Vivir da vocación

Hai tempo que veño defendendo a necesidade vital e humana de que cadaquén se desenvolva no campo profesional que lle marcan os seus ilímites e o seu xeito de ser. Coido que para ser feliz hai que atopar o campo no que nos sintamos a gusto para dar o mellor de nós mesmos. A base da teoría do ilímite é o amor e nese amor temos que desenvolver de xeito interdependente o noso proxecto vital. Cando eliximos o que imos ser na vida temos que ter coidado de non converternos nun fraude a nós mesmos porque ese fraude pode acabar prexudicando á xente coa que convivimos xa que pode ser o branco inxusto da nosa frustración.

Desenvolver unha carreira vocacional é un piar para a ledicia vital de tal xeito que está demostrado que aquelas persoas que traballan en aquelo que as enche son máis felices. Alén disto existe unha cuestión moral que impón a necesidade de que determinados traballos se desenvolvan de xeito vocacional: en xeral todas as profesións que teñen como destinatario a outras persoas esixen vocación; así podemos falar do profesorado, do traballo social, da atención á dependencia, do coidado dos nenos. Estes son traballos que non se poden deixar en mans de calquera xa que, ademais dos coñecementos imprescindibles para a profesión, requírese unha actitude propicia ao desempeño integral da actividade.

Como exemplo do dito, situémonos no campo da atención á dependencia. Por suposto o/a profesional ten que ter uns coñecementos específicos sobre as posibles diversidades funcionais ás que se pode enfrontar pero paralelamente a estas aptitudes ten desenvolver actitudes propensas á comprensión e a inclusión das persoas con diversidade.

Existen traballos vocacionais que teñen un forte compoñente ideolóxico que nada ten que ver coa política partidista, senón cunha concepción social inclusiva que leva á persoa a enfocar a súa profesión como un xeito de crecemento. Para min estes/as son os/as mellores profesionais xa que, procuran no seu traballo o enriquecemento da propia experienciae isto supón unha implicación máis profunda na tarefa que se está desenvolver.

Aquilo que dicía Facundo Cabral garda a gran verdade da vida : “Haz lo que amas porque el que trabaja en lo que no ama, aunque lo haga todo el dia, es un desocupado”. Na medida na que a sociedade e o sistema educativo sexan capaces de orientar vocacionalmente ás persoas a repercusión colectiva da vocación será o propio benestar. Debemos saber que se nota moito cando un traballador fai o que lle gusta e cando está por mera obriga, polo tanto temos que propiciar carreiras vocacionais que contribúan ao progreso colectivo.