De pura cerna (59)

¡Iso, encima!
Dous días despois daquela reunión no Café Varela acudiu Herminia á casa de súa curmá, da Neves, para informarse daquel..., ¿choio? En definitiva, de que ela, ela mesma, xa estaba viúva do Ádam Merton, ceibe dunhas nupcias celebradas sen papeis, simplemente entre as sabas, e por tanto, libre de toda vinculación que pasase pola paternidade da súa filla.

Despois de evocar aquel calvario que lle debían, uns e outros, ao gringo Ádam, seguiron, ámbalas dúas, coas devocións do caso, e acordaron encargar Misas, sequera un novenario, polas nosas intencións, sen máis explicación, na igrexa dos Xerónimos; a intención, obviamente mental, referíase ao finado Ádam Merton, por se, de milagre, se atopaba no Purgatorio, que habería que sacalo á forza de indulxencias, ¡aínda que só fose para que non causase molestias á veciñanza, que naquel antro xa terían as súas incomodidades, de sobra!

En canto ao fideicomiso, optaron, sen a menor vacilación, unanimemente, por deixar transcorrer o prazo de reclamación da herdanza, en branco, sen dar sinais de vida, para que o asumise e se beneficiase, directamente, a Beneficencia Cubana, ¡pois mellor destino que ese, imposible, e máxime dada a procedencia daquela fortuna!

Polo que respecta a Herminia, á parte de manter incólume o seu status familiar, nin todo Cuba lle era prezo suficiente para anular a paternidade, oficial, legal, de Nicasio, maiormente se iso implicaba resucita-lo Merton, ¡nin sequera de nome! Aqueles días funcionaron á perfección as mensaxes telepáticas de tódolos directamente interesados naquela cuestión, naquel segredo, con uniformidade de criterio, se ben por circunstancias diferentes. Das misas, de encargalas e de asistir na representación familiar, encargouse Neves.

Ausente Herminia, despois de acompañala á parada de taxis de Neptuno, Nicasio foi á súa tinturería, para recibi-la liquidación do día, demorando no arranxo dos seus papeis contables, cousa que non dera apreso con soltura. Por iso o chamou Neves, á media noite, en vista daquela tardanza:

-¡Xa saberás por qué te chamo, que tódolos días é igual! ¿E se viñeses polo teatro, a ver se están por alí eses do ensaio? – Máis que suxerirllo, clamaoullo.

-¡Muller, tranquila, ou qué vai ser isto, tódolos días de velorio! Cálmate, que saio agora mesmo.

Cando se deitaron, tarde, xa por sobre do día, cansos de esperar pola moza, unha vez máis:

-Nicasio, deixa esa porta entornada, ¡para saber cando entra!

Non entrou arriba, non subiu ao piso ata moi tarde, que estivera repousando, repousando e reflexionando, unha vez máis, naquel banco do portal, a soas cos seus fantasmas, que xa lle resultaba habitual, inevitable, facer a soas o balanzo do día. Volvera da rúa mesmo pisándolle os tacóns ao seu padriño, que incluso o vira garda-lo auto. Aqueles patrucios, aqueles adoptivos, falaron e falaron, dando mil voltas na cama, desasosegados; e outras tantas, polo menos, cavilando naquel tema que tan obsesivo lles resultaba, ata que a oíron entrar, ¡por fin!, aló ás tantas:

-Neviñas, pasa, vén aquí un momento! ¡Ditosos os ollos…! ¿Ti sabes qué hora é?

A rapaza, de mala gana, pero entrou no dormitorio de seus pais, tentando calmalos:

-¡Mamá, cada traballo ten o seu horario; e déixame en paz, que ti es unha pesada, sempre matinando no mesmo, nas miñas ausencias!

-Neves, filliña, -díxolle entón Nicasio, agarimoso, tentando face-las paces definitivas, -¿cando vas ser xusta e lle contestas a túa nai como Deus manda? Mira que tratei de comprenderte, que sempre confiei en ti, pero levas uns días intratable. ¡A verdade é esta, e se che proe, bótalle sal!

-¡Vaia, ho, colliches o andazo, pero, se calas, douche un bico! –Tratou de suavizar no pai.

-¡Neviñas, por Deus cho pido, -tamén agarimou Neves, captando a mensaxe conciliadora do seu home, -que os nervios xa me estalan, e a Nicasio, tamén, coma unha traca! Dinos sequera qué che pasou para que veñas a deshora...

-¡Que pesados...! Veño de traballar, que estou contratada para substituír a unha cantante – bailarina que está, que se puxo..., que non pode coa barriga, así que teño aí a miña oportunidade. Estou choiando, e vosoutros aquí, en vez de sentirvos orgullosos do meu traballo artístico, que seica se me dá bastante ben, canto se vos ocorre é botarme en cara o tarde que veño. ¡Pois si que me deixades elección!

-Que Deus nos asista, a onde fuches parar, a ensina-las pernas nun teatro! ¿Dixéchesllo á túa madriña...?

-Mamá, sempre estás coa mesma andrómena: ¡túa madriña, túa madriña...! ¿Por qué non me leva, ela, da man, ao teatro, e me recolle ao saír?

-¡Desagradecida! ¿É que non acaba de doarche un piso, un regalo de voda, que cho deixa quedar, aínda que non decidas casarte? ¡Muller, tenlle un respecto! –Escandalizouse Neves.

-¿Deixádesme sentar, aquí, aos pés da vosa cama, coma unha nena obediente? Daquela vou recapitular: ¿É, ou non é certo, que me tivestes profesores de ballet, de canto, de música...; e incluso de ruso, de ruso portuario? ¡Se só queriades que fose médico, o demais sobraba!

-Nicasio, ti sempre calas; ¿vaslle consentir que nos dea queixas? ¡Educa nela, mentres sexa posible!

Pero Nicasio escapuliuse pola tanxente:

-¡Cala tamén ti, muller, que co visto, visto, resulta que nos equivocamos! Todas aquelas cousas, e máis aínda, que me estou lembrando de cando lle esixías que andase en tacóns, aquí pola casa, cunha almofía na cabeza..., para que fose, para que se fixese, unha dama distinguida, unha señorita de familia ben, ¡pero na súa casa, coas súas amizades! ¡Na súa casa, e non para que saíse unha tirada desas, desas do teatro!

-¿Nicasio...; tamén ti, Brutus? ¡Que malleira! –Neviñas, na soidade daquela incomprensión, botouse as mans á cabeza, con desespero.

-¡Ai, Deus, que me cae o ceo enriba! ¿Chámaslle bruto a teu pai? –Escandalizouse Neves.

-Chameille Nicasio, ¡e chámase así! O de Brutus é unha metáfora, unha cousa da Historia, que non me apetece explicar, que estou sen saliva, do que cantei, pero tamén doutras cousas.

Nicasio non se ofendeu; naquel intre era capaz de poñerse a gatas para recuperar a paz familiar:

-Chámame como queiras, filliña, que con calquera nome son o mesmo; e quéroche o mesmo, por días de vida, pero non desgustes a túa nai... ¡Iso non cho consinto!

Neviñas temeu que naquela lea foran a dicirse inconveniencias, hipersensibilizados, nerviosos, todos eles, por aquela precipitación dos acontecementos, así que tomou as rendas para rexer a familia, para regulamentala:

-¡Eh, parade un momentiño! Facédeme ese favor, que isto ten que quedar claro, desde hoxe; ¡pola harmonía familiar, precisamente por iso! A primeira na fronte, que nesta casa acabáronse os panos quentes co Arturo...., por se acaso chama, ou se vén por aquí! E disto tamén sei o que me digo, que a noiva son eu, ¡por se o esquecedes!

Interrompeuna Neves, resignada, por pura impotencia:

-¡Está ben, muller; por nós, o que queiras, xa que dubidas na decisión do teu casamento, pero terás que pensalo tres veces, que se perdes ao Arturo, outro rapaz desas calidades non che será fácil atopalo, nin atopalo nin atrapalo, que ben vexo os tempos que corren, e coñezo o gando que se cría neste país, pois desde a guerra fomos a peor. ¡E despois din que fixeron esa matanza para sanear España...!

Neviñas rilou os dentes nun arrebato de impotencia, nun silencio malamente contido:

-¿Que sabedes vosoutros das calidades do tal Arturo, nin da retranca da súa inefable familia! Pero deixémolo así. O segundo acordo que imos pactar é que, no sucesivo acábansevos as preocupacións de esperarme espertos. Agora que gano un diñeiro, e que teño un horario, digamos que algo especial, cando acabemos tarde quedarei a durmir cunha compañeira dese teatro, unha boa amiga, que alugou un pisiño alí cerca, en San Bernardo. Xa estamos niso, que así evitádesvos a perrencha de esperar por min; e pola miña parte, a de discutir por cuestións do meu traballo. ¡Isto, amiguiños, chámase simbiose!

-¿Sin qué...; sen sentido? ¡Encima diso, bromas! –Neves, anubrada con aqueles problemas, para ela inabarcables.

-Simbiose, naiciña; unha cousa que convén a varios, e por diversos motivos; pero deixémolo así.

-¡Neviñas, o de así, nada, que iso tampouco cho quero oír! Esta é a túa casa, e se non tes remedio no de vir tarde á túa camiña, xa que non segues estudando, daquela colles un taxi, que andan toda a noite. Xa nos iremos afacendo, ¡Deus mediante! –Resignouse Neves.

En vista de que non a ratificaba Nicasio, que seguía ollando na rapaza coma quen ve unha aparición, unha cousa, unha situación, unhas decisións inéditas e inesperadas, zarandeouno dun ombro:

-¿Nicasio, estás debaixo dun paraugas, ou que? ¿Non chove por ti? ¿Non es o pai desta nena? ¿Cómo lle consentes eses caprichos?

-¡Pois claro, muller, que xa o dis todo: que veña en taxi, que ela ten as chaves do piso, e ti e mais eu, daquela, con poñernos algodón nos oídos, que así libramos de saber a qué hora volve! Agora déixame durmir, que este torbón, o das dúas, con paraugas ou sen el, adorméceme. ¡Mesmo me sinto anestesiado, como daquela que me operaron da ingua!

Neviñas, que seguía aos pés da cama matrimonial, apertou as mans, clamando axuda ao Ceo, e díxolle a Nicasio:

-¡Mira, papi, non ironices, que estou falando en serio, e fágoo coa confianza dunha boa filla! Ademais non sei a qué veñen esas titorías comigo, que nin que estivese enmeigada, que as dúas primas eran dúas cativas..., ¡dunha aldea!, e por tanto ben inocentes e indefensas, pero as dúas fóronse para Cuba, á enigmática Cuba, soas, con decisión, que precisamente por iso merecen o meu respecto, ao máximo, pero a min aplicádesme a lei do funil, e iso non é correcto; ¡nin correcto nin xusto! ¡Por Deus volo pido, non me obriguedes a falar; deixádeme cos meus problemas e coas miñas decisións..., que hai moitas formas de violentar a unha persoa coma min, que xa non levo calcetas!

Neves, reiterativa, ¡coma sempre!, inflamada polas súas responsabilidades maternais:

-Neviñas, con calcetíns ou con medias de cristal, que pouco importa, deixemos isto; deixémolo por hoxe, que non teño ganas de porfía. ¡Mira, xa non sei o que digo, pero ti vés durmir, sempre, á casa, á túa casa; á hora que poidas, vale, pero sempre, e sempre o antes posible! ¿Prométesmo, princesiña?

-¡Xa veremos...! –Contestoulle a rapaza, evasiva, farta daquelas reiteracións. -¡Agora, babys, a soñar cos anxos! ¡Boa noite!

-¡Nin veremos, nin méscaras! ¿Ou estás tola? –Remachou Neves, carraxenta, persistente, desesperada.

-¿Tola? ¡Aínda non, pero ídesme poñer, cousa á que non estou disposta!

Súa madriña-nai fíxose de cruces por riba das sabas, ata que lle cansou a man:

-¡Santa Petronila, ti que preferiches morrer antes que casarte con aquel pagán de Roma, líbranos dos paganismos desta mocidade, que a esta rapaza viuna unha cousa mala, por aí fóra, nestas noites pecadentas de Madrid!

Neviñas, sen ganas, pero ante o grotesco da situación, riuse ostensiblemente, cos nervios en ebulición:

-¡Naiciña, víronme as meigas da túa terra, que por certo, víronme na distancia, que vosoutros nunca aló me levastes! ¿É que..., é que son fea para presentarme aos catetos dos vosos rueiros? ¿Verdade que me ides levar, este verán? ¿Verdade que non son fea? ¡No teatro ben me din que son unha beldade; unha beldade exótica, por máis datos; e que con iso teño asegurada a metade do meu éxito! ¿Neves, estás chorando? ¡Non, amor; miña raíña, iso non, que te fas vella, e aínda que por veces te pos roncha, non quero quedar orfa, por nada deste mundo! ¡Xúrocho!

-¡Ai, Neviñas, a tal momento tal quixera, ser vella coma os camiños, para morrer pronto, que este mundo, o voso, este que trouxo a guerra, que nin sei como dicilo..., fáiseme tan complicado que non o soporto! ¡Deus me ampare e me colla confesada, coa bula da Santa Cruzada na man!

Neviñas bicounos, transida de cariño filial, aos dous; e pasoulle a punta da saba a súa nai, secándolle os ollos, agarimosa:

-Basta xa, meu sol, deixa de chorar, que tes os ollos demasiado grandes, e vánseche saír das olleiras. ¿Non si, Nicasio; non si, papaíño bigotudo?

O pai adoptivo, upándose na cama, tirou da rapaza contra si, e deulle unha aperta enorme, con aqueles brazos tamén enormes, estirados na súa infancia co manexo das ferramentas agrícolas:

-¡Miña nena, es unha tarabela, que sempre estás xirando, e ruxindo, pero polo menos tes bo corazón; iso si!

-¡Naturalmente, que teño a quen imitar; teño bos exemplos, aquí mesmo, a carón miña, nesta cama isabelina!

-¡Desde logo, muller, desde logo, mal que nos estea dicilo, pero ás veces esquécelo! ¡Se tiveses a memoria de túa madriña...! -Neves, desbordada.

A rapaza non soportou aquela alusión á súa madriña, e foise para o seu dormitorio sen outra palabra, para ir chorar, tamén ela, pero no seu cuarto. Desde que se retirou, os seus adoptivos, ¡adoptivos sen adopción legal, ou máis exactamente, ilegal!, seguiron matinando:

-¿Qué facemos, Nicasio? A miña cabeza está coma un muíño cando se lle acaba a fornada, que se queda moendo na pedra, pedra sobre pedra, ao baleiro, que xa non sei qué dicir, ¡nin qué dicir nin qué pensar!

-Neves, durme un pouco, que logo é de día; e mañá pasarei pola farmacia, que Rodrigo acostuma a saír, e le o periódico no bar da esquina, así que se entretén un bo anaco... Aproveitarei para falar con túa curmá, a soas, que lle vou propoñer que nuns días de experimento non bouremos coa nena, que imos acabar tolos, todos tolos, todos nós, e daquela non conseguiremos nada, que esta, o que é de testán..., ¡ao pai, ao Merton! ¿Sabes como fan os toureiros, que deixan desengana-la fera cando sae do touril, cando entra na praza? Pois nós, o mesmo, que Neviñas precisa desafogarse, na praza ou no teatro; ¡e o resto, nas mans de Deus!

Neves non conformou coa reflexión do seu home:

-¡Pero qué bruto; mira que comparar unha moza cos touros...! Aquí, no noso caso, a receita tiña que ser outra, ¡pero non a quere! Dicían aló, no noso Montecubeiro, falando do lobo, ¡Non se pode con el, hai que casalo! Pois, neste caso, coa Neviñas..., ¡outra de lenzo! ¡Ai Nicasio, Nicasio, o que é a vida, tan en contra que estabamos dos rojos, aló por dentro, por aquilo do divorcio, aquelas compañeiras de quita e pon, aquelas novidades..., e agora veñen estes cristiáns novos, cos Exercicios de San Ignacio ao lombo, e resulta que menos aínda, que nin casar queren!

Nicasio deuse outra volta para atopa-la postura cómoda, amodorrado co sono; pero aínda así, díxolle:

-¡Ai, muller, grazas; ti segue por aí, con ese tema, que se me falas dos rojos, daquela venme o sono, deseguida..., mesmo coma se me contases un conto da Santa Compaña!
…/…