Aquel verán en Lugo (12)

.../...

-¡Chist, que está espertando...!

Desde que se estalicou con largueza, que por pouco me saca un ollo, ¡desde a outra cama!, díxome, ou mellor dito, rifoume:


-¿Que dis, marido; qué boureas? ¿Falas só, coma os vellos...? ¡Vaia home que teño, que ata nas vacacións me esperta! ¿Quére-lo almorzo...? Daquela baixa para pedilo, ti mesmo, que a túa serva, aquí presente, hoxe, aquí en Lugo, é unha raíña. ¡Xa non guiso! Ás horas de facer vida social, ¡e nada menos que en Lugo!, escórreste das reunións para virte á cama, ¡coma as pitas! E ás horas en que se adurmiñan, ou acariñan, os señoritos, ¡segundo o seu estado civil!, a ti non se che ocorre mellor cousa que espertarme. Se tan bo servizo queres, daquela terás que coller unha habitación, outra, desas do primeiro andar, ¡para que che quede pretiño da cafetería...!

Estiven tentado a defenderme coa verdade, que é a mellor defensa cando se leva razón:

-¿Acabaches? ¡Pecha a boca, muller, que eu, desde onte, non falei contigo! ¿Ou si?

Pero ela puxo cara de pedirme o divorcio. ¡De pedirmo, non; de esixirmo, que non é igual!

-¡Daquela, se falas só, aínda é máis grave! ¿Non te sentes ben? ¿De que te laias, que es un comodón, un desconforme? ¿Tiveches, acaso, nunca da vida, unhas vacacións que se presenten tan prometedoras, tan certas, tan deliciosas, coma estas de Lugo...? ¡Oh, la-lá...! Din que de Madrid ao Ceo...; pois non é verdade, que ao Ceo vaise desde aquí, desde Lugo, cidade sagrada, tanto para os católicos como para os profanos!

-¡Muller, síntome coma un crego! E por agora non preciso ir ao Ceo, que niso tes razón, que nolo trouxeron para aquí, ao mesmo Balneario. ¡Se che conto o meu caso...; pero non, que ti prefires os “Ecos de Sociedade”!

Estiven a punto de caer, de sincerarme con ela, como fago sempre, pero nesta ocasión, tratándose dun fantasma..., ¿quen é capaz de explicar un UFO? ¡E quen di un UFO, un alma en pena!

-Logo estarás coma ese cura solitario...; ese que ceou só, aí nunha mesa das do fondo. Tan boas ocasións que ten, de presente, para facer pastoral, co comunicativa que se pon a xente nun balneario, e el, case que de corpo presente, un desaproveitado: só, mirando aos pecadores polas ventás, ¡coma se estivese no confesionario! ¡Pobre! ¡Aí tés un rico pobre!

Aquilo, aquel razoamento, non mo esperaba, pero son as consecuencias de casar cunha muller singular, normalizada, daquelas da Normal, únicas!

-¿Ti sabes se é que non quere comer cos pecadores; ou acaso, en particular, coas pecadoras? -Inquirín- Comer xuntos dá certa comunicabilidade, e con iso, vacínase, cúrase en saúde para non contaxiarse deste ambiente troleiro. Non obstante, seica seguiu, ou marcou, os puntos, no baile da terraza. Iso me dixeron esas asturianas..., ¡mentres engulías filloas!

-Marido, nese suposto igual estamos pensando mal, e se trate de que o pobre señor estea doente. Encima diso, ninguén lle fai caso. ¡Coido que teríamos que falarlle, animalo, darlle corda...! -Verónica, cadora máis Verónica, ¡que só lle falta o paniño das bágoas!

-Muller, iso non, -tratei de temperala-, que se está doente pode ser perigoso. E logo que, por outra parte, igual ocorre que está facendo unha cura de repouso. Xa sabes, iso do repouso elocuente..., ¡á vez que fuma na pipa dos vapores expectorantes! En todo caso, xa ti falas, lo menos, lo menos, por dous, ¡así que, compensación habemus! Pero, ¿a que vén este chau-chau trasnoitado? ¿Querías durmir, si ou non si?

-Quería, home, quería, pero cortáchesme o sono. ¡Tirano, abusón; cónxuxe desconxuntado, machista...! -Bradou, mesmo coma unha corza, pero, como a coñezo, ben sei, ben entendín, por onde ía, así que lle saín ó paso:

-¿Non será máis certo que queres contarme a película desta noite? Veña, empeza, dálle ao disco, que te quero moito..., ¡cando dormes!

De paso, tireille un bico.

-¿Como o sabes, amor? ¿Son transparente...? Non me estrañaría, co bo tipo que conservo; todos me quitan dez anos, ou máis..., ¡cousa estupenda, que así non teño que mentir!

-¡Iso quixeras...! Verónica, cala, non crúce-la rúa da amargura, que coñezo a túa afección a comparti-las cruces do próximo, ¡e de paso, encámbasmas a min!

-Daquela, maridiño, vouche dicir unha cousa que me ten pasmada: Non sei se será por efecto destes vapores salutíferos, ou consecuencia deste ambiente tan..., ¡de exercicios espirituais! Sonche de retiro e de intimidade compartida; coma quen di, coa auga na horta e mailo sol na porta, que a xente que concorre ao termalismo, ao outro día de chegar xa non é deste mundo, ¡que cho digo eu!

Desconcertoume; agora si, francamente:

-¡Caramba, que misterio! ¿Así que ascenden..., directamente..., en corpo e alma? ¡Pero eu, aquí, non souben de ningún pasamento..., aínda!

-¿Pasamento? Pasado estás ti, ¡de ozca! Dixen, e sosteño, que non son desde mundo porque nos comportamos de maneira distinta de cómo facemos noutros ámbitos, noutros lugares exteriores ao balneario. Aquí todos contan as súas vidas sen presunción, sen fariseísmos; case que dicindo: "¡Confésome de ser como son, de ter pasado por vicios, por erros e por traballos que me levaron a estes achaques do corpo e da alma..., pero estoume rexenerando!"

Seguinlle o fío; desconcertado, pero..., ¡que remedio!

-Cariño, se está ocorrendo tal e como dis, ese cura fai ben en te-la boca pechada, que aquí non fai falta sinalar penitencias, que as temos nos propios achaques; ¿non é iso? ¡Pero, a todo isto, aínda non me dixeches de qué se confesaron os desta velada, os da vespertina, aqueles cos que te quedaches despois da cea...!

-Hai de todo, que este balneario xa se parece á Arca de Noé, ¡un mundo, chico! ¡Chico o mundo, que non ti, non penses mal! ¡Un mundo nadando por encima do outro, do outro mundo!

-¿Iso da Arca...? Non, iso será en botánica, pois o que é en zooloxía, aquí, por non ter, nin gato!

-¡Animais racionais, querido Gatte, que en ciencias es bastante curto..., a pesares do que levas estudado! ¡Einstein chapou menos cá ti, e chegou a saber máis, moito máis!

Xa que me relativizaba, daquela filosofei un pouco; polo menos esa foi a miña intención:

-Isto si que é un fenómeno, que nos tempos que corren é un milagre atoparse con racionais, ¡e xa non digamos de categoría!

Ela coñéceme tan ben, tan ben, que nin caso me fai cando divago, así que continuou enrolada na súa perorada:

-Por exemplo, unha señora que é da parte de Villablino, que co home na mina, o que se di enterrado, e ela cavando nas viñas, atendendo, de paso, unha taberna, logrou dar estudios a tres fillos..., ¡e maila carreira de Enxeñeiro á filla! A continuación comproulles, a cada un, seu piso, en Ponferrada... Todo honrado, segundo di, ¡e sen mestura-lo viño! ¿Incrible, non si?

Parei a pondera-lo caso, de tan singular que era:

-¡Que amazona, vaia exemplar; esa tal habería que retratala..., para a galería das mozas ilustres!

-Aínda temos máis: O benxamín, que teñen cinco, saíulles algo diminuído, e para máis congoxa, de cativo pilloulle o tren un calcaño, rematándolles a función un animal de médico, un Hipócrates deses, que estaba mellor na corte... Na de Madrid, non, na outra. Amputoulle ao rapaz media perna; sen necesidade real, suponse.

-¡Si que foi drama! ¡Tamén incrible! -Érao, realmente, así que falei en serio, por esta vez.

-¡Non foi, é, en presente, que o rapaz vive, e cóidano entre tódolos irmáns, por trimestres! É drama en si, por suposto, pero tamén é gloria, que con tantos esforzos e con tantas angustias, curtiu o seu carácter. Xa verás cando cha presente; qué dozura de muller, que logo parece unha santa. ¡Os leoneses sonche uns veciños que nos honran; de categoría, que despois de todo é unha grandeza confinar coa terra dos leóns! ¿Sabíalo?

Chisqueille un ollo, ao pícaro, pero deixeina no erro de pensar que iso de León vén dos leóns en lugar daquilo da Legio romana.

-¿E santos, tal que Froiláns, non hai ningún por aquí? ¡Mira que son un celoso deles, sempre coas mulleres axeonlladas aos seus pés!

Quedouse silente por un intre, reactivando na memoria. ¡Coma se fose un ordenador!

-Agora que o dis, si, tamén, que hai un señor que é unha metade monxe, e a outra, soldado. ¡Unha historia de película...! Esta quenda de bañistas logo parece un retablo de vellas glorias, que aínda non din con ningunha persoa vulgar. Se fose periodista, periodista fetén quero dicir, deses de carreira, daquela faría unha crónica deles, que aquí si que temos humanidade, sufrimento, esperanza... ¡Resignación, e ao mesmo tempo, sal e ledicia! Isto éche a antítese dun desfile de vidas ocas, baleiras, poño por caso esas que ensinan as coxas na tele, ou nas revistas do corazón..., ¡á falta doutros méritos que lucir, supoño! Se a xente soubese deste sitio, deste balneario, aquí estaríamos mal; ¡peor que na praia...! ¡Hai que ver estes cucos de Lugo, cómo esconden as cousas boas..., ou qué pouco as pregoan! ¡Cucos, cucos eles, que se van ao niño alleo!

Sentinme feliz de vela así, de notar que ela tamén o estaba sendo. ¿Por que, meu Deus, iso de botarlle vinagre ás nupcias..., co bo que debía estar aquel viño de Caná? O malo é que non hai telemando capaz de cambiárlle-la onda ás mulleres... ¿Inventarase algún día? No ínterim hai que ter paciencia, que é fácil deixarse tentar pola violencia de xénero. En vista diso, divaguei:

-Polo que a ti se refire, mon amour, aquí terás unhas vacacións descansadas, satisfactorias, xa que, segundo me contas, neste calvario sobran cireneos. Querida esposa, o peor é que vas quedar en paro..., ¡sen paga!

-¡É talmente como cho digo! Incluso non sei se avisar a un periodista, deses amigos teus..., para que fiche estas vidas exemplares, que xa está ben de mostrar escándalos, e máxime habendo tantas virtudes..., ¡digamos que, recatadas, pero exemplares, estimulantes!

Para facela rabiar reneguei, pero foi en broma:

-¡Ca, muller! Avisa-los periodistas para estas cousas, nunca, que sempre van de présa; e logo que prefiren a vida mundana, mala e perversa, que é a noticiable, a espectacular, a que nutre aos devoradores de periódicos. Estas historias de bañistas que se curan a si mesmos son máis propias para unhas charlas da terceira idade, que os presbicias len pouco, e sempre amodiño... O mellor será que sigas por aí, espreitándolle-las vidas, maiormente as exemplares, que xa perxeñarei , eu mesmo, unhas fichas, para inserilas nunha novela de tese, ¡pero das miñas! De momento, cóntame o dese monxe, esa especie de templario...

Quen non saiba aproveitarse dun amencer encamado, pulla vai e pulla vén co seu cónxuxe, ese tal que non se case, que estar cerca dunha muller e non gozar da súa parola, tan amenas que son, ¡por veces!, ese tal..., ¡ao Polo Norte!

-Empezarei por unha das metade, pola militar... ¿Váleche? Foi un dos valentes de Aranda, alá por Teruel, camiño de Vinaroz... Segundo avanzaba, que era Sarxento, e por tanto ía diante dos soldados, coa pistola na man, por suposto, alguén de enfronte, un daqueles roxos, apuntou primeiro..., e el quedouse sen pistola; ¡sen pistola e manco, á perpetuidade! Os republicanos seica eran así de brutos; ¡e mais tíñanse por intelectuais, segundo conta ese señor! Dixéronme as asturianas que o outro ano, ademais de apoiarse nas muletas...

-¿Non dixeches que era manco? ¿Daquela, como...?

-¡Éo: manco, xordo e lumbáxico! ¡Meu pobre, un bandallo! Ademais das muletas, viña auxiliado pola súa muller, que foi a enfermeira que o atendeu daquela, no Hospital Militar da Coruña... Das referencias que dan, unha muller encantadora, que ata o sería, pois, con tales feitos, ¡demostrado queda! O caso é que lle morreu aquela esposa, a enfermeira digo, por Semana Santa... Estes días o bo do señor seica deu en matinar que a súa muller, desde o Ceo, podía auxilialo, do mellor, así que se animou a vir aos chorros, para o lumbago, ¡a catro patas! ¿Non é un santo valente; éo?

¡Sendo así, que razón tiña! Acabei dándolla:

-¡Si, muller, iso é máis que ser valente; en serio que si!

-Tamén che podo referir o caso da Rosa de Valdeorras, que lle vou chamar así, Rosa, para entendernos, que xa a viches. É esa tan guapa que baixa cun albornoz de felpa, así, de rizo americano...; ¡unha pimpinela! ¿Sabes cal che digo? ¡Seguro que si, co Adán que ti es, que só tes unha Eva, porque..., porque o manda Deus!

-Xa me decato: ten uns ollazos azuis...; tanto, que xa parece estranxeira. ¿Daquela, cal é o seu caso?

-Anticipareiche unha sinopse, que me volve o sono, e non é cousa de desperdicialo, que pronto tocará o meu espertador..., que o puxen para baixar ás masaxes hidráulicas. Esa Rosa é Mestra... ¡Coma min, unha colega! Casada cun louseiro deses do Barco... Por iso, cando mo dixo, saíume un chiste pésimo, pero ela é de tan boa paz, que nin se enfadou.

-Cóntamo, muller, todo, pero primeiro o teu chiste. Xa sabes que é para a miña antoloxía dos disparates; ¡un best-seller en potencia, outro...!

-Pois, díxenlle que iso de casar cun louseiro encontrábao axeitado..., por aquilo de que as mestras do noso tempo éramos unhas devotas do pizarrín...; ¡o “Bic” de daquela!

-Non te cases cun ferreiro..., ¡quiquiriquí!, que te queimarán as muxicas...; ¡as muxicas e mailo cacaracá! -Parodiei. Este dito, que provén dunha cantiga popular, lérao nun libro de don Isaac Rielo Carballo, así que son plumas de cuco, erudición allea.

-¡Si, iso! Para que vexas como foi: Escribiron, non sei se na lousa ou na cama, tres cartas, ¡a París!, e como consecuencia viñéronlles tres nenas; ¡de ano en ano! Pero o bo chiste foi o dela, que me dixo, falando das fillas e das preocupacións que lle dan: -"De nenas, tiven coidado de que non se caesen, e mira ti por onde, agora, de mociñas, tal e como están os mundos, preocúpame..., ¡que mas tiren! Por esa preocupación, estou desexando casalas. Por certo, -preguntoume a min, e eu pásoche o recado-, ¿non saberás de tres irmáns, de boa familia, a ser posible colocados na Xunta, dos do cadro, de un oitenta para arriba, que queiran ir ao altar, todos eles, xuntos, asemade? Díxome que é para aforrar dous banquetes, que con tres fillas..., ¡xa ves! ¿Que che parece, meu toleirán; é un caso divertido; non é?

-¡Si, muller, é divertido, moito, que tamén o es ti..., cando dormes! Veña, amor, súbete ese embozo da saba, que o resío é malo. Sobre todo por se anda por aquí certo desertor da Santa Compaña..., ¡que non te vexa así, impúdica, feita unha Cleo!

-¿Quen anda; onde? ¿Quen dis, de quen falas? -Aluspiouse de mala maneira, esperando que lle contase unha historia das miñas, acaso en troques das súas..., ¡por iso dos gananciais, supoño!

-¡Muller, trátase dun impúdico, outro; xa che dixen que é un deses da Santa Compaña; un coñecido meu, que non teu, que aínda non foi ao Santo Cristo de Goián, e iso que está en pena, unha pena de vinte séculos..., de momento!

-¡Ai, logo! Pois, se sae do purgatorio con só ir aló, ao Santo Cristo, dende aquí quédalle á man..., apartando aí en Nadela. Nesta provincia, coas comunicacións radiais, todo resulta cómodo, cerquiña da Capital, o que non deixa de ser unha avantaxe turística. ¡Por certo, pouco explotada!

Collín a súa man por riba das sabas:

-¡Máis cerca estou de ti, eu, e nin caso me fas, querida donicela!

-¡Será egoísta, vello panzudo...! ¿Por qué non copias destes lugueses, ¡digo, destes lucenses, que igual se enfadan!, tan estirados e tan refinados que son? Poño por caso, aqueles que vimos no Círculo, aquel día, naquela conferencia... ¡Estes si que son persoas distinguidas! Seguro que lle dan dúas voltas á muralla sen alasar, e iso fai, se non erro, catro quilómetros e un cuarto doutro, case que unha legua... Pero ti, meu amor..., ¡a túa distinción é estomacal; séxase, esférica!

-¡Cariño, qué equivocada estás! ¡Un home ovalado, ovo é, todo el; a mesmísima esencia da substancia viril! ¿Capiscas?

-¡Ai, cata que non, pero non é así, que a esencia éche outra, que un home pequeno é un fol de veleno! -Retrucoume poñendo unha cara que para si a quixese o Fiscal do Reino.

¿Que ía facer eu ante aquelas fintas que me descolocaban? ¡O que se lle fai a un neno encordión: invitala a durmir, cantaruxarlle!

-¡Dúrmete, encanto; dúrmete..., para que o sexas!

Con este conxuro, durmiuse, outra vez, que nin que estivese no berce. O caso foi que nos meteramos de rondón naquela aventura, sen case pensalo, pero ás veces matinar as cousas é contraproducente. Nun só día, e xa esquecera, por completo, aqueles atascos praieiros... ¡Felicidades da vida termal, que por algo gustaban dela aqueles sibaritas, aqueles romanos do cu permanentemente mollado, fose no Tíber, fose no Miño!

.../...