Por vixilancia ilícita

Pingas de orballo:
Por vixilancia ilícita

Ás veces é complicado dixerir, asimilar unha noticia que, segundo o seu titular, ves que é esperpéntica á forza. Resulta que absolveron a uns narcotraficantes por vixilancia “ilícita” da policía. A ilegalidade seica estivo porque os axentes usaron uns prismáticos sen ningunha autorización. Moi ben, vale, pero imaxinade agora a mesma situación cun obxectivo distinto: un asasinato. Se os axentes contemplaran un asasinato desa maneira, como actuaría a xustiza? Tamén deixarían libre ó asasino ou asasinos? Sería tamén a culpa dos prismáticos? Perdón, da autorización? Non sei vós, pero a min isto cabréame moito. Nunca asimilarei a realidade do que se fai co detalle da intención. Non quería facer aquilo, perdoámoslle o asunto, pero o caso é que o fixo. Así de simple. Que máis dá que alguén roube cunha luva branca ou cun guante negro. O caso é que roubou. Por iso é que moitas veces tamén penso que hai xuíces que non son dignos do cargo que ostentan, do que deberían de representar; o de impartir xustiza. Matou a unha persoa co coche, porque cando ía coller a moto, esta estaba pinchada e, claro, que culpa tiña o pobre, se toda a culpa é da moto.

No espello do tempo
Hai silencio no espazo cerrado dun salouco e un ruxerruxe de bágoas queda reflectido no espello do tempo. Alguén pensa que a vida vai máis alá dun soño. Ou dun conto. Mais a vida amosa todo un poema cos versos dun sentimento. Dun sentimento tan só. A vida é como un tema de jazz que soa baixo o abrigo dun codeso. Ou dun amieiro. Hai silencio no faiado dunha infancia e a ollada perdida dun recordo pasa a fronteira do tempo. Quen soña? Quen canta? Quen chora? Quen corre polos outeiros do monte Medo? Cada paso que se dá na dirección do vento é como un latexo que vai e vén polos delicados momentos. A vida, ás veces, non é un conto. Nin tan sequera un chiscar de ollo. A vida é como a caspa de amargura que viaxa polo universo... chea de reviravoltas para acabar desfacéndose en silencio. Ou sen facer ruído. Quen puidera soñar. Quen puidera cantar. Quen puidera chorar. Soñan os que nunca pensaron. Cantan os que nunca bailaron. E choran os que nunca sentiron. Hai silencio na pinga dun orballo e a tristura dun verso cae sobre o papel branco dun sentimento que foi, que está, que será. Quen puidera adiviñar de que pé coxea o ritmo dun pestanexo.