Pouquiño a pouco

Case seguro que vostede coñece aquela fábula da lebre e máis da tartaruga ou sapoconcho.
¿Coñece tamén algunhas persoas que se cren moi listas e actuan como a lebre da fábula?
Pois, haber hainas. Eu teño coñecido moitas a través dos meus dilatados anos de vida profesional no ensino.

Hai moitas persoas que nacen dotadas de boas capacidades e saben aproveitalas. Son persoas que acadan moitos coñecementos.

Tamén hai outras que se tomaron demasiados “momentos de relax” e cando se dan conta…perderon a oportunidade.
Se a aproveitaran, outro galo lles cantaría.

Porque:
A algunhas persoas pásalles que:
“Cuando el juicio ha venido, el tiempo se ha ido”

Seguro que temén coñece persoas de capacidade intelectual normal, pero dotadas de constancia e tesón.
Unhas teñen a sorte de nacer en familias económicamente fortes e resúltalles fácil situarse na vida.

Hai outras que nin naceron dotadas de altas capacidades, nin lles tocou nacer en familias ben situadas.
Pero teñen unha gran virtude:
-A capacidade de esforzo.
-Non regatean sacrificios.
- Saben renunciar a unhas cousas a favor doutras mellores.
-Traballan, traballan e seguen traballando porque a súa meta está moi alta.
-Son persoas constantes como o sapoconcho.
-Son persoas loitadoras.
-Son persoas con aspiracións nobles e elevadas.

Este tipo de persoas hainas e co seu bo facer, levan adiante grandes empresas:
-Se a súa aspiración é conseguir una carreira, estudian incansablemente. A veces encontran algún atranco, pero non se desaniman.
-Se a súa aspiración consiste en acadar bens materiais, son capaces de facer o traballo que sexa e as horas que fagan falta para levar un bo xornal para a casa.
Na actualidade son máis necesarios que nunca o espírito de sacrificio e a constancia, pero non están de moda.

Para empezar. hoxe en día dáselle todo feito ós nenos:
-Os xoguetes non son de fabricación caseira como eran os dos nosos tempos. Hoxe cómpranse, estréanse e o segundo día xa perderon o mérito.
-Os alimentos en moitas ocasións son “precociñados” porque resultan máis rápidos.O factor tempo valórase moito.
-A roupa cámbiase de cada pouco porque saen marcas novas e as rebaixas tentan.
-Co calzado pasa outro tanto.
-Cos móviles, coas tabletas, cos ordenadores…eso xa é unha febre.
-Co pracer e co hedonismo, non digamos:
Pracer a primeira vista e hedonismo, canto máis mellor.

Salvando moi honrosas excepcións…, este é o panorama que presenta o mapa dunha boa parte da sociedade de hoxe en día.

Hoxe en día, pedimos e pedimos e volvemos a pedir esto, aquelo e aqueloutro.
-A infancia e a xuventude –principalmente- piden e dáselles
Pide un xoguete e cómpraselle tanto se estudia moito como se non estudia.
(Total aínda é moi novo para ter responsabilidades- pensan algúns)

Un xove sen traballo, sen oficio nen beneficio, pide un coche e cómpraselle e se pode ser de gama alta, mellor.
Ten que presumir diante dos outros…
(Vaia, vaia…penso eu)

Non nos paramos a preguntar:
¿Podo comprar esto?
¿Convenme compralo?
Non, non… ¡Aquí e agora!
¿Non estaremos equivocados?
-O que non se suda, non se disfruta.
-O que non costa, non se valora.
¿Cando recapacitaremos que as cousas ben feitas levan o seu tempo?
¿Cando comprenderemos que non gañamos nada queimando etapas da vida?
Porque cada etapa hai que saboreala lentamente para collerlle o ser verdadeiro gusto.
Roma non se fixo nun día.

Unha persoa non se forma da noite para a mañá.
-Antes de andar, hai que gatear.
-Antes de ser xove, hai pasar a adolescencia.
-Antes de xubilarse, hai que pasar pola vida laboral.
-E así pasa con todo.

Hai que ir pouco a pouco, pasiño a pasiño.
Non se poden construír castelos no aire.
“CASTELOS NO AIRE, NON” será o título do seguinte artigo.
Antes de rematar, quero agradecer a todas aquelas persoas que pouco a pouco foron labrando silenciosamente o nivel de benestar que hoxe disfrutamos.
A ver que facemos nós para deixarlles un futuro mellor ós que veñen detrás.
Coa axuda de todos, conseguirémolo.
Moitas grazas pola parte que lle toca.