Marta Rivera e os bobos

Coido ter tido no colo a Marta Rivera, aínda que non o lembro, e seguro que ela tampouco. Era a comezo dos setenta canto tivemos varias xuntanzas no ático dos seus pais, e pola casa andaban xogando Marta e Susana, as dúas comezando a vivir.

Agora Marta é maior, publica libros de éxito (sabe escribir!), é recoñecida como excelente creadora, e ven de conseguir ser finalista no premio literario máis importante de España, que os entendidos consideran de máis nivel ca o propio premio.

Estamos diante dunha señora escritora, con prestixio gañado a pulso. E sen embargo ninguna institución lucense a ten declarado filla predilecta, nin feito constar en acta a súa satisfacción, nin enviado un telegrama de felicitación, nin invitado a dar unha conferencia.

Se, en lugar de pluma e intelixencia, Marta utilizase unha pelota e a forza, sería outra cousa.

Toda ledicia ten a súa fel. En Lugo, máis. En Lugo, polo que se ve, a Cultura prémiase con fel, que hai que beber.

Que a admiración xeral che compense, Marta, os silencios de Lugo. Bebe, Marta, bebe o fel que che ofrecen os bobos de baba. ¡Non saben máis!.