Que non se nos suban ás barbas

As dúas novas máis importantes da semana pasada creo que son fáciles de resumir, aínda que difíciles de analizar. O asunto de Francia. Unha desgraza. Pero hai desgrazas practicamente todos os días en case todos os lugares do mundo, e para estes non espertamos á nosa conciencia. Témola tan domada, tan sometida que aínda que leamos que houbo centos de vítimas no Oriente Próximo ou miles de esfameados e mortos de fame no corno de África, non se nos ocorre acender unha vela nin gardar minutos de silencio. Para que?; se non son da nosa contorna. Pasa o mesmo que coa corrupción política, que está tan arraigada que xa a asumimos como tal. Tan só espertamos se nos toca moi pero que moi de cerca.

Os franceses, ianquis e demais europeos occidentais (nin tan sequera meto xa ós europeos orientais, que son distintos, son “outros”) son xente civilizada. Todo o resto, incluída América Latina, son borralla á que deixamos podrecer sen ningún cargo de conciencia. É mais, para que esta non esperte, facemos uso da lei do talión e, ale, bombas a esgalla. Non vaia ser que se nos suban ás barbas.

O Festival de Cine de Ourense. Alá foi a 20 edición. Xa son anos, non si? Pois aínda se seguirá criticando en 20 máis. Porque o presuposto é ridículo. Porque o presuposto sae dos nosos petos. Porque non traemos famosos (non digo xa estrelas). Por que demo traemos ós famosos! O de menos é analizar, descubrir, presumir de cultura. Para que queremos cultura se despois toda esta vertémola nas bombas e acentuamos a diferenza de clases entre países ou seres humanos.