Palabra calada

Dentro de só tres días, o próximo mércores, é tamén día santo, un día fermoso e cheo de ilusións como o é tódolos anos a entrañábel festa dos Reis Magos a pouco de comezar o novo ano. Antonte celebramos ademais a festividade de “Santa María Nai de Deus” co que comezou tamén unha vez máis o novo ano, que agora se chama 2016. Por todo isto procurarei hoxe ser algo máis breve, porque o que importa non é o moito oír e falar, aínda que se trate de temas tan importantes e instrutivos, senón o moito darlle voltas no noso interior, no noso corazón, ás grandezas que Deus fixo e segue a facer entre nós.

Temos que abrirlle a Deus Pai as portas do noso interior para que nos fale a todos por medio do seu Fillo, que é –tal como nos di Xoán no evanxeo de hoxe- a Palabra, a Palabra de Deus ó mundo, á humanidade toda.

Por medio desa palabra de Deus convertémonos en fillos de Deus, asemellándonos ó fillo benquerido de Deus, Xesús. Temos que ir aprendendo a concentrarnos naquilo que é o esencial, o máis fundamental, da mensaxe cristiá. Unha aprendizaxe que non pode ser só teórica, senón que ha ser sobre todo viva e práctica. Nestas festas que estamos a celebrar no tempo de Nadal hai moita fondura e misterio. É nelas onde aparece a nosa irmandade con Xesús e, en consecuencia, a nosa relación filial con Deus Pai. Esta é a estrutura básica da nosa fe. Ese foi e é desde sempre o misterioso proxecto de Deus Pai con todos nós.

Paulo dínolo na súa carta ós Efesios da segunda Lectura de hoxe. En Xesús, comenta el, estamos todos “benditos”. Pois foi nel e “por medio” del, por medio de Xesús, cómo Deus Pai nos “escolleu” e “predestinou” a todos nós, “antes da creación do mundo”, para “sermos fillos adoptivos seus”. Isto é algo que ningún pensamento humano podería sospeitar desde si mesmo, se non nos fose revelado por medio de Xesús. Un Xesús que coñece a seu Pai Deus como fillo “benquerido”, que se relaciona polo tanto con el de maneira intimamente familiar, única.

Como este Deus Pai é para nós absolutamente infinito e resúltanos, en consecuencia, totalmente imposíbel entendelo e comprendelo directamente, por iso se nos comunica a través do seu Fillo humanizado, feito home. A un neno, a un coma nós, si que os podemos en certa medida entender, porque participan da nosa común humanidade. É así como Xesús se converte na Palabra de Deus, sendo ó mesmo tempo, esta mesma Palabra, tan divina coma o Pai que a pronuncia, que a dirixe a nós. Por iso é tan fondo, tan sublime e -por estraño que poida parecer- tan doado tamén de entender o que se nos di neste, tan famoso, comezo do evanxeo de Xoán, que acabamos de proclamar e escoitar.

Xesús é a “palabra” de Deus Pai ó mundo. É Deus mesmo quen nos dirixe a súa palabra. Con iso quedamos automaticamente dignificados. Cando un grande, e non pode haber ninguén meirande ca Deus, lle dirixe a un a palabra, queda un ipso facto transformado. Entra un nunha relación insospeitada. Pasamos de ser un ninguén, unha nada, algo totalmente insignificante, á dignidade e grandeza de vérmonos convertidos en “fillos de Deus”. Podemos dicir que nacemos de novo. Xoán dinos que “nacemos” así da “vontade de Deus”. Ó nacermos deste xeito divino, recibimos –continúa a proclamar Xoán- “o poder de sermos fillos de Deus”. Tal e como soa. Non desvaloricemos esta gran mensaxe cristiá: “fillos de Deus”, adoptivos, mais verdadeiros, auténticos.

Por iso, esa gran mensaxe de Xesús como “Palabra” de Deus a nós que nos converte en fillos de Deus Pai, ten unha inconcibíbel capacidade vivificadora e iluminadora. Nesa palabra, dísenos no evanxeo de hoxe, está a “vida”. Xesús diranos: “Eu son o camiño, a verdade e A VIDA”. Unha vida que, ó mesmo tempo, é “luz dos homes”, luz contra a que nada poden facer as tebras. “A Palabra –dinos Xoán- era a verdadeira luz que aluma a todo home que vén a este mundo”. “Eu son –diranos Xesús- a LUZ do mundo”. Xesús, palabra de Deus Pai ó mundo, é para Xoán ese novo sol que espalla vida, calor e luminosidade fronte a calquera clase de morte ou escuridade.

Por todo isto, Xesús como “palabra” non é unha palabra oca, baleira, abstracta. É, polo contrario, unha palabra con peso, con contido, con carne. “A Palabra fíxose carne”, dísenos no evanxeo de Xoán. Da mesma maneira que Deus Pai é en si mesmo plenitude, riqueza e realidade infinitas, así o é tamén a súa Palabra. Non podía ser ela doutra forma. Así, por Xesús podemos saber cómo é Deus. Este é o resumo e a conclusión da reflexión de Xoán: “A Deus ninguén o viu; o Unixénito, que está no seo do Pai, foi quen nolo revelou”.

Deámoslle grazas a Deus por ter querido manifestársenos no seu fillo Xesús, aparecendo entre nós, como nos di tamén Xoán, “cheo de graza e de verdade”.
Para rematar, léovos un poema de Merlo: Mercedes Losada Espinosa, irmá de Xaquín Losada e filla de Antón Losada Diéguez. Mandoumo, escrito a man por ela, como felicitación de Nadal:

Calémonos todos!
Naceu a PALABRA
e nace calada,
nun Neno sen fala.
PALABRA DIVINA
que queima e abrasa.
PALABRA que é fonte
do AMAR e da GRAZA.
Mirando a Deus Neno
o silencio fala,
e... di tantas cousas...!
Aínda sen ter son
fala ao corazón.