As primeiras andainas

Seguen de moda as andainas. Acabo de realizar dúas. As dúas no mesmo lugar: A Costa da Gándara. Metro arriba, metro abaixo foron 10 quilómetros ou máis en cada unha. Xa é unha boa marcha, non si? A diferenza coas coñecidas, coas famosas é que nestas a camaradaría reina en todo o percorrido, porque a xente adoita ir en cuadrilla ou con veciños ou con amigos. Ás dúas que fun eu realiceinas só e, para máis aquel, cunha máquina de sulfatar ó lombo. O que vén significando que, de camaradaría, nada de nada. E de carallada moito menos. Outro inconveniente a maiores: que na miña andaina, aínda que o terreo era chan, a terra das gabias estaba tan branda que me atugaba, o que dificultaba de raio a marcha. Pois ben, aínda así, os 10 quilómetros ou máis percorrinos en menos de tres horas. Aí inclúense, por suposto, as típicas paradas para encher a máquina cos 15 ou 17 litros de auga. Non obstante, os 10 quilómetros ou máis da segunda andaina, si me levaron as tres horas xustas, porque o líquido que cuspía a máquina tiña que abarcar máis terreo, máis espazo que o do día anterior. Máis dunha vez me invitaron a algunha camiñada desas coñecidas. Desisto, claro, porque eu xa teño a miña propia andaina. Acabo de empezar coas dúas primeiras. Es as que me quedan...