Por culpa dos pés

Esgotado. De estar quieto. Ou de moverme a modiño, moi a modiño. Non sei se conseguirei escribir. Consigo coller o bolígrafo, pero ó suxeitalo con forza (sempre o suxeito con tanta forza que teño incluso un calo no dedo medio ou o pai de todos), digo que ó suxeitalo atácame a cambra na man. Eu sempre digo que se me “encatramusa”. Encatramúsaseme a man, encatramúsanseme as pernas, encatramúsanseme os dedos. Teño que deixar de escribir e darlle unha masaxe á man. As cambras débense a que levo todo o día, levo dous días dálle que dálle á tesoira da poda. E isto cansa. Aínda que, o que máis me cansa é o de estar quieto, ou moverme a modiño, moi a modiño.

Por culpa dos pés. Estes son os que me matan, os que me crucifican con esa lentitude. Díxeno sempre: prefiro percorrer os 30 quilómetros que hai de Ourense a Baños de Molgas a un paso normal que pasear só que sexa unha gabia da Costa da Gándara. Estou esgotado. Case non consigo escribir. Mais estouno facendo, malamente, porque… hai que escribir.