A rúa é nosa

Din os nenos. A rúa debería ser nosa, pensan sen pensar as meniñas. A rúa é nosa di a rapazada que vive convivindo nese escenario amable e lúdico dos amores primeiros.

A rúa é nosa din os vellos que non aturan a soidade das longas horas colgadas do reloxo e precisan como respirar da palabra de camaradas coa mesma longa andaina.

A rúa é nosa din os cidadáns e as cidadás que mercan e falan, que van e volven dos seus asuntos, que asisten ao teatro ou entran na igrexa, que levan as carteiras rebordantes de documentos nestes tempos de informática virtual.

Si, a rúa é nosa. Porque a cidade é dos cidadáns.
A cidade ten que recuperar os espazos comúns para non convertirse en ringleiras de casas que se entrecruzan. O rostro da cidade non pode ter as cores duras dos cartos e a textura visual do ladrillo. Porque o que define a cidade son as prazas, os espazos públicos, as perspectivas amplas, as liñas e as cores que debuxan as casas no ceo. E a xente. Non se pode parcelar a cidade en espazos estancos onde non circule o sangue da liberdade, o aire de vida.

A cidade só é cidade cando é para todos: un espazo aberto e compartido por nenos e adultos, anciáns e rapaces novos para moverse e gozar dos mesmos lugares, inventando modos de convivencia onde as vidas se entretecen con urdiduras de palabras e lazos de veciñanza.

Tamén habitan a cidade os nenos. Pero quen os consulta? Que políticos contemplan a rúa desde a altura dos seus ollos? Os nenos teñen que ser recoñecidos como cidadáns para que aprendan a exercer a cidadanía, onde dereitos e deberes fan posible unha vida en liberdade.

Proclamamos os seus dereitos, entre eles o xogo.. O neno ten que xogar e deberiamos garantir unhas horas de xogo na rúa cada día. Mil actividades devoran o ocio duns nenos que antes podían perder o tempo. Ese tempo de vagariño é o máis aproveitado porque, a carón dos outros, vive experiencias fundamentais.

Un dos indicadores ecolóxicos da saúde da cidade é a presenza de nenos xogando na rúa. Por iso cómpre presionar aos políticos para que eliminen os atrancos para os vellos, as barreiras para os discapacitados, as trampas para os nenos, e para que cren na cidade espazos abertos e libres. E cómpre poñer couto aos coches que aterrorizan, que atordan, que expulsan a xente das rúas. Algúns compórtanse como matóns impoñendo na cidade a súa lei.

A cidade ten que permitir que os nenos se movan, berren e barullen, que sexan nenos. Ten que escoitalos e telos en conta. E para iso ten que reducir as calzadas e ampliar os espazos para eles, poñer os pasos de peóns á altura da beirarrúas. A cidade lles está a roubar o seu tempo de nenos, os lugares de xogo condenándoos ao maltrato das pantallas e da soidade.

Si, a cidade é nosa, porque polas súas rúas e prazas, polos recunchos que gardan a orografía dos nosos recordos máis fermosos segue a correr ese aire de cidadanía que nos fai libres.

É a cidade espazo de liberdade e de democracia, un lugar de encontros e palabras. Porque a vida dos homes e das mulleres, porque a vidiña dos nenos transcorre nesa creación xenial que chamamos cidade, un espazo próximo, de estatura humana, unha cidade que se poida vivir andando.