Máis do mesmo

Que o mundo está pasando unha etapa de moita inseguridade e moita violencia… Dínnolo os xornais cada día.
Que España está pasando por una situación nunca vista… Tamén o vemos tódolos días nos medios de comunicación.
Que nos sorprendemos cada día con algo novo…
Pois tamén.
Que non sabemos moi ben en que vai quedar todo esto…
O tempo o dirá.
Uns tempos traen outros.
Se chegamos aquí desta maneira….
As súas razóns terá.
-Que se a culpa téñena os que gobernan…
¿E se gobernara vostede como o faría?
-Que se hai moita corrupción…
¿Cando non a houbo?
O que estea libre de pecado, que tire a primeira pedra.
Todos temos as nosas miserias. Uns máis que outros, pero ninguén está libre.
¿Ou vostede si?
-Que se patatín, que se patatán…
Pode haber tantas razóns como persoas porque cadaquén fala da feira según lle vai nela.
Pois si.
É certo que estamos pasando por tempos difícles; pero …
¿Cando non foi así?

¿Sabían os nosos avós o futuro que lles esperaba?
Non, certamente que non porque por non ter non tiñan nin tempo para pensar no futuro.
Traballaban de sol a sol e punto.
Bastábanlles os traballos de cada día.
Sobrevivían malamente como podían.
¿Viviron tempos moi difíciles?
Moi difíciles, con guerra e postguerra incluídas: fame, necesidade, estreiura…
¿Saíron adiante?
Saíron.
Pasarían moitos traballos pero de fame non morreron.
¿Tiñan todos pagada a Seguridade Social para a súa ancianidade?
Cónstame que moitos, non.
Daquela…
¿Quen se encargaba deles cando non podían?
¡Quen ía ser!:
¡A familia, para eso está a familia!
¿Estaba ou segue estando?
¿Imaxinaban os nosos pais que o futuro da nosa xeración ía ser como foi?
Penso que non.
A nosa foi una xeración que deu un salto mo grande.
¿Por qué sería?
-¿Porque tivo sorte?
-¿Porque lle tocou vivir tempos de bonanza?
¿Por qué vivía nunha época de moita estabilidade?
¿Por qué traballou duro?
A boa sorte é un factor importante na vida. Por eso desexamos: saúde e sorte para todos.
Nos tempos de bonanza entran varios factores: estabilidade política, traballo e -sobre todo- valores.
Na miña xeración dábaselle moita importancia ós valores morais, relixiosos, tradicionais: honradez, formalidade, respeto ós maiores e ás autoridades, con fianza… etc...
Andando o tempo alguén deu en dicir que aquelo era moi anticuado e que había que modernizarse…
¿A que lle chamamos modernizarse?
¿A tirar polos aires o legado dos nosos antepasados e poñerse a construír castelos no aire?
Pois a min paréceme que algo deso pasou.
Conseguimos algúns cartos coa chegada da industria e fóisenos o santo ó ceo.
Pensamos:
¡Ancha é Castela!.
¡Todo é liso e llano!
¡Todo o monte é ourego!
¡A viviiir!
Tampouco se pode dicir que foran tempos de moita estabilidade política: tivemos que pasar por un período de transición: da dictadura á democracia.
Pasamos pacíficamente.
Como debe ser: convivindo e traballando duro para mellorar a nosa calidade de vida.
Pero… ninguén nos regalou nada.
Todo foi “a puño y letra”
Traballar, aforrar e invertir.
Traballar, aforrar e invertir.
Traballar, aforrar e invertir, aproveitando os talentos de cada persoa en particular.

¿En que situación se encontra a xuventude de hoxe en día?
É unha etapa diferente á que nos tocou vivir á xeración anterior, pero por ser diferente non esixe menos esforzo nin menos sacrifico nin menos valores.
Cónstame que hoxe en día a xuventude que traballa duro e conserva os valores vai saíndo para diante con moito éxito.
Son persoas que aproveitan os seus talentos desde nenos:
-Levan una boa base familiar.
-Estudian duro.
-Adquiren una boa formación.
-Non regatean esforzos.
-Conservan a tradición e o legado das xeracións anteriores.
-Loitan pacífica e honradamente para construír un mundo mellor.
-Non fan ruido
-Céntranse no que hai que centrarse…
Neles está o futuro.
Neste tipo de xuventude está o noso futuro inmediato.
Viven uns tempos tan difíciles como viviron os seus avós e os seus pais, pero levan nos xenes o espírito dos maiores e coa axuda de todos, construirannos un futuro mellor.
Non o poden construír eles sós por moi ben preparados que estean. Necesitan o empuxe, o ánimo e a colaboración dos maiores tamén.
Os maiores tamén os necesitamos a eles.
Non se pode romper a cadea xeracional.
“CADEA XERACIONAL”, este será o título do seguinte artigo.
Moitas grazas, moitos ánimos e moitas forzas para esta xuventude actual e moitas grazas a cantas persoas se dignaron ler estas reflexións miñas.
Graciñas por terme na súa consideración nesta ocasión.