Onde está o límite?

Diicimos habitualmente que os meus dereitos rematan onde empezan os do outro.
Eso téñoo ben claro, pero o que non teño tan claro é onde está o límite.

Ese límite no que estou pensando non é un límite físico, un límite visible como pode ser o marco dunha leira ou o carril por onde debemos circular.

Está moi claro que ninguén quere que lle pisen os seus dereitos; pero …
-Na vida de familia:
¿Onde está o límite entre o que considera oportuno un pai ou unha nai con relación á educación dun fillo ou filla?

-En Educación:
¿Onde está o límite entre o que considera aconsellable o profesorado e o alumando?
Hoxe en día non é nada raro atoparse con nenos e nenas que se poñen “farrucos” e aínda é peor cando as pais atizan o lume.
Por eso está tan complicada a cousa.

-En Sanidade:
¿Onde esta o límite entre o que considera bo o persoal sanitario e o colectivo de pacientes?

-Nas relación interpersoais:
¿Onde está o límite entre o meu parecer e o da persoa interlocutora?
A vida é unha riqueza de incalculable valor, pero saber xestionala non é cousa nada fácil.

¿Cómo lle vai resultar doado a unha familia educar-los seus descendetes nos valores tradicionais se o mundo bombardéaa polos catro costados?
Os pais aconsellan levar unha vida moderada; pero a vida vai moi acelerada.

Para que sexan “como todos ou máis que todos”: cómpranlles canto máis cousas mellor e ocúpanse máis dos bens materiais -que se ven a primeira vista- que dos intelectuais e morais que non saltan tanto a primeira vista.
Nunha palabra: vívese de apariencias.

Os pais din: cando eu era un neno ou unha nena, trataba a meus pais daquela maneira tan respetuosa; pero agora eu quero ser un amigo ou unha amiga para os meus fillos e fillas.

Os fillos din que eso xa pertence á prehistoria que agora teñen moita preparación e … son capaces de comerse o mundo.

Si, si… que teñan moito tino para que o mundo nos os coma a eles.
A máis dun lle ten pasado.
Non fai falta ir moi lonxe para ver casos así.
Na educación pasa máis do mesmo.

Agora o profesorado para que sexa bo ten que poñerse á altura do alumnado porque así seica se acortan as distancias…
Acortar distancias si.
Chegar canto máis cerca da alma do alumnado, si; pero uns límites ten que habelos.
Penso eu.
¿A vostede que lle parece?

Certo que o profesorado aprende moito do alumnado, pero realmente quen está para ensinar é o mestre, para eso é o mestre, para eso ten máis coñecementos e… para eso está aí.

A persoa do alumno deber ser moi respetada; pero a do profesor, tamén.
¡Só faltaría..!
¿E na Sanidade?
¿Qué está pasando na Sanidade?

Hai casos nos que o paciente ou a súa familia quere saber máis que o profesional que tivo que estudiar duro un mínimo de seis anos dunha carreira moi difícil e face-lo MIR se quere traballar na Seguridade Social.

Tamén hai casos nos que botan a culpa dos males ó persoal sanitario; cando xustamente o persoal sanitario está aí para poñer remedio ós males na medida das súas posibilidades.

¿A quen non lle gusta ter confianza no médico?
Está moi claro que a todos nos gusta que o médico sexa unha persoa próxima, que nos explique ben as cousas (ata onde nós poidamos entender, claro) e que o faga o mellor que poida; pero entre o médico e o paciente tamén ten que haber uns límites.
¿Ou non?

Os límites nas relación ordinarias da vida diaria aínda son máis difíciles definir:
Cada persoa ten un parecer diferente.
Cada persoa é única.
Cada persoa pensa que ten a razón.
Cada persoa…
Por eso son tan difíciles as convivencias.

E non falemos de límites entre os partidos políticos.
Deso: os españois sabemos moito.
Para poñer remedio a estes problemas de límites, dicimos que hai que respetar.
Respetar é unha palabra con moito significado. O respeto é algo fundamental, pero de tanto falar de respeto…a veces penso se non teremos esa palabra algo gastada.
Falamos máis que nunca de respetar; pero… ¿respetamos realmente?

¿RESPETAMOS OU DEIXAMOS CORRER..?
Este será o título do seguinte artigo.
Moitas grazas por terme na súa consideración nesta ocasión, poñendo límites ás súas ocupacións para ler estas reflexións.
Moitas grazas.