Máis alá do maltrato animal

Dáme medo escribir sobre o pobre Rompesuelas, sobre o touro da Veiga. Porque temo cabrearme e lanzar insultos sen orden nin xeito. E hoxe en día, insultar a alguén está bastante penado e a pesar de que teñas toda a razón do mundo. Creo que, neste caso, quen máis quen menos (exceptuando a eses energúmenos –ui, perdón) e con dous dedos de fronte sabe que o que acontece en Tordesillas é simple e sinxelamente un asasinato, é dicir, máis alá do maltrato. E impórtame un carallo que sexa un animal! Un que? Quen é máis animal?

Os estúpidos defensores (ui, outro perdón) dese “excelso” acontecemento alegan en defensa propia a famosa tradición. Por tradición guillotinábase e sempre nos pareceu unha atrocidade. Por tradición queimábase á xente nas fogueiras e cagabámonos na inquisición e na lúa inversa. Por tradición, en moitos países, aínda se lapida a moitas mulleres e exclamamos: que barbaridade!, que bestas!, que animalada!

E o inoperante, inepto e folgazán (perdón, perdón, perdón) Goberno español non é capaz de tomar cartas no asunto para prohibir esa barbarie ou para publicar unha lei que diga: “A partir de agora, para que quede de tradición per secula seculorum, permítese a todo cidadán aguilloar nos lombos dos defensores desa insultante `festa´ do touro da Veiga”. Eu apuntábame a aferretar, a aguilloar cunha aguillada ben longa e ben dura neles. E sen perdón nin hostias.