Arde Galicia

Onte día sete de agosto Galicia ardía polos catro costados. A nai Galicia estaba tocada a estaban ferindo de gravidade. No Salnés, Barbanza en Vilagarcia onde me atopo, a miña sensación non a podo describir. Desde que teño uso da razón no lembro cousa semellante, pasei por estados de mágoa, tristura, impotencia, sufrimento e decepción.
Aquela espesa cortiña de fume impedía a visión por tódalas partes, o cheiro, a cinza voando parecía o inferno na terra, cada vez que pasaban as horas a rabia e a impotencia consumían a miña testa.

Fálase dunha actividade delictiva. Outros falan de tramas organizadas, pero non deixa de ser sospeitoso a forma e o feito como plantaron lume os montes. A tipoloxía foi novedosa, ventos fortes do Nordés soprando desde o xoves día 3, focos de lume moi concretos á beira das estradas preto de núcleos de poboación e en zonas de difícil acceso das cuadrillas, se un non crera nos “pirómanos”, da a sensación dunha planificación loxística de moito carallo e iso non o fan catro tolos descerebrados.
O que si é ben certo que estes incendiarios o teñen claro que o mes máis rendible para eles é agosto pola ausencia de persoal nas administracións polo período vacacional.
¿Quen está detrás destes incendios? . Abondan moitas teorías: Madeireiros que foron víctimas de moitas acusacións. Agricultores e gandeiros, aparentemente son máis víctimas que culpables. Especulación Inmobiliaria, coa nova Lei de Montes non se poderá cambiar o uso dos terreos afectados nos vindeiros 30 anos.

Son hipóteses que agora estase a rexeitar, inclusive polas mesmas administracións.
Outra teoría é a das cuadrillas contraincendios e hai quen fala da conspiración política.
Si hai delincuentes terroristas desta calaña, teñen que aparecer, poñelos ante a xustiza e aplicarlle as máximas penas e si aparece algunha trama organizada, o máximo responsable con nome e apelidos sexa levado aos tribunais e que todo o peso da Lei lle sexa aplicado ata as últimas consecuencias, xa que isto foi un ataque a un ben común a un ben de todos a unha Galicia que agora está chorando de rabexa, foi como unha coitelada no mesmo corazón da nosa terra e iso é imperdoable.

Mentres o país non afronte a limpeza dos seus montes e unha explotación racional dos mesmos, que sexa capaz de xenerar madeira, enerxía e moitos máis intereses económicos sostibles, ou sexa, mentres o monte non xenere beneficio para todo o que vive no seu entorno os montes seguiran ardendo por abandono e deixadés.
Remato con rabexa este artigo, e vou dicir algo que tamén entra na lóxica da idiosincrasia do galego, coido que polo xeral aínda que tamén me toca: o galego é basto e un pouco estúpido en canto á estética e máis ben deixado en canto ao aspecto do que lle rodea, finalmente inculto sobre a naturaleza. Si un de nós se pon a ler a abondosa literatura de D. Ramón del Valle-Inclán algo sacamos en conclusión de que este gran literato coñecía moi ben aos galegos. Vivindo coas devanditas “virtudes” nunca faceremos camiño ao andar.