a desigualdade que mata aos pobres é perigosa para o ricos. A fin de contas compartimos o mesmo mundo onde ata os ricos viven mellor en sociedades máis iguais. Onde todos gañan. Onde ninguén perde.